Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδος είναι το δημογραφικό. Όχι μόνον κατά τον μικρό αριθμό των γεννήσεων, αλλά και κατά τον τρόπο που τα παιδιά μεγαλώνουν στη χώρα μας.
Με έναν λόγο, το δημογραφικό δεν είναι μόνον ποσοτικό πρόβλημα, αλλά και ποιοτικό. Το «παιχνίδι» με την ανατροφή των παιδιών μας χάνεται.
Όπως επίσης «χάνονται» και πολλά απ’ τα παιδιά μας, τα οποία αφού ενηλικιωθούν φεύγουν στα ξένα.
Η μέριμνα του κράτους για το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της χώρας είναι ανύπαρκτη, όπως είναι για την πρωτογενή παραγωγή ή για την υγεία ή για οτιδήποτε άλλο
κι ακόμα χειρότερα: εκτός από ανύπαρκτη είναι και κερδώα. Δηλαδή, το κράτος –η κάθε κυβέρνηση– εκδηλώνει ενδιαφέρον μόνο για οποιονδήποτε τομέα απ’ όπου μπορεί να βγουν κέρδη για τους δικούς της
όπως κάνει με τα ιδιωτικά ΑΕΙ, την ενέργεια, τη διατροφή και άλλα.
………………………………………………………………………………………
Στο μεταξύ τα παιδιά παρατημένα φοιτούν σε δημόσια σχολεία που σαπίζουν, και προστρέχουν στα φροντιστήρια για να βρουν μια θέση στον ήλιο των κακοπληρωμένων συνήθως εργασιών – μάλιστα ένα μέρος από τα παιδιά,
διότι τα υπόλοιπα βγαίνουν στους δρόμους και πάνε του σκοτωμού – ενίοτε στην κυριολεξία, καθώς η παιδική εγκληματικότητα αυξάνεται, ενώ στη συνέχεια η μαύρη οικονομία καραδοκεί.
***
Η κατάσταση στα σχολεία προέκυψε στην επικαιρότητα επ’ εσχάτων με την έκρηξη της παιδικής-εφηβικής εγκληματικότητας. Όμως το πρόβλημα είναι προϋπάρχον και βαθύτερο, τα δε αποτελέσματά του δεν έχουν να κάνουν μόνον με την εγκληματικότητα αλλά και με το «πρωτόκολλο των 100 ή 200 λέξεων» που χρησιμοποιούν οι νέοι για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με τους άλλους.
Το καμπανάκι, ή μάλλον η καμπάνα της Αγιασοφιάς αν υπήρχε, για τα συμβαίνοντα στο εκπαιδευτικό σύστημα έχει χτυπήσει εδώ και πολλά χρόνια. Οι πρώτοι που δεν το άκουσαν ήταν οι εκπαιδευτικοί οι παλαιότεροι –η πλειονότης– ενώ οι νεότεροι, πάλι η πλειονότης, διδάσκουν ήδη στα παιδιά εν πολλοίς τη Woke κουλτούρα, έχοντας διδαχθεί κι αυτοί από τους παλαιότερους κάθε μεταμοντερνιά και κάθε άλλη αμερικανιά απ’ αυτές που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες.
Τις καμπάνες που βάραγαν το κράτος δεν ήθελε να τις ακούσει, αυτή είναι η δουλειά του, να είναι κουφό, οι γονείς όμως; Τα κόμματα της Αριστεράς; Οι διανοούμενοι; Οι καλλιτέχνες; Τα σωματεία; – πέρα βρέχει (και για αυτό, κάθε λίγο και λιγάκι πνιγόμαστε).
Τώρα τραπ και ξερό ψωμί (μάλιστα ακριβό), με τον Πιερρακάκη, φερ’ ειπείν, να δηλώνει όλος άνεση ότι αλλάζει η ανθρώπινη φύση που προσδιοριζόταν από τις ορίζουσες «οικογένεια, μάθηση-εργασία, συνταξιοδότηση» – αυτοί οι κύκλοι δεν ισχύουν πια.
Τι ισχύει;
Φοβάμαι ότι θα το μάθουμε πολύ αργά από την Τεχνητή Νοημοσύνη – με κεφαλαία όπως Θεός, Κεφάλαιο, κι άλλες αξιοσέβαστες λέξεις.
***
Στην Ελλάδα συζητήθηκε τον τελευταίο καιρό διά μακρών, πολύ μακρών, το θέμα του γάμου των ομοφυλόφιλων ζευγαριών – ουδέποτε συζητήθηκε ούτε καν διά βραχέων το περιεχόμενο των σπουδών στα σχολεία, και έτσι από μεταρρύθμιση σε μεταρρύθμιση φτάσαμε στους σουγιάδες, την αγλωσσία και την πλήρη ταξική τοξικότητα, που με τη σειρά της οδηγεί στην εθελοντική υποδούλωση.
Το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας είναι και αυτό ταξικό! Όχι μόνον διότι τα νέα ζευγάρια δυσπραγούν και δεν κάνουν παιδιά, αλλά και διότι τα παιδιά που γεννιούνται τα περιμένει ο λάκκος των λεόντων με την εθνική, την πολιτισμική και την ταξική τους συνείδηση να διαμορφώνεται ανακόλουθη με την πραγματικότητα και προσαρμοσμένη σε μια φενάκη, εικονική πραγματικότητα θα τη λέγαμε σήμερα, όπου η ελευθερία είναι ο ευφημισμός της σκλαβιάς.
Με έναν λόγο: μάθε παιδί μου γράμματα που να είναι αγράμματα, ώστε να μην καταλαβαίνεις τα ψιλά γράμματα – εκεί που σου την έχουν στημένη…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
7•II•2024
