► Πανηγυρικά επανεξελέγη την περασμένη Κυριακή πρόεδρος του Ελ Σαλβαδόρ ο Ναγίμπ Μπουκέλε, ένας πρώην «αριστερός» μπίζνεσμαν που κάποια στιγμή είδε το φως το αληθινό και αυτοανακηρύχθηκε σε πιστό φίλο των ΗΠΑ (ταυτόχρονα όμως ανοίχτηκε και στη γενναιόδωρη Κίνα!). Είναι ο εμπνευστής της υιοθέτησης του… πολύ πετυχημένου bitcoin ως επίσημου νομίσματος της χώρας, κι αυτός που, όποτε οι βουλευτές αντιδρούν, κουβαλάει στρατό μέσα στην αίθουσα της βουλής για να τους «ενθαρρύνει» να συμμορφωθούν [βλ. μεταξύ άλλων «Έτσι ψηφίζουν… στη Βενεζουέλα;», φύλλο 485].
► Αυτός λοιπόν έλαβε 85,2%. Οι υποψήφιοι των δύο παραδοσιακών κομμάτων –του ιστορικού μετώπου FMLN και του κεντροδεξιού ARENA– ταπεινώθηκαν, με μονοψήφια ποσοστά. Αλλά υπάρχει και μια λεπτομέρεια, την οποία αποφεύγουν οι φαν του εύκολου εντυπωσιασμού: η συμμετοχή στις εκλογές κυριολεκτικά κατέρρευσε, περιοριζόμενη σε 38%. Το καμπανάκι δεν χτυπά για τον Μπουκέλε, αλλά για τα παραδοσιακά κόμματα, τα οποία με τις πολιτικές τους «κατάφεραν» να στείλουν τη μεγάλη πλειοψηφία στο σπίτι της.
► Πιο κοντά σε εμάς, στη Βόρεια Ιρλανδία (η οποία παραμένει υπό βρετανική επικυριαρχία), σημειώθηκε κάτι πρωτοφανές: πρωθυπουργός ανέλαβε η Μισέλ Ο’Νιλ, ηγέτιδα του βορειοϊρλανδικού κλάδου του Σιν Φέιν, το οποίο επιδιώκει την ένωση με την ελεύθερη Ιρλανδία. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο από το 1925, όταν η Βρετανία εξαναγκάστηκε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του ιρλανδικού κράτους, κρατώντας το όμως ταυτόχρονα κολοβό, αφού του στέρησε το βόρειο τμήμα του νησιού. Ήταν όμως και η πρώτη φορά στην ιστορία που το Σιν Φέιν αναδείχθηκε πρώτη δύναμη στις βορειοϊρλανδικές εκλογές.
► Οι κάλπες έκλεισαν σχεδόν δύο χρόνια πριν, αλλά το φιλοβρετανικό κόμμα DUP δεν μπορούσε να χωνέψει το γεγονός ότι –βάσει των όσων ορίζει η ειρηνευτική συμφωνία του 1998– η πρωθυπουργία ανήκει πλέον στους «τρομοκράτες». Επιπρόσθετος λόγος ήταν οι επιπλοκές της εφαρμογής του Brexit σε ένα νησί τεχνητά διχασμένο. Τελικά, η Μισέλ Ο’Νιλ ορκίστηκε πρωθυπουργός μόλις το περασμένο Σάββατο. Και δήλωσε, προκαλώντας αποτροπιασμό στους φιλοβρετανούς, ότι «εντός αυτής της δεκαετίας θα δούμε μια επανενωμένη Ιρλανδία».
