του Μάριου Διονέλλη
Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος που κέρδισε τις εκλογές πριν από δυο χρόνια αλλά ούτε κι εμείς.
Το λιγότερο που μπορεί να μείνει μετά την πίκρα της εξαπάτησης είναι η βεβαιότητα ότι αυτό δεν είναι το κανονικό.
Το λιγότερο που μπορεί να κάνεις είναι να θεμελιώνεις όλο και πιο πολύ τη σιγουριά σου ότι εσύ δεν είχες αυταπάτες. Ακόμα και αν παραδέχονται πως τις είχαν όλο και περισσότεροι γύρω σου.
Όταν ακούς όλο και πιο συχνά αυτά τα δύο χρόνια πως «ο κόσμος δεν προχωρά με βεβαιότητες» εσύ να στεριώνεις όλο και πιο βαθιά τα πόδια στις δικές σου.
Δεν ήταν το ίδιο το μνημόνιο ο σκληρότερος εχθρός αυτά τα δύο χρόνια, δεν ήταν τα μέτρα.
Ούτε καν η διάψευση (αυτής) της ελπίδας.
Είναι κυρίως η υπόγεια καθημερινή δουλειά εις βάρος σου από το σύστημα των «δεν υπήρχε εναλλακτική». Άλλοτε καλοπροαίρετων και άλλοτε πονηρών.
Από αυτούς κινδυνέψαμε περισσότερο αυτά τα δύο χρόνια.
Με αυτούς έχουμε να δώσουμε μάχες, έστω κι αν νιώθουμε (και είμαστε μάλλον) απελπιστικά μόνοι.
Η κάθε επόμενη διάψευση της υπόσχεσης «ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα» είναι ένα βήμα πιο κάτω στην κατηφόρα της απογοήτευσης, αλλά και ένα σκαλί πιο πάνω στην δική σου βεβαιότητα πως γινόταν και αλλιώς.
Υ.Γ. Και μια που λέω για κατηφόρα. Κρατήστε κάπου στην άκρη φωτογραφίες του Τσίπρα με τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα χρειαστούν προβλέπω, στα επόμενα δύο χρόνια.
