Αναζητώντας στο διαδίκτυο ορισμένες ειδήσεις για την απεργία της 20ής Νοεμβρίου, υπήρχε μία που έκανε εντύπωση. Αφορούσε το ΠΑΣΟΚ και τη ΓΣΕΕ. Με λίγα λόγια εξηγούσε ότι το κόμμα –πλέον αξιωματική αντιπολίτευση– σε μια προσομοίωση κοινωνικού διαλόγου, θα συναντηθεί την ερχόμενη εβδομάδα (πιθανότατα την Τετάρτη 27/11), όπως έχει ήδη προαναγγείλει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με τους κοινωνικούς εταίρους: τη ΓΣΕΕ και εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ, Οργανώσεις Εμπόρων-Βιοτεχνών, ΣΕΤΤΕ κ.λπ.).
Μια πρωτοβουλία που, μαζί με την εμφάνιση στο Πολυτεχνείο και την μετά από χρόνια επανεμφάνιση στο δρόμο με μπλοκ σε απεργιακή συγκέντρωση, επιστροφή στην κανονικότητα της… σωστής πλευράς της ιστορίας. Ή της φούσκας, όπως είναι στην πραγματικότητα. Αν τυχόν έχετε σκεφτεί μια άλλη πορεία στους εργασιακούς χώρους, μια άλλη φρεσκάδα, μια συλλογική στάση και συμμετοχή, σε μια κοινωνία μπλοκαρισμένη, όπου ο καθένας αισθάνεται μόνος του απέναντι στα μεγάλα προβλήματα κι αναζητά τρόπους να σταθεί όρθιος, ξεχάστε την. «Ξαναρχόμαστε, και μας θέλει η κυβέρνηση για αντιπολίτευση»… Πλέον θα επιτρέπεται, κατά έναν τρόπο, να κινείστε μόνο σε αυτό το πλαίσιο, αποκρύβοντας την πραγματική κατάσταση και την κρίση παραγωγής πολιτικής από το πολιτικό σύστημα .
Όλες οι προετοιμασίες, τα καλέσματα, τα έντυπα, οι διαφημίσεις στην tv, στην ουσία εξυπηρετούσαν αυτήν την πλευρά. Δεν έχει καμιά σημασία η πραγματική συμμετοχή στην απεργία (εξαιρετικά αναντίστοιχη με τα καλέσματα και την προετοιμασία επί δίμηνο, και όχι μόνο στην Αθήνα), ούτε η σημαντική διάσταση που έχει μια κίνηση από νέους κυρίως εργαζόμενους μέσα στους εργασιακούς χώρους. Δεν έχει καμιά σημασία η προσπάθεια να στηθούν νέα σωματεία σε εργασιακούς χώρους αιχμής, όπου δοκιμάζονται όλες οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, με τους περιστρεφόμενους εργαζόμενους από δουλειά σε δουλειά χωρίς καμιά σταθερότητα. Ούτε η ματιά και το ενδιαφέρον για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γαζα και την κλιμάκωση του πολέμου ενδιαφέρει.
Σημασία για Κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε ένα τέτοιο περιβάλλον έχει η σταθερότητα – που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την υπόσχονται και οι δύο. Με διαφορετικό πρόσημο και όριο ο καθένας. Υπάρχει ένας κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος σήμερα, και το ΠΑΣΟΚ σε αυτό το τοπίο είναι μία νησίδα σταθερότητας, την οποία έχουν ανάγκη οι πολίτες, υποστηρίζουν οι μεν, ενώ οι δε βλέπουν το ΠΑΣΟΚ ως τη μόνη πολιτική δύναμη που προσφέρει και με πραγματικούς όρους κυβερνητική σταθερότητα.
Φυσικά δεν έλειψαν, από όλες τις πλευρές και όλες τις πολιτικές δυνάμεις, οι δηλώσεις για συγκλονιστικές συγκεντρώσεις, σταθμό κλιμάκωσης, για τη φωνή των εργαζομένων που ακούστηκε, και οι λοιπές αναμενόμενες εκφράσεις τέτοιου τύπου. Διαφορετικές συγκεντρώσεις και πάλι, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Κλαυθμώνος με… δύο εξέδρες, κολλητά η μια στην άλλη, κομματικά μπλοκ του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς, παρουσία της Κωνσταντοπούλου, το ΠΑΜΕ στα Προπύλαια, πολλά πανό σωματείων με μικρή όμως συμμετοχή πίσω τους.
Αυτό που θα είχε σημασία να εντοπίσει κανείς ήταν οι περιστρεφόμενοι εργαζόμενοι ανάμεσα στις διαφορετικές αυτές συγκεντρώσεις, αυτοί που είτε δεν έχουν σωματεία, είτε δεν καλύπτονται από αυτά. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όταν έχει ξανανοίξει μια συζήτηση για τους (δεδομένους σε όλους τους χώρους) πολιτικούς, συνδικαλιστικούς, κινηματικούς όρους, το τι σημαίνει π.χ. είμαι σε έναν εργασιακό χώρο, έχει σωματείο, γιατί είμαι πραγματικά εκεί, ποιος είναι ο ρόλος του σωματείου; Υπάρχει γι’ αυτό που φτιάχτηκε ή για κάτι άλλο; Πώς υπάρχει; Είναι σαν να υπάρχει; Ή θα σταματήσει να υπάρχει;
Αντιστάσεις μαζικές εκφράζονται με διάφορους τρόπους, πολλές φορές χωρίς παραγγελία και με τον δικό τους τρόπο, χωρίς να φαίνεται να αντιστοιχίζονται σε ένα σε εξέλιξη κίνημα. Αναζητείται ένας «τρόπος» φρέσκος, που να εμπνέει ή να προδιαθέτει για συμμετοχή του κόσμου. Ένας τρόπος πράγματι δημοκρατικός και συμμετοχικός. Δεν αφορά μια επίκληση στο αυθόρμητο, αλλά έχει ανάγκη από προδιαγραφές, προϋποθέσεις, θέληση, ικανότητα σύνθεσης, χωρητικότητα, μαζική οπτική, τεκμηρίωση, κάλεσμα.
Βασίλης Γρετσίστας
