Πολύ πριν την kolotoumba, οι ηγεσίες της αριστεράς συνυπέγραφαν το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο του εθνάρχη, λίγο αργότερα γίνονταν ουρά του Αντρέα, μετά λιγώνονταν από τα ντολμαδάκια της Μαρίκας – τόσο, που συγκυβέρνησαν με τη Δεξιά, κι έπειτα ταυτόχρονα και με τη Δεξιά και με το ΠΑΣΟΚ. Κάπου εκεί πρέπει να χάθηκαν οι τελευταίες αναστολές. Οι πιο φιλόδοξοι βούτηξαν στα βαθιά, αναλαμβάνοντας «ειδικούς ρόλους» με το αζημίωτο. Ήταν ήδη μετρ της ίντριγκας και του φραξιονισμού, κυνικοί γραφειοκράτες, νενέκοι των τότε «διεθνών κέντρων». Σε τέτοια πλούσια βιογραφικά πάτησαν, έχοντας διαβρώσει και πολλές συνειδήσεις στη νέα γενιά που έβγαινε με φόρα από τη χούντα.
Οπότε το 2015 ήταν «σαν έτοιμοι από καιρό». Και Υπερταμείο, και Πρέσπες, και funds, και βάσεις, και ξεροστάλιασμα στο Χίλτον, και Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά είναι για καλό, τα πάντα όλα. Αρκεί να είναι ευχαριστημένοι οι «θεσμοί», οι αγορές και οι πρεσβείες, ώστε να συνεχίσει να τους πηγαινοφέρνει ο οδηγός και να τους ανοίγουν οι κλητήρες τις πόρτες. Βεβαίως με συνοδεία ΜΑΤ και «τι θέλετε, να έρθει ο Μητσοτάκης;» (τελικά κι αυτό το κατάφεραν). Γεμάτοι περιφρόνηση για τον «ετερόκλητο όχλο», δεν πήραν χαμπάρι ότι στη συνείδηση εκατομμυρίων είχαν τελειώσει. Τόσο πολύ, ώστε δεν θεωρούνταν καν το μικρότερο κακό.
Έτσι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος οι απόγονοι του χώρου που ήθελε «σοσιαλισμό με δημοκρατία» και του τμήματος του ΚΚΕ που ήθελε «περεστρόικα και γκλάσνοστ» μέχρι τελικής πτώσεως. Κι όταν ο μιλημένος Αλέξης αποσύρθηκε (για να πάρει φόρα και να γυρίσει με τον… ΓΑΠ, αν είναι δυνατόν!), ήταν όλοι τους πια τόσο απαξιωμένοι ώστε ο «ομογενής» τους πήρε παραμάζωμα. Το μεγαλύτερο ατού του δεν ήταν το πουσάρισμα των ΜΜΕ, αλλά ακριβώς το γεγονός ότι δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Τόσο λίγο εκτιμούσε τους «μπαρουτοκαπνισμένους» η βάση τους.
Τότε θυμήθηκαν τη σπουδαιότητα των «οργάνων» (που ο Αλέξης τα είχε για να σπάει πλάκα) και του κόμματος (που όλοι μαζί το έκαναν δίευρο)… και γελούσε ο κόσμος. Κάποιοι έφτιαξαν μια νέα μνημονιακή αριστερά, κάποιοι έμειναν να ξεμαλλιαστούν στην παλιά. Αλλά όλοι μαζί δηλώνουν υπερήφανοι για το μεγαλύτερο ψέμα της μεταπολίτευσης, εκείνο το «βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια», για τις «Πρέσπες παντού» κ.ο.κ. Όσον αφορά τα κεντρικά προβλήματα βέβαια, τους πολέμους, τις ΗΠΑ, την ευρωκρατία, τα τετελεσμένα της Τουρκίας, τσιμουδιά.
Ίδια κοψιά με τους 6 που δηλώνουν υπερήφανοι που είναι ΠΑΣΟΚ. Υπερήφανοι που χρεοκόπησαν τη χώρα, κουβάλησαν το ΔΝΤ, καταλήστεψαν έναν ολόκληρο λαό, κουρέλιασαν το Σύνταγμα, συγκυβέρνησαν με Καρατζαφέρη και Σαμαρά, χρωστάνε και της Μιχαλούς… αλλά θα μας ξανασώσουν! Κι αυτά τα λένε την επαύριο της «απαλλαγής» του Γιάννου Παπαντωνίου κι ενώ οι σημιτικές παρέες λύνουν και δένουν παρά τω Μητσοτάκη. Μ’ αυτούς θέλουν να συνεργαστούν οι αλληλοσπαρασσόμενες περσόνες του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ για να φτιάξουν το… αντίπαλο δέος, αλλά τα χαλάνε στη μοιρασιά.
Έτσι αρπάζονται χυδαία, με πλήρη αδιαφορία για όποιον κόσμο δεν τους μουντζώνει ακόμα. Ανταλλάσσουν ύβρεις και απειλές, και στον άμαχο πληθυσμό ρίχνουν ρουκέτες περί αξιών της αριστεράς. Χαμπάρι δεν έχουν πάρει ότι, από όσους ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ πριν μια δεκαετία, οι 3 στους 4 τους βλέπουν και αλλάζουν πεζοδρόμιο. Διότι κάνει μπαμ πως τους νοιάζει μόνο η πάρτη τους. Ζόμπι είναι, που νεκρανασταίνουν (ως καρικατούρα πλέον) τις χειρότερες «παραδόσεις» της αριστεράς. Και σε όλους μαζί ταιριάζει γάντι μια ατάκα που είχε ακουστεί δεκαετίες πριν στο κτίριο της Νομικής και έγινε θρυλική: «Είστε ό,τι πιο ποταπώδικο και γλοιώδικο έχει βγάλει το κίνημα». Με τις υγείες μας, πάμε γι’ άλλα.
