του Ερρίκου Φινάλη
Ακροδεξιοί, ακροκεντρώοι, κεντροαριστεροί και επαναστάτες, όλοι κάτι έχουν να πουν για το μεταναστευτικό. Η γκάμα είναι φαρδιά: ξεκινά από το «φράχτες παντού» και «πνίξτε τους», και φτάνει στα περίφημα «σύνορα ανοιχτά» και «καλοδεχούμενοι όλοι». Τα πάντα δηλαδή εκτός από μια λύση ρεαλιστική, δίκαιη και ανθρώπινη. (Υπάρχουν και οι αστείοι, που εξωραΐζουν το πρόβλημα, ισχυριζόμενοι ότι η μετανάστευση είναι στο DNA του ανθρώπου. Ξεχνούν ότι αυτό άλλαξε από τότε που οι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν μόνιμα κάπου, δημιουργώντας τους πρώτους πολιτισμούς. Όλα σχεδόν τα μετέπειτα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα δεν ήταν επιλογή, αλλά επιβολή). Στη μέση πάντως, εκεί όπου ανθίζουν οι «ευρωπαϊκές αρχές», είναι που βασιλεύει η απόλυτη υποκρισία: και όρκοι ανθρωπισμού από τα Lidl, και δρακόντεια μέτρα για να μην φτάσουν στις αυλές των ισχυρών τα κύματα που φούσκωσαν οι δικές τους πολιτικές.
Γι’ αυτή τη δουλειά άλλωστε υπάρχουν οι χώρες-χώροι σαν την Ελλάδα, που μετατρέπονται σε στρατόπεδα εγκλωβισμού. Με το αζημίωτο (για τους λίγους μπασμένους στο κόλπο). Έτσι επιτυγχάνεται και ανάχωμα προς την… πραγματική Ευρώπη (η οποία μπορεί να συζητά επί χρόνια για το αν θα «φιλοξενήσει» όλη μαζί ένα κλάσμα όσων ξεβράζονται σε ένα ελληνικό νησί σε μία μόλις μέρα), και περαιτέρω διάλυση του κοινωνικού ιστού (ιδίως όπου οι γεωπολιτικοί μάγειροι συνιστούν «αραίωση» του ντόπιου στοιχείου για να διευκολυνθεί το επιθυμητό γκριζάρισμα). Υπάρχει και μπόνους: η περαιτέρω ενοχοποίηση των ιθαγενών, που εκτός από τεμπέληδες βαφτίζονται και ρατσιστές. Από ποιους; Από τους πολιτισμένους, που μόνο τα χρυσά σφραγίσματα δεν έπαιρναν από τους ελάχιστους που κατάφερναν ξεφύγουν από την ελληνική αποθήκη και να φτάσουν στα σύνορά τους.
Συνολική λύση: ο (δύσβατος) μονόδρομος
Καλά –ή μάλλον κακά– όλα αυτά. Υπάρχει όμως ρεαλιστική, δίκαιη και ανθρώπινη λύση; Έτοιμη στο πιάτο, όχι. Ούτε αποσπασματική. Διότι προϋπόθεση για να μην ξεσπιτώνονται οι άνθρωποι, και για να μην πνίγονται ή να μετατρέπονται σε εξαθλιωμένους ομήρους, είναι να μπει φρένο στη μηχανή ανατίναξης και δήωσης χωρών, ζωών και περιβάλλοντος. Δηλαδή να ανακοπεί η επιθετική παγκοσμιοποίηση και να χαλιναγωγηθεί η όρεξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει να αναδυθεί ένας πολυπολικός κόσμος, όχι βέβαια κυριαρχούμενος από ένα κοκτέιλ ισχυρών που απλώς θα είναι διαφορετικό του σημερινού.
