«Τα σενάρια είναι για τους υποκριτές, η υπευθυνότητα είναι για τους αγωνιστές». Αυτό θα έλεγα στους απογόνους μου.
Της Σταματίας Καλλιβωκά*
Αγαπητοί απόγονοι
Εγώ διάβαζα Iστορία και ένιωθα περήφανη για τους προγόνους μου.
Εσείς θα διαβάζετε Iστορία και θα γελάτε με τους δικούς σας.
Προτιμούσα να μη βλέπω τηλεόραση για ένα διάστημα, γιατί μέχρι και οι έρευνες έδειξαν ότι όσο περισσότερο παρακολουθεί κανείς ειδήσεις τόσο γιγαντώνεται η θλίψη του.
Ωστόσο, τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές (εκλογές καθοριστικές για το μέλλον μου και κυρίως για το δικό σας) είπα να ενημερωθώ ώστε να έχω μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη.
Κάπως έτσι κατέληξα να ξυπνάω το πρωί και αντί να ακούω τη χαρούμενη μουσική στο ραδιόφωνο που μού φτιάχνει την ημέρα, άκουγα τις μελωδικές φωνές αυτών που ονομάζονται «Δημοσιογράφοι 2000+» (από το 2000 και έπειτα) μια ειδική κατηγορία δημοσιογράφων που βασίζονται στην αντικειμενικότητα που συμφέρει το κόμμα τους, που βάζουν υποψηφιότητα ως βουλευτές και έπειτα ανεβάζουν τις ομιλίες τους στα κανάλια τους για να υπερασπιστούν τις απόψεις τους, εν είδει προπαγάνδας.
Και στη συνέχεια, ακούω την ενορχήστρωση που συγκροτούν οι καλλίφωνοι βουλευτές των κομμάτων της εποχής μου (αυτή που εσείς θα ονομάζετε «Παλαιολιθική» όταν θα διαβάζετε το άρθρο αυτό). Όχι, βέβαια, δεν τους παρεξηγώ, δεν λέγεται «μιλάμε ταυτόχρονα όλοι μαζί», λέγεται τραγούδι τίτλων. Για το θέατρο του παραλόγου που θα ακολουθήσει σε λίγο.
Πίνω, λοιπόν, τον καφέ μου και σκέφτομαι «Η κωμικοτραγική παράσταση ξεκινά».
Πολιτικοί που πρόδωσαν και πούλησαν την Ελλάδα υπογράφοντας μνημόνια, παρουσιάζονται ως πρωταγωνιστές, αυτή τη φορά, στην οθόνη μου. Άκου τώρα, αντί να είναι στην φυλακή, πρωταγωνιστούν και βγάζουν και λόγο.
Έμειναν για λίγο καιρό στην αφάνεια να σκεφτούν φαίνεται.
Τι να σκεφτούν;
Μα φυσικά ότι «Δεν έχει νόημα να κοιτάζουμε το παρελθόν, εμείς κοιτάζουμε μόνο μπροστά!»
Βεβαίως, αγαπητέ θεατρίνε, μόνο μπροστά σε ωφελεί να κοιτάς.
Ποιος να αναλαμβάνει τώρα ευθύνες, ποιος να απολογείται, ποιος να φέρνει την Ελλάδα στην προ-μνημονιακή, προ-απολυσιακή και προ-αυτοκτονική εποχή!
Έπειτα εμφανίζονται και οι «εκτός θέματος».
«Δεν ξέρω τι μου λέτε εμένα για κρίση, εγώ ξέρω ότι το κόμμα-ανταγωνιστής μου θέλει να μού πάρει τη θέση, οπότε να σάς αιτιολογήσω, αν θέλετε γιατί είμαι εγώ καλύτερος!».
Σαν να μου θυμίζουν εμένα και την Μαιρούλα στο Δημοτικό που τσακωνόμασταν για τη θέση της πρωταγωνίστριας, που θα μας παρείχε δόξα και τιμή.
Και αρχίζει ξανά το τραγούδι.
«Εγώ θα μείνω στο Μνημόνιο δεν θα σάς αφήσω να πεινάσετε!».
Χμ, σκέφτομαι «ώστε πλέον “δεν μπορούμε” να επαναστατήσουμε γιατί θα πεινάσουμε. Ποιος μάς έφερε εδώ;».
Πρόκειται, σάς λέω, για μιούζικαλ, τι ραδιόφωνο και αηδίες!
Μέχρι που ο/η δημοσιογράφος 2000+ τους διακόπτει όλους για να περάσει σε διαφημίσεις «καθώς τον/την πιέζει ο χρόνος». Το θέατρο του παραλόγου τελείωσε και για σήμερα.
Συμπεράσματα δεν έβγαλα, παρά μόνο απόρησα ποιος ενδιαφέρεται, τελικά, για αυτόν τον τόπο. Πάντως σίγουρα όχι εκείνοι που τον ξεπούλησαν. Τους αναγνωρίζω, ωστόσο, ένα προτέρημα. Μπορούν να συμπρωταγωνιστήσουν με την Meryl Strip στο επόμενο μιούζικαλ, κρίμα τέτοια ταλέντα να πάνε στράφι!
Ξεκινώντας με τον όμορφο αυτό τρόπο την ημέρα μου, αποφασίζω να ελέγξω και τον υπολογιστή(ως έρμαιο της τεχνολογίας και εγώ) μήπως εκεί ενημερωθώ τελικά για την επικαιρότητα.
