Καλημέρα φίλοι αναγνώστες από τη βροχερή Θεσσαλονίκη. Σήμερα το θέμα που θα ασχοληθούμε είναι τα Δημήτρια του Δήμου Θεσσαλονίκης, ένα πολιτιστικό φεστιβάλ που κλείνει 50 χρόνια ζωής. Τα ερωτήματα πολλά από πολλούς και ποικίλα, καθώς και οι απόψεις που διατυπώνονται από την κοινωνία της πόλης.
Ποιος αποφασίζει για τα σχήματα και τις δράσεις; Με τι κόστος; Λογοδοσία θα γίνει κάποτε από τους αρμόδιους; Πού στοχεύει; Οι χορηγοί που έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια τι ρόλο παίζουν στις επιλογές των σχημάτων και των δράσεων; Εθελοντισμός και εδώ αλλά με τι αντίτιμο: ένα μπλουζάκι ή ποτάκι από τον χορηγό; Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις είναι από λίγες έως και ανύπαρκτες. Γεγονός είναι ότι το συγκεκριμένο φεστιβάλ γεννήθηκε το 1966 από τον τότε οργανισμό τουρισμού, ως «μόνιμος καλλιτεχνικός θεσμός [που] επιδιώκει όχι μόνο να υπηρετήση και να προβάλη τας αιωνίας αξίας και τα ιδεώδη του Ελληνισμού, αλλά και να καταστήση την μακεδονικήν πρωτεύουσαν ακτινοβόλον εστίαν των μεγάλων σύγχρονων πολιτιστικών οραματισμών και επιτεύξεων του λαού μας» όπως σημείωνε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Στέφανος Στεφανόπουλος στον κατάλογο της πρώτης διοργάνωσης. Ο γνωστός σε όλους μας Στέφ-Στέφ, βασιλόφρων πολιτικός, αποστάτης και ιδρυτής της χουντικής Εθνικής Παράταξης.
Άρα με λίγα λόγια, ιστορικά το συγκεκριμένο φεστιβάλ δημιουργήθηκε για να αναδείξει το μεγαλείο του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού σε μια δύσκολη περιοχή για την παλαιά Ελλάδα, αφού περιβαλλόταν από κομμουνιστικές χώρες και στη δεκαετία του ’60 η νεολαία είχε αρχίσει να αφυπνίζεται από τον πολιτιστικό και πολιτικό λήθαργο που την είχαν ρίξει. Σήμερα όμως, το 2015, τα ερωτήματα είναι άλλα: Τι κοστίζει στον δημότη που δεν έχει δουλειά να τα βγάλει πέρα και οι ανταποδοτικές υπηρεσίες από τον Δήμο είναι έως και ανύπαρκτες (βλέπε βρεφονηπιακούς σταθμούς) τη στιγμή που κάθε χρόνο τα τέλη αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο; Με ποιον τρόπο συμμετέχει ο άνεργος, ο νέος, ο μετανάστης σε όλο αυτό το project; Μήπως έχει μετατραπεί σε έναν ακόμα ελιτίστικο θεσμό στα πλαίσια της αυτοπροβολής του δημάρχου και των συν αυτώ και με την παγίωση της παρουσίας των ιδιωτών επιχειρηματιών ακόμα μία πηγή προβολής και διαφήμισης γι’ αυτούς συν βεβαίως τα πολλά χρήματα που ξοδεύονται;
Πάντως για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ έχουν ακουστεί πολλά για την Κουντουριώτη, από ΕΔΕ για χαμένα τιμολόγια, από προχειροφτιαγμένα συμφωνητικά, μέχρι έλλειψη στοιχείων στη Διαύγεια και άλλα πολλά. Πράξεις και πρακτικές που θυμίζουν πως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας ή, μάλλον, στο Μπουταριστάν! Όπως και να έχει όμως, οι κυρίες με τις γούνες θα απολαύσουν, πολλές φορές και με πρόσκληση από το γραφείο του Δημάρχου, κάποια συναυλία, την ώρα που τα παιδιά μας θα κρυώνουν στα σχολεία από έλλειψη πετρελαίου – για να μη σχολιάσουμε την έλλειψη παιδικών χαρών και την κατάσταση σε αυτές που ήδη υπάρχουν. Tragic, που θα έλεγε και η αποτυχούσα βουλευτίνα του ξεροπόταμου της πόλης μας… κ. Ταχιάου.
Δημήτριος Λ. Μπίκας
