αριστερά

Της Ελένης Πορτάλιου.

Η «οικονομική κρίση» είναι δύο πράγματα ταυτοχρόνως: είναι οι επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής απορρύθμισης στην οικονομία και ιδιαίτερα στην απασχόληση, είναι όμως, επίσης, ένα στοιχείο της κρατικής δραματουργίας που έχει ως προορισμό να κάνει τους πληθυσμούς να ζουν σε κατάσταση ησυχίας και «ανασφάλειας», της οποίας τη διαχείριση αναλαμβάνουν ως λειτουργία τους οι κυβερνήσεις μας. Αυτά γράφει ο Ζακ Ρανσιέρ στο Μίσος για τη Δημοκρατία που, πρόσφατα, μεταφράστηκε από τις επιστημονικές εκδόσεις Πεδίο και αξίζει να διαβαστεί ως σημαντική συμβολή στη σύγχρονη κριτική σκέψη.

Του Κώστα Ανδριανόπουλου

Η Αριστερά νομίζει ότι μπορεί να ασκεί πολιτικές στα όρια της φθοράς του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός εκφράζεται με πολλούς τρόπους, από βουλιμικούς, αυτούς δηλαδή που προσβλέπουν στην άμεση, σχεδόν αυτόματη είσπραξη κερδών, μέχρι πιο περίτεχνους. Οι τελευταίοι αφορούν ένα φάσμα τακτικών (στην ουσία τεχνικών), που ξεκινούν από την απευθείας συναλλαγή με το ΠΑΣΟΚ και καταλήγουν στις προτάσεις για την αριστερή συγκρότηση με κύριο εφόδιο την αντιπαλότητα στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ.

Η κεντροαριστερά, ως σύλληψη, αποτελεί αυτό ακριβώς: Η κριτική επιχειρηματολογία όσων υποστηρίζουν κεντροαριστερά σενάρια και προαλείφονται για εταίροι είναι κυριευμένη από μια συμπεριφορά παραγκωνισμού, τη συμπεριφορά δηλαδή αυτού που προσπαθεί να πείσει το ΠΑΣΟΚ ότι ο ίδιος αποτελεί τη διέξοδο στην κατιούσα του.

Από την άλλη υπάρχει η Αριστερά που διεκδικεί έναν αυτόνομο ρόλο. Εδώ η άσκηση της πολιτικής πάνω στην φθορά του ΠΑΣΟΚ επιχειρείται μέσα από την αγωνιστική αποφασιστικότητα και την ένταση των συγκρούσεων. Συνακόλουθα έτσι, η αριστερή αποπεριθωριοποίηση παραπέμπεται στον απεγκλωβισμό της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, με τα ίδια πάντα πενιχρά αποτελέσματα.

Αυτός ο τρόπος σκέψης συνιστά μια στρατηγική αδυναμία για την Αριστερά. Είμαστε ωστόσο υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε μαζί του, ωσότου διαμορφωθούν οι αναγκαίες ευρύτερες ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις της αντίστοιχης χειραφέτησης. Έως τότε όμως, αυτή η πολιτική συμπεριφορά μπορεί να αντιμετωπιστεί σχετικά αυτόνομα στο ίδιο της το έδαφος.

Επ’ αυτού καθοριστικό είναι να πειστεί η Αριστερά πως σήμερα απαιτείται η διαμόρφωση μιας αξιόπιστης αντιπολίτευσης με στοιχειώδη φυσιογνωμία και αυτοσυνέπεια. Πολύ δε περισσότερο που η συγκυρία την εξωθεί σ’ αυτόν το ρόλο. Αντιπολίτευση που θα συνδέει τις μαζικές αντιστάσεις με την ουσία των προβλημάτων και όχι με τον παραγκωνισμό τους.

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις είναι ένα παράδειγμα πολλαπλά διαφωτιστικό. Η κλιμάκωση των αντιστάσεων φέρνει τους μετέχοντες αντιμέτωπους με το επιτακτικό ερώτημα: Να ανακληθούν τα μέτρα. Και ως προς τη χώρα, τι; Αυτό το «τι» δεν είναι κάτι που αφορά το «μετά» από τις κινητοποιήσεις. Η ύπαρξή του επηρεάζει «τώρα» τη δυνατότητα και την έκβαση του αγώνα.

Προβάλει λοιπόν η ανάγκη για ένα σχέδιο οικονομικο-πολιτικής διεξόδου της χώρας εντός του οποίου οι αντινεοφιλελεύθερες ρήξεις θα βρίσκουν το νόημά τους. Σ’ αυτό θα εγγράφονται και οι διεκδικήσεις για τις αναγκαίες οικονομικές μεταβολές, που θα αντιδιαστέλλονται έτσι από τη λογική των θετικών προτάσεων και την έμμεση υποστήριξη της κυβέρνησης. Εδώ ακριβώς είμαστε σήμερα.

