Τι μπορεί να τρομάξει την κυβέρνηση και την τρόικα. Του Θωμά Μπιζά
Στην πρώτη απόπειρα εφαρμογής της εργασιακής εφεδρείας είχαμε επισημάνει πως η τότε κυβέρνηση ήθελε το μέτρο αυτό για να ανοίξει τον δρόμο στην κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο χωρίς να το κατονομάζει. Η πρώτη απόπειρα ήταν η «εισαγωγή» στην κατάργηση της μονιμότητας και στις απολύσεις.
Το μέτρο αυτό αργότερα χαρακτηρίστηκε από τους ίδιους ως «λάθος» και ως «ανεφάρμοστο» και πως δεν είχε και την απαιτούμενη συνταγματική κατοχύρωση, αλλά γνώριζαν πως η δουλειά τους είχε γίνει.
Σήμερα έρχονται -τάχα- να διορθώσουν τα αρχικά λάθη του μέτρου της εφεδρείας και να το οχυρώσουν συνταγματικά για να αποφύγουν, λένε, τις απολύσεις που θέλει η τρόικα! Μας παρουσιάζουν τώρα το μέτρο περίπου σαν αντιστασιακή πράξη ή μια έξυπνη πολιτική για την αποφυγή των απολύσεων που θέλουν οι κακοί τροϊκανοί.
Η κοροϊδία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και με επικοινωνιακά τεχνάσματα η κυβέρνηση επιχειρεί να προχωρήσει σε χιλιάδες απολύσεις με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος.
• Το συνδικαλιστικό κίνημα αν θέλει να αποτρέψει τις χιλιάδες απολύσεις των εργαζομένων και τη διάλυση αυτού που απέμεινε από το κοινωνικό κράτος, πρέπει κατ’ αρχήν να διαλύσει τις αυταπάτες που θέλουν να περάσουν στους εργαζόμενους.
•Να αποκαλύψει πως η συγκυβέρνηση των τριών «συνεταίρων», παρά τις διαψεύσεις και τους θεατρινισμούς, προχωρά σε μαζικές απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων μέσω της εφεδρείας και της κατάργησης-συγχώνευσης οργανισμών και υπηρεσιών.
• Να προετοιμάσει και να οργανώσει τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, που έχουν οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία σε διάλυση και εξαθλίωση.
• Να δείξει στους εργαζόμενους πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την ανατροπή της κυβέρνησης, που λειτουργώντας στην υπηρεσία της τρόικας ασκεί αυτές τις πολιτικές.
Το πρόβλημα της εφεδρείας δεν είναι ούτε νομικό, ούτε υπηρεσιακό για να αντιμετωπισθεί στις δικαστικές αίθουσες και τα γραφεία των υπηρεσιών του προσωπικού. Η εφεδρεία είναι πολιτικό πρόβλημα και πρέπει να αντιμετωπισθεί με πολιτικούς-συνδικαλιστικούς όρους, δηλαδή στους δρόμους και με την μαζική συμμετοχή των εργαζομένων.
Η λήψη μέτρων όπως η άρνηση των υπηρεσιών να δώσουν στοιχεία για το προσωπικό κ.λπ., έχουν νόημα μόνο αν εντάσσονται σε ένα γενικότερο σχέδιο ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής και τελικά της ίδιας της κυβέρνησης. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα είναι και αυτά μέτρα επικοινωνιακού χαρακτήρα και αντί να βοηθούν μπορεί να δημιουργούν και επικίνδυνες αυταπάτες.
Το μέτρο της εφεδρείας μπορεί και κυρίως πρέπει να αποτραπεί. Δεν αντέχει η κοινωνία και ο τόπος ένα επιπλέον κύμα ανέργων. Δεν έχει καμιά σημασία αν οι απολυμένοι θα παίρνουν το 55% ή το 60% του μισθού τους για 2 ή 3 χρόνια.
Το πρόβλημα της ανεργίας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους λειτουργεί πλέον σωρευτικά στο σώμα της κοινωνίας, όπως και η ραδιενέργεια. Ξεπερνά τα «επιτρεπτά όρια» και τις αντοχές της. Οι επιπτώσεις πλέον προκαλούν θάνατο.
Τι μπορεί, λοιπόν, να τρομάξει και την κυβέρνηση και την τρόικα προκειμένου να κάνουν πίσω στο θέμα της εφεδρείας;
Μόνο η αποφασιστικότητα των εργαζομένων και του λαού για πλήρη ανατροπή των αντεργατικών πολιτικών που σχεδιάζονται και από ελληνικά και από ξένα κέντρα. Μόνο αν καταλάβουν ότι απλά δεν τους παίρνει άλλο και πως θα έχουν και αυτοί την τύχη των Λατινοαμερικανών ομολόγων τους.
