Νέος γύρος σύγκρουσης κυβέρνησης-κοινωνίας με καθοριστικό ζητούμενο τον προσανατολισμό
Ένας παράξενος Αύγουστος πέρασε με αγωνίες και φόβους, μα και κάποιες ανομολόγητες προσδοκίες. Κι όσο για τα πρώτα, τα δυσοίωνα, μεταφράζονται κάθε μέρα που περνάει στο ζόφο μιας επιβίωσης μεταξύ αργού και ξαφνικού θανάτου. Όσο για τα δεύτερα, φαίνεται ήδη από τώρα στις πρώτες εβδομάδες του μήνα πως η προσμονή δεν ήταν αδικαιολόγητη. Αυτές τις ερωτήσεις ανταλλάξαμε σε ό,τι ήταν ή δεν ήταν καθόλου οι διακοπές του καθενός μας: Τι λες να γίνει; Κάτι θα σαλέψει το φθινόπωρο, ο κόσμος θα κινηθεί, δεν πάει άλλο, η κατάσταση πρέπει να αλλάξει.
Ο «κόσμος», η «κατάσταση», λέξεις που δηλώνουν ξεκάθαρα και τον καθολικό ορίζοντα και τη ριζική διάσταση της αναγκαίας όξυνσης, αναμέτρησης και σύγκρουσης. Και ορίζουν κατεύθυνση και προσανατολισμό.
Οι καθηγητές και όχι μόνο, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, οι υγειονομικοί, οι εργαζόμενοι στις αμυντικές βιομηχανίες και οι προγραμμένοι του Δημοσίου, όλοι αυτοί συνθέτουν τη μαγιά, ώστε να ζυμωθεί και να φουσκώσει η κοινωνική οργή, που δεν είναι πια τυφλή. Η κρίση και το σοκ των μνημονίων αποτέλεσαν, παραδόξως, την πρώτη ύλη ώστε να συντελεστούν άλματα σε συνειδήσεις και στάσεις ζωής. Γι’ αυτό και είναι διάχυτη η αίσθηση πως ωριμάζει ο χρόνος για ένα νέο γύρο έκφρασης της κοινωνικής δυναμικής. Είναι η ώρα των απαντήσεων.
Η υποχώρηση ή το «πάγωμα» του ριζοσπαστισμού της προηγούμενης χρονιάς, πολλές και διαφορετικές οι αποτιμήσεις και οι ερμηνείες, συντελέστηκε μέσα σε ένα πρωτόγνωρο πολιτικό τοπίο. Το κατεστημένο του -πάλαι ποτέ- πανίσχυρου δικομματισμού επιστράτευσε όλα τα όπλα του για να διασωθεί και η Αριστερά εκτοξευμένη σε ρόλο αντίπαλου δέους δεν μπόρεσε να αποφύγει μια περίοδο αμήχανης εσωστρέφειας και παγίδευσης μεταξύ των καθεστωτικών ορίων και της πεπατημένης των γενικών αντιστασιακών εκκλήσεων και των αγωνιστικών πλειοδοσιών. Δεν βρισκόμαστε στο ίδιο έδαφος. Η καταστροφική λαίλαπα απογύμνωσε το πρωθυπουργικό «σενάριο επιτυχίας» και η αγωνία επιβίωσης της κοινωνίας υποχρεώνει σε επανατοποθετήσεις την Αριστερά.
Τα βαριά χαρτιά της κυβερνητικής προπαγάνδας εκφυλίζονται στις φτηνές ταχυδακτυλουργίες περί «πρωτογενούς πλεονάσματος», που διέψευσε και η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας με τα στοιχεία που έδωσε για την πορεία εκτέλεσης του Προϋπολογισμού. Γι’ αυτό το λόγο το πρωθυπουργικό κέντρο επιχειρεί να μεταφέρει το σκηνικό της όξυνσης στο γνώριμο δικό του γήπεδο. Σε μια αφυδατωμένη στημένη κομματική αντιπαράθεση που μόνο αποκρουστικά αντανακλαστικά γεννά σε μια καθημαγμένη κοινωνία: «Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ διχάζουν και πολώνουν την κοινωνία γιατί είναι καθηλωμένοι στις δημοσκοπήσεις». Σε αυτή τη γραμμή η κυβέρνηση δεν θα διστάσει να πυροδοτήσει το πολιτικό κλίμα, ήδη το επιχείρησε με αφορμή τον αγιασμό στα σχολεία. Όμως, τι γίνεται αν οι φωστήρες του Μεγάρου Μαξίμου δεν τα μετράνε σωστά τα πράγματα;
Και δεν θα είναι η πρώτη φορά. Με την ΕΡΤ (τις οποίας οι πολιτικές συνέπειες ξεπέρασαν κάθε κυβερνητική πρόβλεψη και ακόμα παράγουν αποτελέσματα) αποδείχτηκε περίτρανα πως άλλη ήταν η κατάσταση πνευμάτων στην κοινωνία. Και εξακολουθεί να είναι άλλη και να εξελίσσεται. Και τώρα φτάνει ο καιρός που η απαίτηση για καθαρές απαντήσεις και προσανατολισμό μπορεί να εκδηλωθεί μέσα από την πηγαία κίνηση και έκφραση του ίδιου του κόσμου. Του κόσμου που ασφυκτιά και αναζητά διέξοδο. Δυναμώνει η πεποίθηση και σε όσους βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων και σε όσους «παρακολουθούν», πως αυτός ο γύρος της σύγκρουσης δεν θα κριθεί σε επίπεδο «αιτημάτων».
Η Παιδεία, που αποτελεί σήμερα τη θρυαλλίδα της νέας επικείμενης φάσης της αναμέτρησης, είναι ζήτημα διαθεσιμοτήτων, απολύσεων ή αποδοχών των εκπαιδευτικών; Είναι ζήτημα υπόστασης της χώρας απέναντι σε ένα αδίστακτο πολιτικό σύστημα και στο δυναστικό καθεστώς των δανειστών. Κι είναι πιθανόν κοντά η ώρα που θα μπει και η νεολαία στο προσκήνιο και θα τα αλλάξει όλα.
