Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Μέσα στο ανελέητο χτύπημα που δέχθηκαν η οικονομία και εκατομμύρια εργαζόμενοι, με πρόφαση τον υπόπτου προελεύσεως κορωνοϊό, έγινε και ο γερμανο-γαλλικός «άξονας». Πρόκειται για το τελευταίο τέχνασμα της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, με το «ταμείο Ανάκαμψης», που αφορά την κρίση που υφίστανται τα κράτη από την πανδημία, την οποία εξαπέλυσαν στον πλανήτη οι νοσηροί εγκέφαλοι. Αυτό το σχέδιο, θα αποφασισθεί από Γερμανία και Γαλλία και όλοι οι άλλοι θα κληθούν κατόπιν να το αποδεχθούν. Θα διοχετευθούν χρήματα μέσω του πολυετούς προϋπολογισμού της Ε.Ε. και, για την αποπληρωμή του δανεισμού, οι λαοί θα γονατίσουν. Είναι ένα πολύπλοκο σχέδιο, από το οποίο το μόνο σίγουρο είναι ότι οι διεθνείς τραπεζίτες δεν θα ζημιωθούν. Από πού θα προέλθουν, άραγε, οι πόροι για την αποπληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων των ομολόγων; Με άκρατη έπαρση, το Δ’ Ράιχ της μαντάμ Μέρκελ, τονίζει και πάλι ότι ηγείται όλων των υπολοίπων εταίρων. Είπε κυνικά η μέγαιρα του Βερολίνου: «Όταν μιλάνε η Γερμανία και η Γαλλία, τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να ακούνε…». Όπως έλεγε και ο θείος Αδόλφος του Γ’ Ράιχ, «Η Γερμανία υπεράνω όλων!»…
ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΠΕΙ: Βιώνουμε έναν παράδοξο Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τελείως διαφορετικό από τους δύο προηγούμενους. Τότε τουλάχιστον, τα μέτωπα ήταν ξεκάθαρα, ήξερες ποιος ήταν ο αντίπαλος, κι έδινες τον αγώνα σου, έστω κι αν ήσουν Δαυίδ απέναντι σε Γολιάθ. Γι’ αυτό εκθειάζαμε την ανδρεία στις μάχες. Τώρα, δεν βλέπεις ποιος είναι ακριβώς ο αντίπαλος. Κρύβει το πρόσωπό του και σε χτυπάει από μακριά, μ’ ένα όπλο το οποίο δεν γνωρίζεις. Πρόκειται για ανέντιμο πόλεμο. Κάτι είχε προϋπάρξει στην Αρχαία εποχή. Η περίπτωση μας θυμίζει τον Σπαρτιάτη Αρχίδαμο. Όταν του έδειξαν κάποιο νέο όπλο από τη Σικελία που χτυπούσε μακριά, αυθόρμητα εκείνος είπε: «Μα τον Ηρακλή, καταργείται η ανδρεία…»! Κι εννοούσε πως το νέο όπλο καταργούσε τον ήρωα, σαν αποφασιστικό παράγοντα που έκρινε το αποτέλεσμα σ’ έναν αγώνα σώμα προς σώμα…
Όμως, μέσα σε όλα αυτά, η κατοχή του άκρατου καπιταλισμού των ξένων τραπεζιτών, σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο, συνεχίζεται, χωρίς να υπάρχουν μέτωπα Αντίστασης, χωρίς να υπάρχει Αριστερά. Δυστυχώς, οι ευρωβουλευτές των κομμάτων, είναι συμβιβασμένοι με τους παχυλούς μισθούς των. Έτσι, είδαμε «αριστερό» ευρωβουλευτή να αγοράζει μέσα σ’ έναν χρόνο… οκτώ διαμερίσματα και να τα νοικιάζει σε ξένους λεφτάδες… Αντί, αυτοί που εμφανίζονται σαν «Αριστεροί» στις Βρυξέλλες, να καλλιεργούν τις αντιθέσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να επιταχύνουν τη διάλυσή της, εντάσσονται στο υπηρετικό προσωπικό της Μέρκελ. Ξέχασαν τα λόγια του Λένιν που μας προειδοποιούσε: «Όσο δεν έχουμε επικρατήσει σε όλον τον κόσμο, όσο θα είμαστε οικονομικά και στρατιωτικά ασθενέστεροι απ’ την κεφαλαιοκρατία, θα πρέπει να έχουμε για γνώμονα τον κανόνα που λέει ότι πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τις εσωτερικές αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών…».