Τότε και τα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα θα καταστούν ανίσχυρα. Το δίλημμα ή αυτοί ή εμείς πρέπει να τεθεί από το συνδικαλιστικό κίνημα και κυρίως πρέπει να τεθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Τότε και μόνο τότε μπορεί να σταματήσει αυτή η καταστροφική πορεία.
Το μέτρο αυτό αργότερα χαρακτηρίστηκε από τους ίδιους ως «λάθος» και ως «ανεφάρμοστο» και πως δεν είχε και την απαιτούμενη συνταγματική κατοχύρωση, αλλά γνώριζαν πως η δουλειά τους είχε γίνει.
Σήμερα έρχονται -τάχα- να διορθώσουν τα αρχικά λάθη του μέτρου της εφεδρείας και να το οχυρώσουν συνταγματικά για να αποφύγουν, λένε, τις απολύσεις που θέλει η τρόικα! Μας παρουσιάζουν τώρα το μέτρο περίπου σαν αντιστασιακή πράξη ή μια έξυπνη πολιτική για την αποφυγή των απολύσεων που θέλουν οι κακοί τροϊκανοί.
Η κοροϊδία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και με επικοινωνιακά τεχνάσματα η κυβέρνηση επιχειρεί να προχωρήσει σε χιλιάδες απολύσεις με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος.
• Το συνδικαλιστικό κίνημα αν θέλει να αποτρέψει τις χιλιάδες απολύσεις των εργαζομένων και τη διάλυση αυτού που απέμεινε από το κοινωνικό κράτος, πρέπει κατ’ αρχήν να διαλύσει τις αυταπάτες που θέλουν να περάσουν στους εργαζόμενους.
•Να αποκαλύψει πως η συγκυβέρνηση των τριών «συνεταίρων», παρά τις διαψεύσεις και τους θεατρινισμούς, προχωρά σε μαζικές απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων μέσω της εφεδρείας και της κατάργησης-συγχώνευσης οργανισμών και υπηρεσιών.
• Να προετοιμάσει και να οργανώσει τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, που έχουν οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία σε διάλυση και εξαθλίωση.
• Να δείξει στους εργαζόμενους πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την ανατροπή της κυβέρνησης, που λειτουργώντας στην υπηρεσία της τρόικας ασκεί αυτές τις πολιτικές.
Το πρόβλημα της εφεδρείας δεν είναι ούτε νομικό, ούτε υπηρεσιακό για να αντιμετωπισθεί στις δικαστικές αίθουσες και τα γραφεία των υπηρεσιών του προσωπικού. Η εφεδρεία είναι πολιτικό πρόβλημα και πρέπει να αντιμετωπισθεί με πολιτικούς-συνδικαλιστικούς όρους, δηλαδή στους δρόμους και με την μαζική συμμετοχή των εργαζομένων.
Η λήψη μέτρων όπως η άρνηση των υπηρεσιών να δώσουν στοιχεία για το προσωπικό κ.λπ., έχουν νόημα μόνο αν εντάσσονται σε ένα γενικότερο σχέδιο ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής και τελικά της ίδιας της κυβέρνησης. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα είναι και αυτά μέτρα επικοινωνιακού χαρακτήρα και αντί να βοηθούν μπορεί να δημιουργούν και επικίνδυνες αυταπάτες.
Το μέτρο της εφεδρείας μπορεί και κυρίως πρέπει να αποτραπεί. Δεν αντέχει η κοινωνία και ο τόπος ένα επιπλέον κύμα ανέργων. Δεν έχει καμιά σημασία αν οι απολυμένοι θα παίρνουν το 55% ή το 60% του μισθού τους για 2 ή 3 χρόνια.
Το πρόβλημα της ανεργίας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους λειτουργεί πλέον σωρευτικά στο σώμα της κοινωνίας, όπως και η ραδιενέργεια. Ξεπερνά τα «επιτρεπτά όρια» και τις αντοχές της. Οι επιπτώσεις πλέον προκαλούν θάνατο.
Τι μπορεί, λοιπόν, να τρομάξει και την κυβέρνηση και την τρόικα προκειμένου να κάνουν πίσω στο θέμα της εφεδρείας;
Μόνο η αποφασιστικότητα των εργαζομένων και του λαού για πλήρη ανατροπή των αντεργατικών πολιτικών που σχεδιάζονται και από ελληνικά και από ξένα κέντρα. Μόνο αν καταλάβουν ότι απλά δεν τους παίρνει άλλο και πως θα έχουν και αυτοί την τύχη των Λατινοαμερικανών ομολόγων τους.
Τότε και τα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα θα καταστούν ανίσχυρα. Το δίλημμα ή αυτοί ή εμείς πρέπει να τεθεί από το συνδικαλιστικό κίνημα και κυρίως πρέπει να τεθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Τότε και μόνο τότε μπορεί να σταματήσει αυτή η καταστροφική πορεία.
*Ο Θωμάς Μπιζάς είναι μέλος της Ε.Ε της ΠΟΕ-ΟΤΑ
Σχόλια
