Με κόντρα τον καιρό: People Have the Power

LISTEN
I believe everything we dream
can come to pass through our union
we can turn the world around
we can turn the earth’s revolution
we have the power
People have the power…
(Patti Smith)

…Δυνάμωσα τον ήχο του ραδιοφώνου, καθώς οδηγούσα λες και έπλεα σε μια θάλασσα από θαμπό φως. Ένας ήλιος παράξενος, αχνοκίτρινος έπεφτε πάνω από τη νικημένη πόλη… Μια πόλη που ηττήθηκε χωρίς να πολεμήσει. Που άνοιξε μόνη τις πύλες στους βαρβάρους να διαβούν… Πλησιάζει ο δεύτερος γύρος των εκλογών. Δυο μαριονέτες σκιαμαχούν…
Κανείς δεν φταίει που φτάσαμε ως εδώ… Και κυρίως όχι η Αριστερά! Που κάνει αυτοκριτική όποτε και όπως την βολεύει. Δεν φταίνε ούτε όσοι έκαναν «αποχή». Διαμαρτυρήθηκαν με αυτό τον τρόπο στρέφοντας την πλάτη στο πολιτικό σύστημα. Έτσι υποστηρίζουν πολλοί φίλοι και σύντροφοι, τους οποίους κατά τ’ άλλα εκτιμώ βαθύτατα… Όμως, όσο εκνευρίζομαι από τους διάφορους Γιωργάκηδες, Λοβέρδους, Καμίνηδες, Σγουρούς και Μπουτάρηδες, άλλο τόσο δεν μπορώ να χωνέψω τις συνεχείς επικλήσεις στον Σαραμάγκου και στο «Περί φωτίσεως» για να δικαιολογηθεί η…αποχή!
Πολύ επαναστατικό αλήθεια να μην παίρνεις θέση. Να κρατάς τα χέρια σου καθαρά στον «βρόμικο κόσμο». Άλλωστε, πώς να τα βάλεις με τα μεγάλα κόμματα, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με το ΔΝΤ; Είσαι μικρός κι είναι παντοδύναμοι. Έτσι μένεις καθαρός μακριά από αυτά. Πας μια εκδρομή να ανασάνεις… Όμως εγώ –λυπάμαι– θα διαφωνήσω μαζί σου. Κι αντί του αγαπημένου Σαραμάγκου θα σου διαβάσω λίγο Φερνάντο Σαβατέρ:
«Όλοι όσοι θέλουν να αποποιηθούν της ευθύνης τους πιστεύουν στο ακατανίκητο, σ’ αυτό που καθυποτάσσει, είτε είναι διαφήμιση, ναρκωτικό, όρεξη, δωροδοκία, απειλή, τρόπος ύπαρξης… ό,τι τους κατέβει. Με το που εμφανίζεται το ακατανίκητο, γκαπ! παύει κανείς να είναι ελεύθερος και μετατρέπεται σε μαριονέτα από την οποία δεν πρέπει να ζητάνε λογαριασμό…
Κι αν εγώ σου έλεγα ότι το “ακατανίκητο” δεν είναι τίποτε άλλο από μια προκατάληψη, επινοημένη από εκείνους που φοβούνται την ελευθερία;…» («Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την ελευθερία»)
…Μου έρχεται μια σκέψη που δεν έφευγε από το μυαλό μου τότε στο στρατό, όταν κάναμε αναφορά τάγματος και ο κοντοπίθαρος διοικητής μας έβριζε πατόκορφ     α και μοίραζε ποινές. Σε 200-300 μαντράχαλους που κρατούσαν όπλα στο χέρι! Η σκέψη μου ήταν «τι θα γινόταν, αν ξαφνικά όλοι εμείς καταλαβαίναμε τη συλλογική μας δύναμη;». Η εξουσία θα συντριβόταν στη στιγμή! Αρκεί να σηκώναμε τα όπλα και ο διοικητής θα γινόταν ένα φοβισμένο ανθρωπάκι… Δεν θα χρειαζόταν καν η βία!
Μαζική και ολοκληρωτική ανυπακοή μόνο.
Αντί να χαϊδεύουμε τα δικά μας αφτιά και των άλλων, κολακεύοντας απολίτικες στάσεις, μήπως θα ήταν καλύτερο να αποδείξουμε πως η Πάτι Σμιθ έχει δίκιο;

Σχόλια