Συνακόλουθα, να σχηματιστεί μια νέα διεθνής οικονομική τάξη δυσανεκτική προς τη λεηλασία χωρών και λαών, και ευνοϊκή για την ισόρροπη ανάπτυξη, την αλληλοβοήθεια μεταξύ περιφερειακών ολοκληρώσεων, την ανάπτυξη χρήσιμων στους πολλούς υποδομών και τη δίκαιη αξιοποίηση του πλουτοπαραγωγικού δυναμικού. Τότε και οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ θα βρουν τον πραγματικό ρόλο τους, ως διαχειριστές όχι αλλεπάλληλων ανθρωπογενών καταστροφών και ροών εξαθλιωμένων, αλλά μιας διαφορετικής παγκόσμιας τάξης. Διότι τώρα ο ΟΗΕ κ.ά. λειτουργούν απλά ως άλλοθι που εκ των υστέρων και μάταια σπαταλά κεφάλαια στις μαύρες τρύπες που διαρκώς προκαλούν οι ισχυροί…
Ουτοπία και ρεαλισμός
Είναι αυτά ουτοπία; Είναι, όσο δεν συγκεντρώνονται οι όροι για να παλευτούν. Είναι όμως και πρακτική απαίτηση, είναι ρεαλισμός, που θα γίνεται όλο και πιο απτός όσο οικοδομούνται οι όροι. Η πορεία θα είναι μακρά, και οι πιο πολλές λύσεις δεν θα είναι έτοιμες εκ των προτέρων. Αλλά αν δεν δοκιμαστεί αυτό, τι απομένει; Ένας πολύπλευρος εξανδραποδισμός και μια ασφυκτική δυστοπία που ήδη χτίζεται… Πρέπει λοιπόν να ανέβουμε το πρώτο σκαλοπάτι: ένα μέτωπο αντίστασης σε αυτό που ζούμε. Μια οικοδόμηση κινημάτων που δεν θα θέτουν απλώς το πρόβλημα: θα ανιχνεύουν και θα προωθούν όρους επίλυσής του. Βοηθώντας όλο και περισσότερους να συνειδητοποιούν ότι, όπως και για το περιβάλλον, η απάντηση επιβάλλεται να είναι συνολική. Και βαθαίνοντας την αντίσταση ώστε να πετύχουμε κάποια πρώτα αποτελέσματα:
- Να δυσκολέψουμε τη ζωή των ισχυρών που εισβάλλουν, καταστρέφουν, ληστεύουν το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη – μέσα από την ανάπτυξη κινημάτων και στο εσωτερικό των μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων, τα οποία θα φρενάρουν τις παγκοσμιοποιητικές, επεκτατικές, ληστρικές και εν τέλει απανθρωποποιητικές πολιτικές.
- Να παλέψουμε μαζί με τους λαούς των χωρών που υπόκεινται αυτές τις πολιτικές, προβάλλοντας το αίτημα να αποζημιωθούν από τις ιθύνουσες ελίτ των ιμπεριαλιστικών χωρών για τις καταστροφές που έχουν υποστεί. Έτσι θα ανοικοδομηθούν και θα μπορούν να υποδεχθούν εκ νέου τα εκατομμύρια ανθρώπων που αναγκάστηκαν να τις εγκαταλείψουν, και πάντως να αποφύγουν περαιτέρω αφαίμαξη.
- Να μην ανεχτούμε την παθητικότητα που κυριαρχεί στις υποτελείς τάξεις του «παγκόσμιου Βορρά» (πόσο μάλλον την επιθετικότητα μέρους τους απέναντι στα θύματα των «δικών τους» ελίτ). Εξάλλου σήμερα αυτές οι υποτελείς τάξεις επωφελούνται ελάχιστα πλέον από τις παγκοσμιοποιητικές-ιμπεριαλιστικές αγριότητες, άρα είναι ευκολότερο να επιχειρηθεί η συστράτευσή τους σε ένα αμοιβαία απελευθερωτικό σχέδιο.
- Να μην θεωρήσουμε αιώνια και ανήμπορα θύματα της γης τους κολασμένους που κατάφεραν να φτάσουν στους «παραδείσους». Νομιμοποιούμαστε να τους προτείνουμε μια στάση που και τους ίδιους θα κρατά όρθιους, και θα εμποδίζει την περαιτέρω αποσάθρωση των κοινωνιών στις οποίες βρέθηκαν.
