του Στάθη Σταυρόπουλου*
[…] Για το μέγα πατριωτικό πρόβλημα λοιπόν περί το «Μακεδονικό» σαν έτοιμος από καιρό ο μηχανισμός των παμπόνηρων αμόλησε τη φόλα του συσχετισμού των συλλαλητηρίων με τον εθνικισμό, τον φασισμό και τη γραφικότητα. Κι αμέσως γύρω απ’ το «Μακεδονικό» στήθηκε ένας πόλεμος ομηρικών διαστάσεων, όχι για την ουσία του προβλήματος, αλλά για τις μορφές που η Κίρκη της προπαγάνδας μπορεί να του προσδίδει. Σε αυτό το επίπεδο ο εθνικισμός των Σκοπίων παρέλκει, η χειραγώγηση της περιοχής από τους Αμερικανούς δεν αποτελεί (το) πρόβλημα, ενώ αντιθέτως σε πρόβλημα ζωής ή θανάτου του έθνους μας ανάγεται η… Χρυσή Αυγή.
Πολλές φορές το μέγεθος του εχθρού σου δείχνει το δικό σου μέγεθος. Εν προκειμένω, αν θέλεις να κοντύνεις ένα μεγάλο μέγεθος, του κατασκευάζεις έναν μικρό εχθρό. Η Αριστερά είναι ένα μεγάλο μέγεθος, διότι αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη στα ανθρώπινα. Ανεξαρτήτως της επιτυχίας της ή της αποτυχίας της να βρει τον δρόμο και τον τρόπο για την επικράτηση της δικαιοσύνης και ανεξαρτήτως της συγκυρίας που άλλοτε γιγάντωσε την Αριστερά κι άλλοτε τη συρρίκνωσε, η Αριστερά θα παραμένει μεγάλο μέγεθος, όσον το αίτημα του εξανθρωπισμού των ανθρώπινων πραγμάτων παραμένει ζητούμενο. Συνεπώς, για να κοντύνει η Αριστερά και να παραμένει κοντή, έπρεπε να πολιορκηθεί και να πολιορκείται από μικρούς εχθρούς. Για να είναι πειστικοί αυτοί οι εχθροί έπρεπε να κατασκευάζονται από «χώρους», από θυλάκους μέσα στην ίδια Αριστερά.
Έτσι λοιπόν κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης (για να μην πάμε παλιότερα) όταν ακόμα φασιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα δεν υπήρχε αξιοσημείωτος, ορισμένοι κύκλοι (και δημοσιογραφικοί) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να επισημαίνουν τέτοιους κινδύνους, και να τους αναδεικνύουν με σκοπό να τους μετατρέψουν σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Ούτω πως όταν ακόμα η Χρυσή Αυγή ήταν στο 0,01% η φασαρία που έκανε εναντίον της ο μηχανισμός των πονηρών της έδωσε την αρχική δημοσιότητα που χρειαζόταν για να αρχίσει να θεριεύει. […] Αυτός ο εύκολος «αντιφασισμός» δεν είχε κανέναν αντίλογο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, για παράδειγμα, αλλά του σηκώνεται η τρίχα για τη συνέχεια του ελληνισμού. Αυτοί οι «αντιφασίστες» υπογράφουν μνημόνια με το καντάρι, κάνουν ό,τι τους διατάσσουν οι Αμερικάνοι, συγκυβερνούν με όσους λένε οι ίδιοι ακροδεξιούς και ψεκασμένους, αλλά βγάζουν τον λαό εθνικιστή και γραφικόν –μάλιστα κατά μάζες– χαρίζοντας την αγωνία του για τις τύχες του στην ακροδεξιά και τους φασίστες! Εύγε!
Σήμερα αυτοί οι γενικώς «εύκολοι» στολίζουν τον λαό με τους ίδιους προσδιορισμούς που τον στόλιζαν και τον στολίζουν οι νεοφιλελεύθεροι: λαϊκιστή και εθνικιστή. Κι αν όχι όλον τον λαό, εκείνο το μέρος του που ακολουθεί (!) ή συναγελάζεται (!!) με τους φασίστες. Πρόβατο ο λαός. Εκτός από ακαμάτηδες οι Έλληνες, εκτός από τεμπέληδες, λαμόγια, διεφθαρμένοι, αντισημίτες και ανάδελφοι, είναι και πρόβατα. Έξοχη μαρξιστική ανάλυση. […] Αυτή η περιφρόνηση προς τον λαό αφήνει ελεύθερο το πεδίο στη νεοφιλελεύθερη δημαγωγία αλλά και την ακροδεξιά διείσδυση. Οι φωλιές που οι πονηροί έχουν στήσει μέσα στην Αριστερά (και σήμερα δίνουν τον τόνο στην κυβερνητική ρητορική) έχουν κάνει το θαύμα τους. Διότι η αποξένωση του λαού από την Αριστερά είναι και αποξένωση από τη Δημοκρατία. Με τελευταίο ζητούμενο την αποξένωση και από την πατρίδα…
* Αποσπάσματα από κείμενο του Στάθη Σταυρόπουλου που δημοσιεύθηκε στις 6/2/2018 στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Το Ποντίκι (www.topontiki.gr). Ο τίτλος είναι της Σύνταξης.
