Ένα γεγονός που έκανε εντύπωση και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως ήταν και η παρουσία του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Αλέξη Τσίπρα στην πορεία του Πολυτεχνείου. Παρευρέθηκε λοιπόν και αυτός στην διαδήλωση, κρατώντας μάλιστα «αλυσίδα» με πρώην υπουργούς, περιφερειάρχες και λοιπά πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πει κανείς: «Και ποιος είστε εσείς κύριε που θα κρίνετε ποιος δικαιούται να κατεβαίνει στις διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο και ποιος όχι; Ποιος σας όρισε πορτιέρη του κινήματος;»
Πολύ σωστά. Η ακηδεμόνευτη, αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική και αντιφασιστική εξέγερση του 1973, το τελευταίο που χρειάζεται είναι σύγχρονους «ιδιοκτήτες» και «μαγαζάτορες» που μοιράζουν τον δρόμο, το πεζοδρόμιο και το κτίριο του Πολυτεχνείου σάμπως είναι το χωράφι του παππού τους – αυτό βέβαια συμβαίνει κάθε χρόνο αλλά δεν απασχολεί κανένα.
Όμως, εδώ, δεν συζητάμε γι’ αυτό. Ο Αλέξης Τσίπρας, φέρων σπορτίφ δερμάτινο τζάκετ, κατέβηκε στην κατεξοχήν αντιαμερικάνικη διαδήλωση σαν να μην υπήρξε ποτέ πρωθυπουργός αυτής της χώρας.
Ατάραχος και άνετος. Σαν να μην υπήρξε ποτέ πρωθυπουργός στην πιο αμερικανόδουλη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. Και αυτά δεν τα λέω εγώ. Τα λέει ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ, μαζί με τον οποίο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνέτρωγαν και χαριεντίζονταν στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεττανία» μέχρι πριν λίγους μήνες.
Από την πρεσβεία και τα «κολλητιλίκια» με τον πρέσβη, στα σάλια με τον Άδωνη και τον Βορίδη και από εκεί στις διαμαρτυρίες ενάντια στο κράτος καταστολής και στα στεφάνια για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου
Ο Αλ. Τσίπρας, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι νυν και πρώην βουλευτές του παρέλασαν την 17η Νοέμβρη λες και δεν ήταν αυτοί που αποκαλούσαν τον Ντ. Τραμπ (του πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα και στη Βολιβία) «διαβολικά καλό» πριν λίγο καιρό.
Λες και δεν προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μετατρέψουν τη χώρα μας στον απόλυτο δορυφόρο των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο συμφωνώντας στην επέκταση της βάσης της Σούδας και στην επέκταση των νατοϊκών εγκαταστάσεων ανά την Ελλάδα.
Λες και δεν ήταν αυτοί που υλοποίησαν με πραξικοπηματικό τρόπο τη Συμφωνία των Πρεσπών, μνημείο της νατοϊκής επικυριαρχίας στην περιοχή μας.
Ο Τσίπρας και η κουστωδία των πρώην υπουργών κατέβηκαν να διαδηλώσουν, τάχατες, ενάντια στην αστυνομοκρατία της Ν.Δ., όταν στην περυσινή επέτειο ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που έστειλε αύρες, drones και 5.000 αστυνομικούς – ότι έκανε φέτος η Ν.Δ., το είχε κάνει πρώτος πέρσι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν, η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα έστελνε τα ΜΑΤ να ξυλοφορτώσουν, δημοκρατικά πάντα, τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών ή να ψεκάσουν όσους πολίτες κινητοποιούνταν ανά την επικράτεια ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε το εξής τρομερό: Αφού εφάρμοσε σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα που οι προκάτοχοί της δεν θα μπορούσαν ούτε να διανοηθούν, αφού βάθυνε το καθεστώς επιτροπείας, αφού βύθισε ακόμα πιο πολύ τη χώρα σε γεωπολιτικές περιπέτειες, ξεφτίλισε στα μάτια σημαντικής μερίδας της κοινωνίας την Αριστερά και τη Δημοκρατία, στο όνομα των οποίων διέπραξε τα παραπάνω ανοσιουργήματα. Κάπως έτσι, παρέδωσε την Ελλάδα στην αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ. Και τώρα, ατάραχοι και άνετοι εμφανίζονται στην πορεία του Πολυτεχνείου να φωνάξουν –γιατί όχι;– συνθήματα ενάντια στην καταστολή ή ακόμα και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Αναρωτιέται κανείς… Θράσος; Ξετσιπωσιά; Γαϊδουριά; Ίσως όλα αυτά μαζί αλλά και κάτι παραπάνω. Η σύγχρονη εκδοχή πολιτικής θέλει την περσόνα που ασκεί το «επάγγελμα» να μπορεί να υποδυθεί πολλούς ρόλους ταυτόχρονα και με την ίδια άνεση: από την πρεσβεία και τα «κολλητιλίκια» με τον πρέσβη, στα σάλια με τον Άδωνη και τον Βορίδη και από εκεί στις διαμαρτυρίες ενάντια στο κράτος καταστολής και στα στεφάνια για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.
Μια πορεία με συμμετοχή και παλμό
Πέρασε και η 17η Νοέμβρη και από ότι φαίνεται αρκετός κόσμος, περισσότερος από άλλες χρονιές, κατέβηκε στις διαδηλώσεις. Κατά γενική ομολογία, στη φετινή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συμμετείχαν περισσότεροι νέοι ενώ η διαδήλωση είχε πιο πολύ παλμό από την συνηθισμένη «περιφορά του επιταφίου» που γίνεται κάθε χρόνο.
Λογικά όλα αυτά. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι της φετινής επετείου προηγήθηκε ένα όργιο τρομοκρατίας και καταστολής από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση. ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, εισβολές σε νυχτερινά νεολαιίστικα στέκια, «ντου» σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους: η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει βαλθεί να σκληρύνει το καθεστώς της βίας που εγκαθιδρύθηκε τα μνημονιακά χρόνια, να συσπειρώσει έναν κόσμο γύρω από το δόγμα «ησυχία-τάξη-ασφάλεια» και να δημιουργήσει νέους διχασμούς μέσα στην κοινωνία πάνω σε υπαρκτά προβλήματα, όπως αυτό της ασφάλειας και της γκετοποίησης του κέντρου της Αθήνας.
Υπάρχουν ακόμα έντονα αντανακλαστικά σε μια πιο ανήσυχη μερίδα της ελληνικής νεολαίας, που έδωσε τελικά το παρών στις διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο παρά τις ανεπάρκειες, τα κομματικά στρατά και τις γραφικότητες που χαρακτηρίζουν εδώ και χρόνια τους εορτασμούς, διαστρεβλώνοντας το νόημα της εξέγερσης. Ίδωμεν…
