Του Δημήτρη Μπελαντή
Αν παρακολουθούσε κανείς τηλεοπτικά την διαδικασία της Βουλής για την παραπομπή της υπόθεσης Novartis στον προανακριτική επιτροπή που προβλέπει το Σύνταγμα και ο νόμος για την ευθύνη Υπουργών και δεν γνώριζε τους ομιλούντες και την πολιτική Ιστορία της χώρας, θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι τα κόμματα της Βουλής και ιδίως τα νυν και παρελθοντικά κόμματα διακυβέρνησης λειτουργούν σε μια άλλη χώρα και όχι σ’ αυτήν που εκπροσωπείται σε αυτήν την Βουλή. Μερικά παραδείγματα:
– Όλοι σχεδόν εξεγείρονται γιατί ισχύει ακόμη το άρθρο 86 του Συντάγματος για την ευθύνη Υπουργών και ο σχετικός νόμος , στα πλαίσια του Συντάγματος, ο τροποποιημένος ν. 3126/2003 από τις διατάξεις του ν. 3961/2011 νόμος περί ευθύνης Υπουργών (νόμος Καστανίδη). Μια συνταγματική και νομοθετική ρύθμιση, η οποία βάσει του εξαιρετικά άνισου υπέρ των πολιτικών περιεχομένου της και ιδίως της πολύ σύντομης αποσβεστικής προθεσμίας για την δίωξη των αδικημάτων σε συνάφεια με τα καθήκοντά τους εδώ και δεκαετίες συμβάλει στην συγκάλυψη σοβαρών σκανδάλων και ποινικών ευθυνών των πολιτικών. Έχει μεσολαβήσει η συνταγματική αναθεώρηση του 1986, το Ειδικό Δικαστήριο του 1989-1991 για την υπόθεση Κοσκωτά, η αναθεώρηση του 2001 και η λιλιπούτεια του 2008, και καμία μέριμνα δεν λήφθηκε από τον τότε αναθεωρητικό νομοθέτη, δηλαδή τα τότε κόμματα εξουσίας. Γιατί άραγε; Αλλά και μέχρι σήμερα θα μπορούσε να έχει ληφθεί μια κοινή από τα κοινοβουλευτικά κόμματα αναθεωρητική πρωτοβουλία σε αυτό το σημείο, ακόμη και αν δεν υπάρχει συμφωνία για μια γενικότερη αναθεώρηση (και εδώ που τα λέμε, είναι πολύ θετικό που δεν υπάρχει, γιατί μάλλον ξέρουμε τι θα παρήγαγε!). Δεν λαμβάνεται, και πλέον η ευθύνη αφορά σαφώς και τον μνημονιακό κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ.
– Η διαδικασία των «προστατευόμενων μαρτύρων», η οποία, ακόμη και αν θα έπρεπε σε πολύ περιορισμένες περιπτώσεις να εφαρμόζεται, εγείρει σοβαρά ερωτηματικά για την αξιοπιστία των ανωνύμων και αγνώστων μαρτύρων, ιδίως αν δεν καταλήγει τελικά στην κατ’ αντιπαράθεση εξέτασή τους στο ακροατήριο, μια διαδικασία που κυρίως εισήχθη για την «τρομοκρατία» και τις «εγκληματικές οργανώσεις» με τον τρομονόμο του 2001 (ν.2928/2001) και μετά επεκτάθηκε, αφήνει τώρα έκθαμβους και άφωνους από έκπληξη τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, που μαζί ψήφισαν τον τρομονόμο τον Ιούνιο του 2001 (12 άτομα συνολικά μέσα στη ν Βουλή, επί υπουργού Δικαιοσύνης Μιχαήλ Σταθόπουλου). Είναι δυνατόν αυτά τα μέσα που ισχύουν για τους «μαφιόζους» και τους «τρομοκράτες» να χρησιμοποιούνται τώρα κατά αξιοσέβαστων πρώην πρωθυπουργών και υπουργών; Είναι οι μεν και οι δε άνθρωποι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό; «Τρομακτική» σκέψη και πολιτική αρχών…
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εύκολα ξεχνάει τους πολύ έντονους προβληματισμούς και αρνήσεις που είχε διατυπώσει ο πρόγονος αυτού του κόμματος, ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, στην Βουλή και ως προς τον τρομονόμο του 2001 αλλά και ως προς τον τρομονόμο του 2004 (ν. 3251/2004). Αυτά τα δικονομικά μέσα που τότε καταδικάζονταν σήμερα φαίνονται «πολύ βολικά» στην «Αριστερά», αφού, κατά την γνωστή φράση του Κινέζου κομμουνιστή ηγέτη Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, δεν έχει καμία σημασία αν ο γάτος είναι άσπρος ή μαύρος, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια.