Μπαίνω, λοιπόν στην αγαπημένη μου αντικειμενική ιστοσελίδα και πάνω-πάνω βλέπω «ΠΑΣΟΚ. Κρατάμε την επιτυχία ψηλά». Προσέξτε μην σας πέσει όπως την προηγούμενη φορά, τότε μωρέ που «λεφτά υπήρχαν!».
Εντάξει, εντάξει, πείστηκα, δεν υπάρχει ενημέρωση στις μέρες μας. Θα μπω να χαζέψω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Τον ξέρατε εσείς τον Νικόλα; Εγώ τον έμαθα. Είναι καλό παιδί. Και ψηφίζει Νέα Δημοκρατία. Θα θέλει να με πείσει και εμένα να ψηφίσω, γιατί ό,τι σελίδα και να ανοίξω, μπροστά μου τον βλέπω. Μη με καταδιώκεις άλλο, βρε Νικόλα, ξέρω από θέατρο, είπαμε, το πρωί έβλεπα μιούζικαλ!
Ωραία, λοιπόν. Οι επιλογές δεν είναι και πολλές. Στην τηλεόραση δεν ενημερώνεσαι, στο Διαδίκτυο σε τρελαίνουν στις διαφημίσεις, θα κάνω αυτό που έπρεπε να είχα κάνει από την αρχή.
Θα ακούσω ραδιόφωνο.
«Σάς καλημερίζουμε στον αγαπημένο σας σταθμό, σήμερα έχουμε καλεσμένο τον κύριο τάδε της πολιτικής παράταξης δείνα που επέστρεψε στον χώρο και θέλει να μάς μιλήσει για τις μελλοντικές του βλέψεις…».
Κλείνω το ραδιόφωνο και αποφασίζω να βγω για να μιλήσω με αυτόν που έχει τα πραγματικά προβλήματα: Το λαό.
Αυτός, στην τελική, δεν βάζει και διαφημίσεις.
Δεν θα μπορέσω ποτέ μου να καταλάβω ποιοι είναι οι υποστηρικτές των ηθοποιών που δηλώνουν βουλευτές, αγαπητοί απόγονοι. Δεν βλέπουν την επαναλαμβανόμενη κοροϊδία;
Η ζωή μού έμαθε πως υπευθυνότητα είναι όταν κάνεις λάθος να το παραδέχεσαι και να ζητάς «συγγνώμη», όχι να το προσπερνάς λες και δεν συνέβη ποτέ και να δηλώνεις «εθνικός σωτήρας» όντας, εντέλει, εθνικός ανεύθυνος.
Και το να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, όταν έχεις υπογράψει έγγραφα που λένε πως ο ελληνικός λαός ζει για να δανείζεται και μετά να πληρώνει και μετά να δανείζεται ξανά για να πληρώσει αυτά που είχε δανειστεί.
Σημασία δεν έχει ποιος έφταιξε περισσότερο και ποιος λιγότερο, ορθό είναι να εμφανιστεί τουλάχιστον ένας από όλους αυτούς που να πει «Έφταιξα, θα πληρώσω». Και να μην τολμήσουν να ξανανέβουν στο σανίδι….εεεε….στην πολιτική ήθελα να πω!
Αυτό που συμβαίνει τώρα αγαπητοί απόγονοι πώς θα το ονομάζατε εσείς;
Προσπαθούσα να εξηγήσω σε κατοίκους της Αγγλίας τι είναι το «χαράτσι». Με κοίταζαν χωρίς να καταλαβαίνουν, γιατί τόσα χρόνια πληρώναμε κάτι τόσο… ουτοπικό.
Και τώρα, ας ξεχάσουμε. Ας κοιτάξουμε μόνο μπροστά.
Ας ξαναψηφίσουμε, στο όνομα της ασφάλειας που μας παρέχουν τα έγγραφα της καταδίκης σας, αγαπητοί απόγονοι.
Και τι έγινε αν ζούμε για να ξεχρεώνουμε τα επόμενα εκατό-διακόσια χρόνια; Ποιος θα μαζέψει τα σπασμένα, εμείς; Εσείς αγαπητοί απόγονοι. Ελπίζω και επιδιώκω να είστε ελεύθεροι, ώστε να γελάτε με την παράνοια της εποχής μου και όχι να κλαίτε.
Αγαπητοί απόγονοι, αυτή είναι η πολιτική και αυτή είναι η δημοσιογραφία του 2015. Ένα θέατρο παραλόγου. Και σας το λέει μία απλή φοιτήτρια.
Ακόμα και αν καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση (η Ιστορία έχει δείξει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε) το θέατρο της ντροπής που δέσποζε σήμερα το πρωί σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα μείνει στην Ιστορία. Και μαζί με την υπογραφή μνημονίων, αυτή η συμπεριφορά θα αποτυπωθεί ως εθνική προδοσία, να μου το θυμηθείτε.
Αγαπητοί απόγονοι,
Εσείς να είστε υπεύθυνοι. Και να μην μπερδέψετε ποτέ τον λόγο της τιμής σας με το σενάριο ενός μιούζικαλ.
* Η Σταματία Καλλιβωκά είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, του Πανεπιστημίου Πατρών
