Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Το παραπάνω ερώτημα τίθεται, πλέον, ανοιχτά μετά το επικοινωνιακό μαζικό μπαράζ στα κυρίαρχα Μέσα, για τη διαχείριση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από πληρωμένο ναζιστή της Χρυσής Αυγής.
Με αποκορύφωμα τη στάση του τηλεοπτικού σταθμού του Σκάι, στήθηκε από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας η επικοινωνιακή τακτική στην οποία μετείχαν ενεργά οι κρατικοί μηχανισμοί ενημέρωσης και διαχείρισης προπαγάνδας, οι σύμβουλοι κάθε είδους πολιτικών αρχηγών και κομμάτων και τα Μedia. Στόχος να περάσει στην περίφημη «κοινή γνώμη» των τηλεοπτικών καναλιών η κατασκευασμένη θεωρία τους για τη δολοφονία. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς άλλαζε από μέρα σε μέρα η κατασκευή αυτή, το πώς ανασύρονταν ή θάβονταν επιχειρήματα όταν αποδεικνύονταν από τα ντοκουμέντα πως ήταν ψευδή.
Ή ότι δεν αρκούσαν για να αντιστραφεί η αλήθεια για τη δολοφονία και το δολοφόνο της Χρυσής Αυγής. Αρχικά ήταν «φόνος για το ποδόσφαιρο», αργότερα έγινε δολοφονία για πολιτικές διαφορές, μετά την ομολογία έπεσε το βάρος στο να αποκρυφτεί η σχέση του δολοφόνου με τη Χρυσή Αυγή, οι σχέσεις της αστυνομίας με το ναζιστικό κόμμα, οι σχέσεις της Ν.Δ. με το φασισμό.
Σε αυτή την επιχείρηση επικοινωνιακής διαχείρισης του φόνου του Π. Φύσσα συγκρούστηκαν με σφοδρότητα η προπαγάνδα και η αντιπροπαγάνδα, το βάρος της οποίας σήκωσαν κυρίως τα Social Μedia και τα εναλλακτικά μη κυρίαρχα Μέσα. Έτσι αποδείχθηκαν οι σχέσεις στοργής γνωστών σχολιαστών στο media-κό σύστημα με τους φασίστες, όπως του Άρη Πορτοσάλτε που είπε στον Κασιδιάρη «να βρουν τρόπο να μην τους πιάνουν στο στόμα τους»! Ή του Γιώργου Τράγκα που μάλωσε πατρικά τους φασίστες για το φονικό, επειδή αυτό… βολεύει τους τροϊκανούς.
Με τη δολοφονία του αγωνιστή Παύλου Φύσσα, όμως, αναδείχθηκε το σοβαρότερο θέμα που απασχολεί εδώ και αρκετό καιρό, το οποίο ωστόσο δεν βρίσκεται στο εξώφυλλο της ατζέντας στην αντιπαράθεση ενάντια στο φασιστικό και ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Το ποιος χρηματοδοτεί τη δράση της Χρυσής Αυγής, ποιος εγγυάται και διευκολύνει την πρόσβασή της στο μαζικό κοινό μέσα από τη μαζική τηλεόραση. Εδώ και καιρό υπάρχουν δημοσιεύματα με πληροφορίες πως το ναζιστικό κόμμα αναζητά «τηλεοπτικό κανάλι» ή ότι απευθύνεται σε μικρούς περιφερειακούς σταθμούς για να νοικιάσει ώρες για δικές της τηλεοπτικές εκπομπές.
Η απουσία σοβαρών μηχανισμών ελέγχου στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο καθιστά αδύνατο να βρεθούν αποδείξεις. Οι ενδείξεις όμως είναι αποκαλυπτικές, καθώς οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής εμφανίζονται σχεδόν καθημερινά ως προσκεκλημένοι τηλεοπτικών εκπομπών. Ειδικά στα μικρά περιφερειακά κανάλια, όπως το Extra, το Blue Sky κι άλλα. Όταν πριν από μερικές μέρες ο σχολιαστής του Σκάι, Μπάμπης Παπαδημητρίου, υποστήριζε στον αέρα του Σκάι πως η συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή» είναι μια δυνατότητα-πιθανότητα, δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, μια άποψη τηλε-σχολιαστή που την είπε επειδή το πιστεύει. Εξέφραζε ένα από σενάρια που συζητούνται στους ποικίλους πολιτικούς και επιχειρηματικούς «πρωινούς καφέδες» των group διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Η στάση του Εκδοτικού Συγκροτήματος Αλαφούζου για την ανάγκη μιας «δικτατορίας», είναι εξάλλου γνωστή εδώ και αρκετό καιρό, πολύ πριν απλώσει ανενόχλητη η Χρυσή Αυγή τα πλοκάμια της στην ελληνική κοινωνία.
Το ναζιστικό κόμμα αλωνίζει στις γειτονιές της Αθήνας εδώ και τρία χρόνια, δολοφονώντας εν ψυχρώ μετανάστες αλλά τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν έβλεπαν τους φόνους, παπαγάλιζαν μόνο τα δελτία Τύπου της αστυνομίας, αποκρύπτοντας τις περισσότερες φορές, εν γνώσει τους, πως το κράτος και οι κρατικοί μηχανισμοί προωθούσαν τους χρυσαυγίτες, τους διευκόλυναν στη δράση τους.
Για τους κύκλους αυτούς που παράγουν και προωθούν κατασκευασμένη πληροφόρηση, η Χρυσή Αυγή είναι συστημική, χρηματοδοτούμενη και ικανός συνομιλητής στις πολιτικές εξελίξεις. Μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου, θεωρούσαν πως είναι και ελεγχόμενη.