Πώς από μια ΠΑΣΑ πήρε φωτιά το «γήπεδο»

Δεν είναι συνιστώσα του ΣΥΝ ή του ΣΥΡΙΖΑ ούτε φιλοδοξεί να γίνει. Δεν στοιχίζεται πίσω από πρόσωπα και μηχανισμούς. Δεν αποτελείται από απολύτως ομοφωνούντες αριστερούς, κι όμως καταφέρνει να αποφασίζει, να δρα και να βάζει φωτιά στα τόπια, όταν χρειαστεί. Τι είναι;

Την πρωτοβουλία πήραν «απλά μέλη του ΣΥΝ, ενταγμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς πολιτικά δικαιώματα, και ανένταχτοι αριστεροί, που συναντήθηκαν αρχικά στο διαδίκτυο θέλοντας να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα σε αυτούς τους χώρους και να προωθήσουν την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών. Δεν έμειναν απλοί παρατηρητές στις ιδεολογικές και πολιτικές διαμάχες στο εσωτερικό του ΣΥΝ και στην τελμάτωση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Με βασική αρχή πως η Αριστερά οφείλει να αλλάξει τη λειτουργία της, για να εμπνεύσει τον κόσμο, και οφείλει να εφαρμόσει στο εσωτερικό της αυτό που θέλει για την κοινωνία που οραματίζεται και παλεύει, -δηλαδή αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες-, ζήτησε τη μετατροπή των τάσεων σε ρεύματα ιδεών, την καθιέρωση εσωτερικών δημοψηφισμάτων για σοβαρά θέματα, την οριζόντια δικτύωση για τις τοπικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη έχει δημιουργήσει το διαδικτυακό ΣΥΡΙΖΑ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ, όπου δημοσιεύονται οι δράσεις των τοπικών επιτροπών με δική τους ευθύνη και όπου διεξάγεται διάλογος. Πάλεψε, πιέζοντας ασφυκτικά τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, για να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα τα μέλη του με την κάρτα ΣΥΡΙΖΑ, και για τη δημοκρατική λειτουργία του. Όλα αυτά μέσα από ανοιχτές διαβουλεύσεις, από το διαδικτυακό τόπο «Το wiki», με συζητήσεις στη λίστα μελών της ΠΑΣΑ και στο μπλογκ της αλλά και διά ζώσης, σε συνελεύσεις. Ουσιαστικά, έφερε μια φρεσκάδα στις αραχνιασμένες διαδικασίες, προτάσσοντας την αρχή για δημοκρατική λειτουργία των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, έναν αέρα αυτοπεποίθησης του μέλους-ενεργού πολίτη και όχι εκτελεστή της «γραμμής» των «από πάνω».Στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε να ληφθούν αποφάσεις για τη δημοκρατική οργάνωση της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης. Και οι.... πάσες συνεχίζονται.

Info: blog https://dosepasa.wordpress.com/

ΣΥΡΙΖΑ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ https://sites.google.com/site/syrizaorizontia/

Τo wiki https://dosepasaorganotika.pbworks.com/FrontPage

Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (ΕΑΜ)

Το ΕΑΜ ιδρύθηκε το 1985, στην Πάτρα. Στις τάξεις του ανήκε ο καθηγητής Ν. Τεμπονέρας, που δολοφονήθηκε από ακροδεξιούς στην περίοδο των μαθητικών καταλήψεων του 1991 ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε υπουργού Παιδείας, Κοντογιαννόπουλου, όταν βρέθηκε δίπλα στους μαθητές του. Είναι μια αριστερή, κομμουνιστική οργάνωση, που δραστηριοποιείται κυρίως στους εργατικούς χώρους, μέσα στα πρωτοβάθμια σωματεία. Εκδίδει το περιοδικό «Η Άλλη Πλευρά». Στην πιο πρόσφατη θέση της για τα μέτρα της κυβέρνησης-Βρυξελλών αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Αντιστεκόμαστε στα νέα μέτρα της κυβέρνησης, που δεν είναι απλά ληστρικά, είναι μέτρα αδιέξοδα, μέτρα ανέχειας και πείνας, μας πίνουν το αίμα και φωνάζουν “στην υγεία των κορόιδων”.

Αντιστεκόμαστε γιατί δεν μπορεί να συνεχίζουμε να πληρώνουμε εμείς την κρίση που δημιούργησαν οι τράπεζες και το κεφάλαιο.

