Η Ελλάδα, τυπικά, είναι μια ανεξάρτητη χώρα, μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Είναι κοινό μυστικό (φυσικά αναπόδεικτο) ότι π.χ. οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας επιλέγονται και αναλαμβάνουν καθήκοντα εφόσον δεν έχουν αντίρρηση οι ΗΠΑ. Στην πράξη, η Ελλάδα γεννήθηκε, με την ίδρυση του ελληνικού κρατιδίου, ως προτεκτοράτο και τελεί, έκτοτε, υπό επικυριαρχία, αρχικά των τριών προστάτιδων δυνάμεων, Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, αργότερα της Αγγλίας και τελικά, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, των ΗΠΑ. Μπορούμε να παρηγορηθούμε αφού ο θανών πρόσφατα Μπρζεζίνσκι, εκ των κορυφαίων Αμερικανών πολιτειολόγων, θεωρούσε όλη την Ε.Ε. προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Και ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ, λόρδος Ισμέϊ είχε δηλώσει ότι ιδρυτικός σκοπός της Συμμαχίας ήταν να κρατάει τις ΗΠΑ εντός (Ευρώπης), τη Ρωσία εκτός και να «πατάει κάτω τη Γερμανία». Τον Μπρζεζίνσκι δικαιώνει η δουλική στάση της Ε.Ε. έναντι των ΗΠΑ π.χ. στο θέμα των αντιρωσικών κυρώσεων, επιβαρυντικών για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Οι πρώην αποικίες είναι μόνο τύποις ανεξάρτητες. Η ανεξαρτησία παραμένει ζητούμενο για πολλούς.
***
Ο κόσμος εξακολουθεί να είναι μονοπολικός, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, και οι ΗΠΑ παραμένουν η μοναδική υπερδύναμη παρά το ότι η ισχύς τους συναντά αντιστάσεις και υπόκειται σε περιορισμούς από τη Ρωσία και την Κίνα. Αυτά όλα είναι απαραίτητο να κατανοηθούν. Διότι είμαστε σε περίοδο αλλαγών, όπως συμβαίνει όταν το σύστημα διέρχεται κρίση, οικονομική ή και γεωπολιτική, ως πρόλογο πριν να ξεσπάσει ένας μεγάλος πόλεμος. Οπότε το διεθνές σύστημα μετατρέπεται σε εύθραυστη αλυσίδα που μπορεί να σπάσει σε έναν ή περισσότερους αδύναμους κρίκους.
Κάποιοι πιστεύουν ότι μόνο με πόλεμο θα βγει από το αδιέξοδο η χώρα. Ωστόσο, ανατροπές λόγω πολέμου συμβαίνουν μόνο όταν υπάρχουν ισχυρές και ικανές ηγεσίες. Για παράδειγμα, η πρώτη απόπειρα ανεξαρτησίας της Ελλάδας, το 1821, ξεκίνησε μεγαλεπήβολα αλλά κατέληξε στη δημιουργία ενός μικρού προτεκτοράτου. Στη δεύτερη απόπειρα, ο Βενιζέλος πιάστηκε στο τέλος αδιάβαστος, και κατέληξε στην καταστροφή της Σμύρνης. Και η τρίτη προσπάθεια, με τη μεγαλειώδη λαϊκή Εθνική Αντίσταση στη γερμανική Κατοχή, δεν είχε καλύτερη τύχη. Με ανεπαρκείς ηγεσίες η Ελλάδα παρέμεινε προτεκτοράτο. Το ανεκπλήρωτο αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας συσπειρώνει τη μεγάλη πλειοψηφία παρά τις (α)φιλότιμες προσπάθειες των ποικίλων εθνομηδενιστών, να το σβήσουν.
Η κυβέρνηση και συνολικά ο πολιτικός κόσμος δεν διαθέτουν, φαίνεται, «ισοδύναμο τετελεσμένο» ώστε να υποχρεωθεί ο Ερντογάν να επιστρέψει τους ομήρους. Η χώρα, η κυβέρνηση, (και όχι μόνο οι δυο ένστολοι) τελούν υπό καθεστώς ομηρείας. Η Τουρκία απόκτησε νέο όπλο εκβιασμού της Ελλάδας, ευαίσθητο σε λεπτές περιόδους π.χ. προεκλογικά
Διεθνώς, έχει αποφευχθεί γενικευμένη, μετωπική σύρραξη των ισχυρών δυνάμεων. Ωστόσο υπάρχει πύκνωση της σύγκρουσης στον περιορισμένο χώρο της Μ. Ανατολής. Ο Ερντογάν ριψοκινδυνεύει, με επιτυχία ως τώρα, έχοντας υπόψη τουλάχιστον τρεις παράγοντες: Τον οξύ ανταγωνισμό ΗΠΑ-Ρωσίας και την απελπισμένη προσπάθεια ΗΠΑ-Ε.Ε. να διώξουν τη Ρωσία από τη Μ. Ανατολή. Την υποφώσκουσα διαμάχη ΗΠΑ και Ε.Ε.-Γερμανίας. Και το «απαγορευμένο» φλερτ Γερμανίας-Ρωσίας. Το Ισλάμ είναι σημαία πολλών, αλλά όχι πραγματικός παίκτης και λειτουργεί ως εξάρτημα γεωπολιτικών κρατικών συμφερόντων.
