Όλα πια πρέπει να γίνονται «φωναχτά». Δεν αρκεί να παρουσιάζονται ως αυτονόητες και εκτός διαλόγου η θέση και η στάση του ελληνικού πολιτικού συστήματος στο πλευρό μιας γενοκτονίας, πρέπει αυτό να δηλώνεται και με κάθε δυνατό τρόπο. Κι έτσι, όπως η ελληνική βουλή βάφτηκε στα χρώματα της ισραηλινής σημαίας, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να εξαφανιστεί από το δημόσιο χώρο η παλαιστινιακή. Πρόκειται για προσπάθεια ολοκληρωτικής κατάληψης στον πεδίο των ιδεών και της έκφρασης, κάτι σαν προληπτική περιφρούρηση.
Ακόμα περισσότερο: «Στον δήμο της Αθήνας μία σημαία υψώνεται και αυτή είναι της Πατρίδας μας της Ελλάδας. Τις σημαίες άλλων κρατών να τις υψώνει ο νέος δήμαρχος στο σπίτι του», δήλωσε ο Θάνος Πλεύρης, δίνοντας το στίγμα όχι τόσο για τα πατριωτικά του αισθήματα, ούτε για το τι επιτρέπεται και το τι απαγορεύεται αλλά για τη σταδιακή κατάργηση της δυνατότητας των πολιτών να διαχωρίζονται από την επίσημη, κρατική θέση. Ας κάνει ο καθένας ό,τι νομίζει αλλά… σπίτι του, πόση δημοκρατία να αντέξουμε πια. Δεν έχουμε δηλαδή μόνο το φόβο του «ντα» από τα μεγάλα, δυτικά αφεντικά αλλά για την ίδια τη δημοκρατική έκφραση και το χώρο της. Άλλωστε και ο Πορτοσάλτε, από τη μεριά του, πρόσθεσε: «Καμία σημαία. Σε μια γιορτή που δεν έχει κανένα νόημα δεν χρειαζόταν καμία σημαία», αναφερόμενος στη σημαία της… Χαμάς, στο γνωστό πια μοτίβο παραχάραξης και αντιστροφής της πραγματικότητας αλλά και επιβαλλόμενης σιωπής για ένα συνεχιζόμενο, διεθνές έγκλημα.
Μία και μοναδική θα είναι η σκέψη, καμιά επιτρεπτή παρέκκλιση, να συνηθίζουμε οι υπήκοοι σε αυτά. Κι αν τυχόν κάτι ξεμυτίσει «εκτός σπιτιού», άμεσος στιγματισμός του με τις πιο ποικίλες και… συμπεριληπτικές κατηγορίες. Τέτοιες που να χωρούν τα πάντα και να μη λένε τίποτα, παρά μονάχα να μπορούν να δικαιολογήσουν τη νουθεσία και την τιμωρία από τους ισχυρούς, αυτούς που κάνουν κάθε φορά τα βαφτίσια, εν προκειμένω του ακραίου μας κέντρου. Πότε οι «εθνολαϊκιστές» που εύκολα γίνονται «φασίστες» και πότε οι «φιλοτρομοκράτες» που μετατρέπονται για πλάκα σε «τρομοκράτες». Μαζί βέβαια και με πιο ήπιους χαρακτηρισμούς όπως αυτούς του «ανεύθυνου», του «δε γνωρίζει τα θέματα» κ.ο.κ.
Μα η σημαία της Παλαιστίνης δεν είναι μια οποιαδήποτε σημαία κι αυτό είναι γνωστό στη Δύση. Ίσως είναι η μόνη που μπορεί να κυματίζει στις πιο διαφορετικές περιοχές του πλανήτη, συμβολίζοντας κάτι που να μπορεί να ενώσει, μια σημαία που στον 21ο αιώνα συγκινεί. Γιατί η καούρα του Πορτοσάλτε δεν είναι το νόημα της γιορτής αλλά το νόημα γενικώς. Πόσω μάλλον στην Ελλάδα, όπου η ιστορία έχει ένα ιδιαίτερο βάρος, οι σημαίες ενέχουν κινδύνους.
Ζούμε μια εξευτελιστική προσπάθεια του πολιτικού μας κόσμου να αποσύρει δια παντός ο,τιδήποτε στην ελληνική σημαία δεν παραπέμπει στις επιταγές μιας Δύσης που παρακμάζει και μιας παγκοσμιοποίησης που επελαύνει –όχι χωρίς τριγμούς– για να ισοπεδώσει έθνη, λαούς, κράτη και κοινωνίες. Μαζί όμως με κάτι ακόμα: Μια γενική υποστολή του φρονήματος και των παθών, πολύ χρήσιμη τώρα που η υπόκλιση στον Σουλτάνο δρομολογείται με τον πιο επίσημο τρόπο.
