Δε ξέρετε πόσο ήθελα να ξεκινήσω τη νέα χρονιά μ’ αυτές τις γνωστές και όμορφες ανθρωπένιες ευχές: Καλή χρονιά… ότι επιθυμείτε… και τέτοια..
Όμως αυτός ο διάβολος μέσα μου δε μ’ αφήνει ν’ αγιάσω. Αποφάσισα λοιπόν για να τον καλοπιάσω, να εγκαινιάσω την πρώτη μεταμνημονιακή χρονιά, με μια συζήτηση.
Μια απλή κουβέντα, βρε αδερφέ. Μια κουβέντα με τους «πρωταγωνιστές», της Αριστεράς. Της ποικιλόμορφης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αυτής που είναι έξω από την θεσμοθετημένη εξουσία. Αν και δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για κάτι τέτοιο, ούτε βέβαια μου αναλογεί τέτοιος ρόλος, αυτός ο διάβολος μέσα μου, επιμένει:
– Άντε ρε..
Ας μιλήσουμε λοιπόν καλοί μου σύντροφοι, καθαρά και ξάστερα Βλέπετε κι εσείς πιστεύω, ότι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα κομβικό πολιτικό σταυροδρόμι με μια ακούνητη και αμίλητη κοινωνία. Θα συμφωνείτε, πως σε πολιτικό επίπεδο, γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια να διαμορφωθεί και να μονιμοποιηθεί ένας ιδιόμορφος πολιτικός διπολισμός. Από τη μια μεριά, η διεφθαρμένη Δεξιά και από την άλλη η ρεαλιστική «Αριστερά» και το πολιτικό ζητούμενο ,αμείλικτο:
– Ποιος από τους δυο είναι πιο ικανός, πιο αποδεκτός από τα πολιτικά αφεντικά και τις «αγορές», για να διαχειριστεί το σύστημα και να εξασφαλίσει τις πιο ανώδυνες κοινωνικές αντιδράσεις, στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές;
Από την άλλη, η κοινωνία εξαθλιωμένη, απογοητευμένη, οργισμένη, έχει αρχίσει να συμβιβάζεται, να αποδέχεται το «όλοι ίδιοι είναι» και να καταφεύγει στο ατομικό «βόλεμα».
Η Αριστερά κατασυκοφαντημένη, το μαζικό κίνημα άφαντο, οι οργανωμένες λαϊκές κινητοποιήσεις σκιά του εαυτού τους, καταλήγουν επετειακές εκδηλώσεις. Τα ταξικά «ορόσημα» ξεθωριάζουν, ακόμα και σε επίπεδο συμβολισμών και ο φασισμός κάνει γιούρια.
Ο Κούλης αποτίνει φόρο τιμής στο Γοργοπόταμο, ο Αλέξης ανακηρύσσει τον Τράμπ μαχητή της δημοκρατίας και οι δυο μαζί, συμφωνούν πως η «Ευρώπη» με το ένα τέταρτο των κατοίκων της κάτω από το όριο φτώχειας, είναι το κοινό μας σπίτι.
Κοντολογίς, η κοινωνία συντηρητικοποιείται. Ακόμα και οι πλανήτες πάνε να εξαφανιστούν και θα μας πείσουν σε λίγο, πως η Γη, δε γυρίζει. Η Ιστορία φαίνεται να βαδίζει προς τα πίσω. Κοινότυπα όλα τούτα και χιλιοειπωμένα και τεκμηριωμένα σε αξιόλογες αναλύσεις σας. Το ερωτήματα λοιπόν, βγαίνουν αυθόρμητα:
– Εσείς θα κάνετε κάτι;
– Αισθάνεστε ότι πρέπει κάτι να κάνετε;
-Νοιώθετε ότι μπορείτε κάτι να κάνετε;
Αγαπητοί σύντροφοι, εγώ νοιώθω πως σ΄ όλα τούτα τα ερωτήματα, έχετε χρέος να τα απαντήσετε. Ξέρω πως ακούτε κι’ εσείς την οργή των ανθρώπων, νοιώθετε κι’ εσείς τις υπόγειες κοινωνικές διεργασίες. Όμως σα να μην ακούτε τούτη την αγωνιώδη κοινωνική κραυγή απελπισίας:
– Και τώρα τι;
– Τώρα πως;
Και όσο κι’ αν ψάχνω, δε βρίσκω άλλον αποδέκτη τούτης της απελπισίας, εκτός από την Αριστερά. Τη Ζώσα Αριστερά.
Τώρα θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, πως θα γίνει αυτό βρε σύντροφε;
Δεν έχω έτοιμη «συνταγή» και ποιος είμαι που θα σας συμβουλεύσω. Το μόνο που μπορώ, είναι κάποιοι στίχοι, μήπως και βοηθήσουν:
«Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι
είσαστε χαμένοι.
Φίλος σας είναι η αλλαγή,
η αντίφαση, είναι σύμμαχός σας.
Από το Τίποτα
πρέπει κάτι να κάνετε και οι δυνατοί
πρέπει να γίνουνε τίποτα.
Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε
αυτό που σας αρνιούνται.»
Berthold Brecht, 1936.
Συγνώμη που άρχισα το νέο χρόνο με τέτοια, αλλά αυτός ο διάβολος που έχω μέσα μου, φταίει. Πάντως όπως και νάχει, είτε το θέλετε, είτε όχι, το ερώτημα πρέπει εσείς να το απαντήσετε.
Μπορείτε να ξύσετε τη βάρκα, να της βάλετε πανιά και να τη σπρώξετε ν’ αρμενίσει;
Γιατί αλλιώς, η κατηφόρα προς τα πίσω, δεν θα έχει σταματημό. Και δε θα μπορέσετε τότε να τα φορτώσετε όλα στο βάρβαρο καπιταλισμό. Θα έχετε και σεις μεράδι. Και πάλι συγνώμη για τούτη τη συζήτηση, αν και δε μιλήσατε πολύ. Ίσως το κάνετε αργότερα…