Ο Ερντογάν εξαπολύει μύδρους εναντίον της Ελλάδας αλλά η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων αντιδρά σχεδιασμένα, ως φαίνεται, και αποφασιστικά πλέον, μετά την ομηρία των δυο ένστολων, έχοντας προφανώς λυμένα τα χέρια από την πολιτική ηγεσία. Αν η Τουρκία διασωθεί ή, χειρότερα, αν ισχυροποιηθεί στη Μ. Ανατολή, η Ελλάδα μοναδική λύση θα έχει να ανασυγκροτηθεί σε μια πανστρατιά, τύπου Ισραήλ. Εκτός αν αποδεχθεί να γίνει άβουλο εξάρτημα της τοπικής Οθωμανικής υπερδύναμης. Πριν το τέλος της δεκαετίας το θέμα θα έχει κριθεί.
***
Η κυβέρνηση και συνολικά ο πολιτικός κόσμος δεν διαθέτουν, φαίνεται, «ισοδύναμο τετελεσμένο» ώστε να υποχρεωθεί ο Ερντογάν να επιστρέψει τους ομήρους. Η χώρα, η κυβέρνηση, (και όχι μόνο οι δυο ένστολοι) τελούν υπό καθεστώς ομηρείας. Η Τουρκία απόκτησε νέο όπλο εκβιασμού της Ελλάδας, ευαίσθητο σε λεπτές περιόδους π.χ. προεκλογικά. Οι Τούρκοι εκδηλώνουν εναντίον μας μια γλωσσική υπεροψία, άσφαιρη. Ωστόσο, αν η κατάσταση των ομήρων επιδεινωθεί, η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει αυξημένη πίεση από τον κόσμο. Τα ΜΜΕ, επιπόλαια, και αδιαφορώντας για την τύχη των ομήρων, καλλιεργούν την αίσθηση ή την παραίσθηση ότι ο Τραμπ, ή ο Πούτιν, ίσως οι εξωγήινοι, θα παρέμβουν για την απελευθέρωσή τους. Στην πράξη, η χώρα δεν διαθέτει τρόπο πίεσης και δεν έχει να προσφέρει αντάλλαγμα για την απελευθέρωσή τους στον οποιοδήποτε μεσολαβητή ή απευθείας στον Ερντογάν. Η Ε.Ε. επέκρινε πράγματι τον Ερντογάν. Αλλά οι Ευρωπαίοι θα εξακολουθήσουν να είναι δουλικοί ελπίζοντας ότι θα επωφεληθούν από τη μερική αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Μ. Ανατολή. Η Γαλλία π.χ. έστειλε ήδη δυνάμεις στη Συρία, παλαιά κτήση της. Για να δοξαστούν και πάλι οι ευρωπαϊκές αξίες της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα λοιπά ηχηρά. Περιέργως, οι «δικαιωματιστές» του ΣΥΡΙΖΑ (Τσακαλώτος, Τασία, Φίλης κ.λπ.) δεν έχουν ακόμα συγχαρεί τον Μακρόν που έστειλε τα τέκνα της Γαλλίας «να πνίξουνε τους Σύριους στο αίμα για να μάθουν τι θα πει Ελευθεριά» (*). Δεν είναι υπερβολή. Ας θυμηθούμε ότι ο Μπλερ, πατριάρχης της αριστεράς αλά ΣΥΡΙΖΑ, με το ψέμα για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, άνοιξε τον δρόμο για την εισβολή και λεηλασία του Ιράκ. Η Μέι, με το ψέμα περί (της αναπόδεικτης) δηλητηρίασης του συνταξιούχου πρώην Ρώσου κατασκόπου, πάει να προκαλέσει Ψυχρό ή ίσως Θερμό πόλεμο. Εκεί καταλήγουν αυτές οι πολιτικές αν βγάλεις το φύλο συκής περί δικαιωμάτων.
(*) Παραφθορά στίχων άσματος του ελληνικού αγήματος στον πόλεμο της Κορέας. Αντί για «Σύριους» έλεγε «κίτρινους»
