του Μάριου Διονέλλη
Συνάντησα τις τελευταίες ημέρες αρκετό κόσμο εξοργισμένο με τον ΕΝΦΙΑ. Όχι μόνο στην Εφορία αλλά και έξω στο δρόμο, στα καφενεία, στις ουρές των ΚΕΠ. Παρακολούθησα και μια σύσκεψη φορέων στην Κρήτη για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτός ο απαράδεκτος, αντισυνταγματικός φόρος.
Δύσκολα τα πράγματα. Οι προσφυγές και τα ένδικα μέσα αργούν πολύ και δεν έχουν εγγυημένο αποτέλεσμα. Σχεδιάζονται ήδη διαδηλώσεις και αποκλεισμοί εφοριών, αλλά, νομίζω, και πάλι κατόπιν εορτής.
Για την εφαρμογή του φόρου ανεχτήκαμε ήδη πολλά, που πέρασαν έτσι, κάτω από τη μύτη μας και τώρα μάλλον είναι αργά. Ανεχτήκαμε βουλευτές να αντικαθίστανται για τη συγκεκριμένη ψηφοφορία στα θερινά τμήματα της Βουλής, γιατί ξέρετε, «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ανεχτήκαμε και αυτούς που τους αντικατέστησαν και τους ίδιους που αντικαταστάθηκαν, αφού τώρα είχαν τη δυνατότητα να το παίξουν και λίγο ήρωες υπονοώντας το «όχι» αλλά βγάζοντας από πάνω τους το βάρος όταν έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας.
Ανεχτήκαμε την κοροϊδία από εκείνους που έλεγαν ότι είναι προσωρινό μόνο το χαράτσι της ΔΕΗ και κάποτε θα καταργηθεί.
Ανεχτήκαμε τους πλειστηριασμούς όταν έπαιρναν του διπλανού το σπίτι έστω κι αν ξέραμε πως κάποτε θα έρθουν για το δικό μας.
Ανεχτήκαμε και τον κοινωνικό αυτοματισμό που μας ταιριάζει λίγο. Εκείνο το «πού ήσουν εσύ όταν εγώ αγωνιζόμουν».
Ανεχτήκαμε πολλά τα τελευταία χρόνια και δεν είμαι σίγουρος αν όλα αυτά έρχονται «τούμπα» έτσι, από τη μια μέρα στην άλλη.
Όσο μεγάλη διαφορά κι αν δείξουν οι δημοσκοπήσεις…
