Γράφτηκε ότι η γνωστή κυρία φον ντερ Λάιεν, η υψηλότατη τιτλούχος της Ε.Ε., έκλεισε συμφωνία με τον κ. Μπουρλά, αφεντικό της Pfizer, της τάξης δισεκατομμυρίων ευρώ. Η συμφωνία ήταν, λέει, «ύποπτη» αλλά λίαν ευχάριστη για το πορτοφόλι της. Τώρα έγινε γνωστό ότι η φον ντερ Λάιεν θα ανακριθεί αλλά όσα πει θα μείνουν απόρρητα. Δηλαδή η κ. Λάιεν θα παραδώσει η ίδια τα τεκμήρια της ενοχής της στους «αρμόδιους». Αυτό ξεπερνάει ακόμα και τις διαβόητες δίκες των μπολσεβίκων επί Στάλιν. Εκείνες ήταν, τουλάχιστον, δημόσιες και καταναγκαστικές. Τα μεγάλα κεφάλια της Ε.Ε. είναι τώρα, χάρη στην κυρία ντερ Λάιεν, αιχμάλωτα αόρατων ανθρώπων.
Γράφτηκε, ταυτόχρονα, ότι η κ. Καϊλή θα παραμείνει στη φυλακή. Το επιχείρημα ότι έχει μωρό απορρίφθηκε. Προφανώς επειδή όταν παρανομούσε είχε ήδη το μωρό και ήξερε τις επιπτώσεις.
ΚΑΙ Η κυρία Λάιεν ήξερε τις επιπτώσεις. Η διαφορά με την Καϊλή είναι ότι η Λάιεν είναι μεν αιχμάλωτος αλλά, εικάζω, έχει κι αυτή ράμματα για τη γούνα των ορατών και αόρατων ανακριτών της. Επί πλέον η πατρίδα της, η Γερμανία, δεν θέλει να χάσει ένα τέτοιο «ατού», όπως η θέση της Λάιεν, για μια χούφτα δολάρια που χάθηκαν στην τσέπη της. Τέλος, όπως και στην περίπτωση Λαγκάρντ, υψηλά ή χαμηλά, όλοι οφείλουν να έχουν καταθέσει τις αμαρτίες τους ώστε να είναι υπάκουα πρόβατα. Γιατί οι δυτικές δημοκρατίες επαίρονται ότι είναι καλύτερες;
Η κ. Λάιεν κρατάει το μαγαζί όρθιο και η «ανάκρισή» της θα είναι απόρρητη. Λέγοντας «μαγαζί» εννοώ φυσικά την Pfizer, όχι την Ε.Ε. Ποιος, από τις δυο εταιρίες, η Ε.Ε. ή η Pfizer, αξίζει να σωθεί; Η Ε.Ε. φτιάχτηκε για να είναι η Ευρώπη υποτελής στις ΗΠΑ, όπως και το ΝΑΤΟ, ψάξτε στη βικιπαίδεια. Οι Αμερικανοί σχεδίασαν το ΝΑΤΟ αλλά και την Ε.Ε. ως υποτελείς Οργανισμούς στην υπηρεσία των ΗΠΑ, ως όφειλε να κάνει κάθε υπερδύναμη. Τώρα το ΝΑΤΟ εξυπηρετεί (ακόμα) στέλνοντας «βοήθεια» στο έτερο υποχείριο, τον Ζελένσκι. Αλλά η Ε.Ε. σιγοβράζει και ίσως εκραγεί αν συμβεί μια «μικρή» αλλαγή, π.χ. η διαφαινόμενη επικράτηση της Ρωσίας. Οπότε η μορφή ή η συνοχή της ΕΕ μπορεί να ξανασυζητηθεί… Η κατάργηση του βέτο είναι πάντα υπό συζήτηση, μια Ε.Ε. με αφέντες και υπόδουλους. Αλλά όλοι στο ίδιο καλάθι, οι αυθεντικοί αμερικανόφιλοι Ευρωπαίοι με τους γερμανόφιλους Ευρωπαίους. Επίσης αμερικανόφιλους; Ή θα αναστηθεί το ερώτημα με ποιους θα πάει η Γερμανία (και οι ακόλουθοί της) όπως τότε με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ; Οι ποικιλίες για έναν Τρίτο Παγκόσμιο δεν έχουν ίσως μονοσήμαντη απάντηση, όπως νομίζουμε.