***
Αυτές είναι γενικές, «πρωτόγονες» σκέψεις. Διέπονται όμως από μια λογική που δύναται να αναπτυχθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί. Έτσι ώστε ούτε την απανθρωπιά του «πνίξτε τους» να ακούμε πια, ούτε τη δήθεν αφέλεια του «καλοδεχούμενοι όλοι» να υπομένουμε, ούτε των ισχυρών την οργανωμένη και πασπαλισμένη με καντάρια υποκρισίας βαρβαρότητα να ανεχόμαστε. Δεν θέλουμε ούτε «φράχτες παντού», ούτε «ανοιχτά (κάποια) σύνορα». Θέλουμε όλοι οι λαοί να ζουν ελεύθεροι σε ελεύθερες χώρες. Μπορεί να βρεθούν και πιο πετυχημένες λέξεις που να περιγράφουν τον στόχο, αλλά τέλος πάντων γι’ αυτή τη ρεαλιστική ουτοπία υπάρχουμε και αγωνιζόμαστε.
Η λεηλασία του λιβυκού πλούτου
«Το σημερινό χάος στη Λιβύη το προκάλεσαν οι ΗΠΑ και η Ε.Ε.» έλεγε ο καθηγητής Τζέιμς Πέτρας, εξηγώντας ότι «υπεράνω όλων αιωρείται το πετρέλαιο της Λιβύης», και επισημαίνοντας ότι στο φόντο βρίσκεται «η γενικότερη αντιπαράθεση μεταξύ διαφορετικών δυνάμεων σχετικά με το ποιος θα ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στη Μεσόγειο». Με τη στρατιωτική τους επέμβαση, οι Δυτικοί ανατίναξαν μια ολόκληρη χώρα, αφήνοντας το λαό της έρμαιο των πολυεθνικών και των ένοπλων συμμοριών-ενεργούμενων ξένων δυνάμεων. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο ανταγωνισμός μεταξύ τους για το ποιος θα λεηλατήσει περισσότερο τη Λιβύη «διασφάλισε» πλήρη αναρχία*.
Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά. Υπάρχει όμως και κάτι που αφαιρείται από τη γενική εικόνα: ότι επί Καντάφι εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια είχαν κατατεθεί ή επενδυθεί σε Δυτικά «ιδρύματα». Το 2011, οπότε τα λιβυκά κεφάλαια δεσμεύτηκαν με απόφαση του ΟΗΕ, ανέρχονταν σε μισό τρισεκατομμύριο δολάρια! Έκτοτε η πλειοψηφία των λιβυκών κεφαλαίων έχει κάνει φτερά. Ένα μόνο παράδειγμα είναι αυτό του αμαρτωλού βελγικού επενδυτικού οργανισμού Euroclear, που το 2013 είχε δεσμευμένες λιβυκές καταθέσεις ύψους 16,1 δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά 5 χρόνια αργότερα είχαν απομείνει λιγότερα από 5 δισεκατομμύρια**. Πώς «εξαφανίστηκε» και σε ποιες τσέπες κατέληξε η περιουσία της Λιβύης; Κανείς δεν πολυνοιάζεται να μάθει!
Οι ληστές, ακόμη κι όταν αρπάζονται μεταξύ τους, προτιμούν ένα έδαφος ανομίας στο οποίο μπορούν να αλωνίζουν, κι όχι ένα συγκροτημένο κράτος. Το οποίο, ακόμη κι αν δεν αποζημιωνόταν από τη Δύση για την καταστροφή που υπέστη, θα μπορούσε και μόνο με τα δικά του κεφάλαια (που εξαερώθηκαν…), και με τον φυσικό πλούτο του (που καταληστεύεται…), να ανοικοδομηθεί γρήγορα και να προσφέρει αξιοπρεπή ζωή στους πολίτες του. Αλλά και –παρεμπιπτόντως– να πάψει να αποτελεί κέντρο δουλεμπορίου και αφετηρία σαπιοκάραβων με προορισμό τον βυθό της Μεσογείου. Ναι, αλλά έτσι δεν θα έκαναν οι Δυτικοί τη δουλειά τους. Αφήστε που τα κυρίαρχα κράτη είναι ντεμοντέ…
* Γαλλοϊταλικό άρπαγμα για τη Λιβύη (φύλλο 430).
** Όλοι εναντίον όλων στη Λιβύη (φύλλο 486).
