του Βασίλη Ξυδιά
Είναι καιρός τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας φλερτάρει με την ιδέα της «φυγής προς τα μπρος». Όμως η γλώσσα τον προδίδει. Διότι, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, «φυγή προς τα μπρος» δεν σημαίνει προχωράμε παρακάτω χωρίς να κολλάμε στο παρελθόν και στα προβλήματα. Δηλώνει αυτόν που υπεκφεύγει τη σκληρή πραγματικότητα αποδρώντας σ’ ένα κατά φαντασίαν εξωραϊσμένο μέλλον. Ή και αυτόν που κάνει ένα απελπισμένο άλμα στο κενό όταν δεν του έχει απομείνει καμία άλλη δυνατότητα διαφυγής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παίξει κατά καιρούς και με τις δύο σημασίες για να καταλήξει πρόσφατα σ’ αυτήν της ψυχολογικής υπεκφυγής, της απόδρασης από την πραγματικότητα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο πρωθυπουργός κατάφερε στο Υπουργικό Συμβούλιο της 4ης Μαΐου να προσπεράσει στα γρήγορα το τέταρτο μνημόνιο δίνοντας έμφαση στην εξαγγελία μιας μακρόπνοης «κυβερνητικής στρατηγικής εξαετίας», ενώ μια μέρα πριν είχε απευθυνθεί στους 13 περιφερειάρχες της χώρας οραματιζόμενος ένα Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης. Πριν λίγες μέρες εξήγγειλε την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ, και δεν ξεχνάμε βέβαια τον ουσιαστικό και εκτεταμένο δημόσιο διάλογο για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, στον οποίο η ελληνική κοινωνία συμμετέχει από πέρυσι το καλοκαίρι.
Ασφαλώς ο Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος και δεν θα είναι ο τελευταίος που διαστρέφει το λαϊκό γλωσσικό αισθητήριο δίνοντας θετικό νόημα στη «φυγή προς τα μπρος». Όλο το πολιτικό σύστημα αυτό κάνει εδώ και χρόνια. Ιδίως μετά την κρίση, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου κ.λπ., πλειοδοτούν σε προτάσεις «φυγής προς τα μπρος» σαν ένα είδος λευκής μαγείας, μπας και το σύμπαν δεήσει επιτέλους να συνωμοτήσει υπέρ της εκσυγχρονιστικής προσαρμογής της χώρας.
Η συμπερίληψη όμως του ηγέτη της «πρώτη φορά αριστεράς» σ’ αυτόν τον συρφετό κάνει το πράγμα ακόμα χειρότερο για τον ίδιο. Διότι έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, μας εξομολογείται πως το ΣΥΡΙΖΑϊκό success story ταυτίζεται με το αντίστοιχο του Αντώνη Σαμαρά όχι μόνο από την άποψη της πολιτικής και επικοινωνιακής απάτης, αλλά και από την άποψη του κοινού ψυχολογικού υποστρώματος που χαρακτηρίζει και τους δύο, όπως και όλους αυτούς που θέλουν να φύγουν «προς τα μπρος».
Ας φύγουν λοιπόν. Προς τα μπρος ή προς οπουδήποτε επιθυμούν. Εμείς δεν θα τους ακολουθήσουμε σε καμία φυγή. Θα μείνουμε «εδώ στο τώρα», όπως έγραφε ένα σημείωμα στο μπλογκ «Παραλληλογράφος» τον Σεπτέμβριο του 2011. «Όχι ρε λαμόγια – έλεγε – δε φεύγω προς τα μπρος! …Δεν θα σας κάνω τη χάρη να αφήσω το παρόν μου στα βρώμικα λαδωμένα χέρια σας, για να το κάνετε ξανά παραγραμμένο παρελθόν…»
