Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Μοιάζει σαν να μετακόμισε η πολιτική στο θέατρο τις τελευταίες μέρες. Κι αυτό θα ήταν καλό αν μπορούσε τουλάχιστον να προσφέρει ψυχαγωγία. Θα ήταν μια προσφορά, μέσα στις μαύρες μέρες μνημονίου που ζούμε. Ξέρετε, εκείνου που θα σκιζόταν σε μια νύχτα ή άντε σε δυο τέρμινα.
Στην παρούσα συγκυρία, όμως, μάλλον θυμηδία μπορεί να προκαλεί η θεατροποίηση. Ένας αρνείται να συγκυβερνήσει με κείνους που μαζί τους έβγαλε τη χώρα από την… καταστροφή και το πιθανό grexit. Άλλη επικαλείται τις πρόσφατες μνημονιακές ψηφοφορίες για να εξηγήσει ότι η παρούσα Βουλή μπορεί να βγάλει κυβέρνηση – αρκεί να αποφευχθούν οι εκλογές που ίσως βάλουν ταφόπλακα στο κόμμα της. Άλλος ζητάει εκλογές το συντομότερο δυνατό, αν και λίγες εβδομάδες πριν τις θεωρούσε καταστροφή (η διαφορά τώρα είναι ότι την εκλογική διαδικασία την εγκρίνουν πλέον και οι δανειστές). Άλλος ζητά να συγκληθεί το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για να βγάλει κυβέρνηση και αν δεν βγάλει, να ξανασυγκληθεί δεύτερη φορά για να βγάλει υπηρεσιακή κυβέρνηση. Άλλοι προσπαθούν να καθυστερήσουν κατά μία εβδομάδα τις εκλογές. Άλλος αρνείται να κάνει μια τελευταία εμφάνιση στο σανίδι (στις διερευνητικές εντολές) και ψάχνει άσους στο μανίκι. Η πρόεδρος της Βουλής αποφάσισε ότι όλες οι συνεδριάσεις που δεν μπορούσαν να γίνουν πριν, πρέπει να γίνουν τώρα και σε τηλεοπτική μετάδοση, για να εκθέσει την (παραιτηθείσα) κυβέρνηση. Άλλος θυμήθηκε ότι τώρα είναι ο καιρός να ψηφίσει η παρούσα Βουλή νέο αναλογικό εκλογικό νόμο. Άλλος ζητά η επόμενη Βουλή να είναι αντιμνημονιακή – δηλαδή, για να καταλαβαινόμαστε: το ποσοστό των ΛΑΕ και ΚΚΕ να προσεγγίσει το… 45% στις επερχόμενες εκλογές. Άλλος παίρνει τη διερευνητική εντολή και συναντιέται με συνταξιούχους, ΕΒΕδες, συνδικάτα κ.ά., λες και δεν μπορούσε να συναντηθεί μαζί τους αν δεν είχε τη διερευνητική εντολή στα χέρια. Ας προστεθεί επιπλέον ότι η Βουλή καλείται να συνέλθει εν… ολομελεία και παρουσιάζονται 16 βουλευτές, καθότι τα κόμματα μποϊκοτάρουν την πρόεδρο.
Έτσι, όλη η κεντρική πολιτική σκηνή θυμίζει θεατρικό σανίδι, με νούμερα και ρόλους, όπου το κυρίως μενού της καθημερινής ατζέντας είναι τα non paper, οι τακτικισμοί, τα κολπάκια, οι μπλόφες, οι μαγκιές, το θέαμα, οι λαγοί από το καπέλο, η καλύτερη ατάκα και η άνευ ορίων προσπάθεια ενός εκάστου να εκθέσει τον άλλο. Η χαρά του δημοσιογράφου, δηλαδή.
Εδώ που τα λέμε, πάντως, μπορεί να είναι και χειρότερα από θέατρο: ίσως να μοιάζει περισσότερο με φοιτητικό συνδικαλισμό (μόνο οι σφαλιάρες λείπουν).
Ίσως πάλι να φέρνει λίγο και σε τσίρκο…
Όπως και να έχει, αν αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει η πολιτική ηγεσία του τόπου ενόψει της καταστροφής που έρχεται, αλίμονο στον τόπο και στον λαό…