Αυτή τη στιγμή μερικοί λένε ότι το Brexit απότυχε και υπονοούν ότι Αγγλία μπορεί να επιστρέψει στην ευρωπαϊκή ομάδα. Ελπίζοντας ότι οι ΗΠΑ θα χάσουν πολύτιμο σύμμαχο και θα αποδυναμωθεί η αμερικανική πίεση στην Ε.Ε. Όνειρα.
Με ζητούμενο τη συγκατάνευση στη διχοτόμηση του Αιγαίου, δηλαδή μια Ελλάδα-πτυελοδοχείο, το ερώτημα αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μονοκομματική κυβέρνηση ή με συμμαχία κομμάτων, είναι θέμα μεθόδευσης
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ βλέπουμε ότι εξαχρείωση τύπου ντερ Λάιεν δεν υπάρχει μόνο στη Γερμανία-Ε.Ε. Τα ίδια συμβαίνουν στη Ρωσία όπου η κ. Πεσκώφ, σύζυγος του εκπροσώπου του Πούτιν, ξεφάντωνε και έσπαγε πιάτα προ ημερών στην Αθήνα με τους στρατιώτες της χώρας της να σκοτώνονται στην Ουκρανία. Τα ίδια και στην Κίνα όπου ο Σι καθαρίζει τους αντίπαλους με την κατηγορία του κλέφτη, ίσως πρόσχημα αλλά σωστή κατηγορία, ως επί το πλείστον.
Δεν λέω καμιά σοφία ούτε σηκώνω το πέπλο της αμαρτίας. Ο βασιλιάς είναι από καιρό γυμνός. Ισχύει, όπως μου έλεγε η μάνα μου, ο κανόνας του εμπορίου όπου ο έμπορος λέει στον πελάτη (ή ο πολιτικός, πρωθυπουργός ή αρχηγός κόμματος στους ψηφοφόρους) «εγώ στραβώνω και πουλώ, εσύ βλέπε κι αγόραζε» ή ψήφιζε. Ο κόσμος κάτι βλέπει και το ρίχνει στις πορείες, φασαρίες, δακρυγόνα, κυνηγητό «κλέφτες κι αστυνόμοι». Έχει αποδειχθεί (ήδη από τον Μάη του 1968) ότι οι πορείες είναι καλές για αδυνάτισμα αλλά για να πιάσουν τόπο «θέλει δουλειά πολλή», όπως λέει ο ποιητής. Πλην όμως οι κυβερνώντες έχουν πετύχει να εξοβελίσουν οποιονδήποτε μπορεί να γίνει απειλή. Δείτε την ένδεια των υποψηφίων στη Δύση. Επί πλέον ρίχνουν ό,τι μπορούν στο καλάθι, από τα Ουκρανικά ως την ιδέα ότι είμαστε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», στον «ελεύθερο κόσμο» κι ας ζούμε με επιδόματα, ακρίβεια, λίγο το πετρέλαιο αλλά πολύς ο τρόμος του ιού, όλα «φτου από την αρχή», ο ένας φόβος (του πολέμου) διώχνει τον άλλο (του θανάτου) και πάει λέγοντας, στο απόρρητο/απρόσβλητο η φον Λάιεν.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ δεν είναι ένα εντελώς άγνωστο, σκοτεινό τοπίο. Η γνώση του παρελθόντος αποκλείει ότι έκπληκτοι θα πέσουμε από τα σύννεφα χωρίς αλεξίπτωτο. Ξέρουμε. Ξέρουμε εδώ και χρόνια. Απλοποιώντας, όλοι π.χ. ξέρουμε ότι ο Μεταξάς, αντιδημοφιλής αλλά διόλου ασήμαντη προσωπικότητα, παρότι φιλοφασίστας (σάμπως και ο Πλαστήρας δεν ήθελε να γίνει Μουσολίνι έτσι ώστε να τον αποπάρει ο Βενιζέλος;) συντάχθηκε με τους Άγγλους και όχι με τον Μουσολίνι, αυτό ήταν πρακτικά το νόημα του Όχι. Τώρα, με ζητούμενο τη συγκατάνευση στη διχοτόμηση του Αιγαίου, δηλαδή μια Ελλάδα-πτυελοδοχείο, το ερώτημα αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μονοκομματική κυβέρνηση ή με συμμαχία κομμάτων, είναι θέμα μεθόδευσης. Έτσι ή αλλιώς μπαίνουμε σε περιπέτειες και βάσανα.
