Του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Την 25η Ιανουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε μια εντολή που ο ίδιος προεκλογικά υποσχέθηκε. Έντιμος συμβιβασμός εντός Ευρωζώνης. Η πρώτη φορά Αριστερά, ως νέος Βελλερεφόντης, με όπλο τα φτερά της νωπής λαϊκής εντολής (Πήγασος) και όχημα την Ελπίδα (θεά Αθηνά) επιδόθηκε στο κυνήγι της σύγχρονης ευρωπαϊκής Χίμαιρας. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, όμως…
Δεν μπορείς να διαπραγματευτείς αν δεν διανοηθείς τη ρήξη. Αλλά δεν μπορείς να διανοηθείς τη ρήξη αν δεν προετοιμαστείς για αυτήν. Για ποια ρήξη μιλάμε όμως και με ποιον εχθρό;
Πώς θωρακίστηκε η κυβέρνηση απέναντι σε έναν αντίπαλο που -όπως αναμενόταν- ήταν έτοιμος από καιρό; Ποιες συμμαχίες έκανε, εκτός και κυρίως εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ποια κονδύλια εξασφάλισε και ποιες εναλλακτικές, τι ενημέρωση παρείχε σε έναν κόσμο απληροφόρητο και καθοδηγούμενο, εδώ και χρόνια, από τα «καθεστωτικά» ΜΜΕ;
Βέβαια, το τρικέφαλο τέρας της Ευρώπης δεν άφηνε -είναι η αλήθεια- και πολλά περιθώρια ελιγμών.
Στο εσωτερικό μέτωπο όμως; Γιατί δεν έδωσε τη μάχη της, με την 5η φάλαγγα της διαπλοκής να παραμένει αλώβητη, αλλά περιορίστηκε σε κινήσεις εντυπωσιασμού; Γιατί δεν συγκρούστηκε με τη ντόπια ολιγαρχία και το πελατειακό σύστημα για να ενισχύσει τη διαπραγματευτική της ικανότητα και να συμπαρασύρει μαζί της το λαό, πριν φτάσει στο δημοψήφισμα; Και τώρα που ο λαός έβαλε πλάτη, δείχνοντας αξιοθαύμαστη ανοχή και ξεπερνώντας κάθε κυβερνητική προσδοκία, πώς θα αναλώσει το τεράστιο αυτό πολιτικό κεφάλαιο;
Θα εκπλήξει, άραγε, ευχάριστα κάνοντας όλα αυτά που δεν έκανε, ούσα συρόμενη πίσω από μια πεντάμηνη διαπραγμάτευση; Ή η μόνη λύση είναι, τώρα πια, μια ανέντιμη συμφωνία, σαν αυτήν που προοιωνίζεται η τελευταία της πρόταση στους θεσμούς;
Η υπογραφή και η πιστή και άμεση εφαρμογή του νέου μνημονίου θα είναι το μόνο εχέγγυο της αποτυχίας του να αφομοιωθεί από την ελληνική κοινωνία, όχι λόγω ανυπακοής αυτή τη φορά, αλλά λόγω πλήρους αδυναμίας.
Απ’ ό,τι φαίνεται, μια νέα ρήξη προδιαγράφεται στους επόμενους λίγους μήνες ή χρόνια. Κι αυτήν τη φορά δεν θα είναι με τα ιμάτιά μας.