Αντιστεκόμαστε γιατί το Πρόγραμμα Σταθερότητας, που επιβάλλει η κυβέρνηση και οι Βρυξέλλες, αποσταθεροποιεί πλήρως τους μισθούς και τα μεροκάματα, τις εργασιακές σχέσεις και την κοινωνική ασφάλιση. Θεριεύουν τα φοροχαράτσια, η ανεργία, οι απολύσεις και η ανέχεια.

Αντιστεκόμαστε γιατί δεν ανεχόμαστε να βρισκόμαστε κάτω από την μπότα των Βρυξελλών και των αγορών, που μετατρέπουν τη χώρα σε προτεκτοράτο και θα αποφασίζουν απροκάλυπτα για μας χωρίς εμάς.

Αντιστεκόμαστε γιατί τα μέτρα της κυβέρνησης δεν είναι απλά αντεργατικά και ληστρικά αλλά τρομοκρατικά και απειλούν να αφαιρέσουν όλες τις κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα».

Όλοι στους δρόμους! Για να χάσει το κουράγιο του ο Όλι Ρεν και η κυβέρνηση».

Φοβούνται όσα έρχονται και μέσω της ΚΟΕ χτυπούν το ΣΥΡΙΖΑ

Όσα έγιναν στις 5 Μαρτίου έξω από την Βουλή είναι λίγο πολύ γνωστά: Χιλιάδες κόσμου -παρά την δυσκολία να φτάσει κανείς ως το κέντρο εκείνη την ημέρα- με έκδηλη οργή διαμαρτύρονταν για την με συνοπτικές διαδικασίες ψήφιση του νόμου που αφαιρεί δικαιώματα και κατακτήσεις. Μέχρι την παραμονή, η ΓΣΕΕ αρνιόταν επίμονα να προκηρύξει γενική απεργία για τις 11/3 και το πρωί της 5/3 τελικά αναγκάστηκε να προχωρήσει στην κήρυξή της. Η αρχική πρόταση που έκανε ο ίδιος ο κ. Παναγόπουλος ήταν να μην γίνει τίποτα μέχρι το συνέδριο της ΓΣΕΕ στη Χαλκιδική.

Όταν ο κ. Παναγόπουλος προσπάθησε να μιλήσει στη συγκέντρωση, εισέπραξε σχεδόν από όλους τους παρευρισκόμενους το δυνατό και παρατεταμένο γιουχάισμα. Η συνέχεια είναι γνωστή από τις τηλεοράσεις: τον πλησιάζουν και του πετούν ένα γιαούρτι, ένα μπουκάλι νερό και μια τυρόπιτα. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αντιδρά και επιτίθεται μαζί με την ακολουθία του, γρονθοκοπώντας αυτόν που πέταξε την τυρόπιτα. Από ‘κει και πέρα γενικεύεται η «κλωτσοπατινάδα» και πέφτουν ψιλές. Σε καμία περίπτωση, όμως, ο Παναγόπουλος δεν δέχθηκε επίθεση από οργανωμένη ομάδα με κοντάρια και σημαίες της ΚΟΕ, όπως ειπώθηκε στη συνέχεια.

Είμαστε στη δίνη μιας καπιταλιστικής κρίσης που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη διάρκειά της, τις μορφές που θα πάρει, αν τελικά θα «καταλαγιάσει» όπως οι προηγούμενες μεγάλες κρίσεις, με την ανάδυση ενός νέου πολιτικοοικονομικού μοντέλου. Όμως, εξαιτίας της, φωτογραφήθηκε γυμνό το ευρωπαϊκό αδιέξοδο, αποκαλύφθηκε η σκληρή μονεταριστική «ένωση» μεταξύ ισχυρών και αδύναμων κρατών (οικονομιών), μια ένωση όχι συνεταιριστική, όχι απλώς ανταγωνιστική, αλλά μάλλον αποικιοκρατική.

Τοπικές και κλαδικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ενάντια στα τελευταία κυβερνητικά μέτρα.

Ανακοίνωση της ΔΕΑ για τα κυβερνητικά μέτρα, Κοινή ανακοίνωση 23 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, 9η Πανελλαδική Συνάντηση της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης

Το πόσο σκληρά, ταξικά και άδικα για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία είναι τα μέτρα της κυβέρνησης, είναι δεδομένο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν υπάρχει άλλος δρόμος. Αυτή την απάντηση οφείλει να τη δώσει η Αριστερά.

Ο Συνασπισμός και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς διοργάνωσαν ημερίδα με θέμα: «Η Κρίση και ο Ευρωπαϊκός Νότος: Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», το περασμένο Σάββατο σε κεντρικό αθηναϊκό ξενοδοχείο. Μίλησαν ο Λόταρ Μπίσκι, πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς, ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΝ και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και ο Πέδρο Πάεζ, συντονιστής της Τράπεζας του Νότου, τ. Υπουργός Οικονομικών του Εκουαδόρ.