Πώς αλλάζουν οι καιροί… Ο μόνος ρόλος που έπαιξε ο γαλλο-γερμανικός ανταγωνισμός στην έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ότι τον επιτάχυνε. Ο ίδιος ανταγωνισμός έπαιξε δεύτερο ρόλο στην εξαπόλυση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τώρα, ο γερμανο-γαλλικός άξονας κυριαρχεί στον ιδιότυπο Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο… Μόνον όταν συνειδητοποιήσουν οι λαοί ότι η διεθνής δυστυχία προέρχεται από την Ε.Ε. κι ότι θα πρέπει να ξεκινήσει ενιαίος αγώνας για τη διάλυσή της, μόνο τότε θα αλλάξουν τα πράγματα και θα πάμε σε νέα εποχή. Ο Γκράμσι μάς είχε διδάξει από πολύ νωρίς ότι: «Μια πραγματική αντίθεση στον φασισμό, μπορεί να οδηγηθεί μόνο από την εργατική τάξη. Αλλά η εργατική τάξη πρέπει να βρει την ενότητά της, μέσα στην οποία θα ξαναβρεί όλη την αναγκαία δύναμη για τον αγώνα…».
Οι φορείς των υφιστάμενων κομμάτων δεν έχουν γνήσια φωνή. Απλώς ακούμε τον αντίλαλο των ξένων κέντρων που θέλουν να περάσουν τη δική τους γραμμή, χωρίς εξεγέρσεις από τους καταπιεσμένους
ΣΗΜΕΡΑ τη λέξη «φασισμός» αντικαθιστούμε με την «Ευρωπαϊκή Ένωση». Το ίδιο είναι, απλώς σε πιο «εξελιγμένη» μορφή. Τώρα πια, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, δεν υφίσταται ο γνήσιος αριστερός φορέας για να ηγηθεί στον αγώνα και να καθοδηγήσει τις μάζες, να τις ξεσηκώσει. Θα πρέπει να απογοητευθούμε; Αλλά η αγαπημένη Ρόζα Λούξεμπουργκ, λες και είχε προφητικές ικανότητες, μας το είπε εγκαίρως: «Οι άνθρωποι δημιουργούν μόνοι τους την Ιστορία, χωρίς να περιμένουν τη νίκη του σοσιαλισμού να πέσει σαν πεπρωμένο από τον ουρανό…». Και προς το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν και τότε είχε πέσει μια φοβερή επιδημία που χτύπησε 200 εκατομμύρια ανθρώπους και σκότωσε 10 εκατομμύρια, η Ρόζα διετύπωσε το ερώτημα, που ακόμα μας βασανίζει: «Θέλουμε σοσιαλισμό, ή να πέσουμε σε βαρβαρότητα;». Ο Ντανιέλ Μπενσάιντ, από τους πρωταγωνιστές του Μάη του 1968, έκανε νωρίς τη διαπίστωση: «Στο ματς του αιώνα μεταξύ σοσιαλισμού και βαρβαρότητας, η βαρβαρότητα έχει κερδίσει το προβάδισμα…». Τη βαρβαρότητα εκφράζει η Ε.Ε., όπως την έκαναν. Αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και καθοδηγεί την υποταγή των μαζών στη δικτατορία του ευρώ. Πώς θα κάνουμε επανάσταση; Θυμάμαι κάποτε νεαρός, κουβέντιαζα με τον παλιό σοσιαλιστή ηγέτη Ηλία Τσιριμώκο. Με τη φλόγα της νεότητας που μ’ έκαιγε, τον ρωτούσα για την Οκτωβριανή Επανάσταση, τι μπορούσαμε να αντλήσουμε απ’ αυτήν κι άλλους τέτοιους… «οραματισμούς»! Μου έδωσε μια σοφή λακωνική απάντηση: «Άκουσε παιδί μου… Το μέγα ζήτημα είναι: Με ποιο πνεύμα θα αντιμετωπίσουμε τη σημερινή ιστορική στιγμή. Ξέρεις πού είχε δίκιο ο Λένιν; Ότι δεν υπάρχει συμβιβασμός με τον καπιταλισμό…».
ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να μας προβληματίσει σήμερα: Με ποιο πνεύμα θα αντιμετωπίσουμε τη σημερινή κρίση. Και απαράβατος κανόνας είναι: Κανένας συμβιβασμός με τον καπιταλισμό. Αλλά, η ίδια η Ε.Ε. εκφράζει όχι απλώς τον συμβιβασμό, αλλά την Υποταγή στον καπιταλισμό! Ο γαλλο-γερμανικός άξονας, είναι το νέο κεφάλαιο στη δικτατορία των τραπεζών. Κυβερνήσεις και κόμματα όλων των «ιδεολογικών» χρωμάτων, εντάσσονται σ’ αυτήν την «λογική» ή μάλλον σ’ αυτόν τον παραλογισμό. Θιασώτης ένθερμος των Βρυξελλών, ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιώργος Κύρτσος, σε άρθρο του, υποκλίνεται στον άξονα Μακρόν-Μέρκελ, και μας διαβεβαιώνει ότι αυτός ο άξονας με το «Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης» δημιουργεί μια νέα δυναμική στην Ευρωπαϊκή Ένωση! …Μάλλον θα ήθελε να πει «μια νέα Κατοχή»… Αποτελεί ψεύδος να ισχυρίζεται κανείς σήμερα ότι υφίσταται πολυκομματισμός. Υπάρχουν κόμματα που «χορεύουν στον ίδιο ρυθμό» που τους παίζει το ντέφι του Ιερατείου των Βρυξελλών. Οι φορείς των υφιστάμενων κομμάτων δεν έχουν γνήσια φωνή. Απλώς ακούμε τον αντίλαλο των ξένων κέντρων που θέλουν να περάσουν τη δική τους γραμμή, χωρίς εξεγέρσεις από τους καταπιεσμένους. Κι ο κορωνοϊός χρησιμοποιείται για «να μένουν όλοι στα σπίτια τους»… Είπαμε όμως: Η νίκη του σοσιαλισμού δεν θα μας έλθει εξ ουρανού. Ας παρακάμψουμε τα χρεοκοπημένα κόμματα και τους καιροσκόπους, διότι θα γνωρίζουμε συνεχώς και καινούργιες απογοητεύσεις. Η εφημερίδα μας, ο Δρόμος της Αριστεράς, είναι ο μοναδικός φανός μέσα στο καπιταλιστικό σκοτάδι.
Κάτι περισσότερο: είναι δαυλός που φωτίζει για να μη χάσει η Αριστερά τον δρόμο της! Απ’ εδώ, μπορεί να σηματοδοτηθεί ένα νέο ξεκίνημα. «Πάλης ξεκίνημα, νέοι Αγώνες…». Έτσι δεν έλεγε ο Μίκης; Οι «αρχηγοί» τελειώσανε. Οι εργαζόμενοι θα πετύχουν την ενότητα, χωρίς αυτούς. Και, τότε, όταν ο τροχός της Ιστορίας αρχίσει ξανά να παίρνει στροφές, θα φανούν και οι «Οδηγητές». Ένας φίλος της Λούξεμπουργκ, ο ποιητής Αρθούρος Ζίκλερ, απογοητευμένος επειδή είχαν εξοντώσει τους ηγέτες του, τελείωνε ένα ποίημά τους, μ’ αυτή τη στροφή: «Εκατοντάδες νεκροί σε μία μόνη σειρά… Προλετάριοι! Ο Καρλ, ο Ράντεκ, η Ρόζα, οι σύντροφοί μας, κανείς απ’ αυτούς δεν είναι πια εδώ…».
Ναι, θα παλέψουμε χωρίς αυτούς, αλλά με τη δική τους σημαία. Διότι, όπως έλεγε ο Μπρεχτ: «Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις…».
