Της Τασίας Σταματοπούλου
Διαβάζω αυτές τις ημέρες αναλύσεις και σκέψεις γύρω από την άσχημη κατάσταση για το χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ που τις συνοδεύει μια κατακλείδα: Φταίνε οι εγωισμοί, η εγωπάθεια, το πείσμα…
Να είναι, άραγε, τόσο απλή η ερμηνεία; Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση και καθαρίσαμε; Την εξήγηση αυτή δεν τη συναντάς μόνο σε δημοσιογραφικά πονήματα των εφημερίδων και κάποιων αριστερών αναλυτών-δημοσιογράφων, αλλά και σε συζητήσεις με αριστερούς, ενταγμένους πολίτες οι οποίοι στην απόγνωσή τους είτε τάσσονται με τη μια ή την άλλη πλευρά, είτε δαιμονοποιούν ανθρώπους, βρίσκοντας έναν εχθρό για να καταλαγιάσει μέσα τους ο θυμός.
Είναι, άραγε, τόσο απλά τα πράγματα;
Έπαθε τέτοια μετάλλαξη η Αριστερά, διαβρώθηκαν τόσο οι συνειδήσεις, που δεν μπορεί να δει καθαρά το σημερινό της ρόλο, μετά την επιστροφή στο μεσαίωνα σε όλα τα επίπεδα;
Αν ψάξει κανείς περισσότερο, ίσως βρει μια σειρά αιτίων και αιτιών για να ερμηνεύσει την κατάσταση που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.
Αλλά στα καθ’ ημάς, μήπως η πολυδιάσπαση και το κλείσιμο για χρόνια σε ομάδες, μικροσυμφέροντα, παραγοντιλίκια, χωρίς δημοκρατικές λειτουργίες, προστασία των «κεκτημένων» για άλλους, εγκλώβισαν τις δυνάμεις που έχουν ακόμη όραμα, ανιδιοτέλεια διορατικότητα, σε έναν ψεύτικο, μέσα σε γυάλα μικρόκοσμο στον οποίο δεν επιτρεπόταν -συνειδητά μπορεί, αλλά και ασυνειδήτως σε άλλες περιπτώσεις- να μπει ο αέρας της κοινωνίας, οι πραγματικοί άνθρωποι, η ίδια η ζωή με την πολυπλοκότητα της και τις αντιφάσεις της;
Μήπως τα διάφορα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα στην Αριστερά οφείλουν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, να καταθέσουν την ταυτότητα τους και με παρρησία και ευθύνη αναλάβουν το δύσκολο αλλά αναγκαίο έργο της κοινής δράσης, παρά τις διαφορές στο πώς βλέπουν το… επέκεινα;
Η ζωή θα δείξει, που ’λεγαν κι οι παλιοί.
Ωστόσο, οι δυνάμεις αυτές, με όραμα, ανιδιοτέλεια, διάθεση για ριζοσπαστικές αλλαγές, με τη συμμετοχή και πραγματικών ανθρώπων (δηλαδή, εκτός ομάδων, κομμάτων κ.λπ.), αυτή την ώρα ας κάνουν το μεγάλο βήμα, αφήνοντας πίσω όλες τις ψυχαναλυτικές ερμηνείες, το σαρακοφάγωμα της ενδοκομματικής μιζέριας, τη διαρκή ενασχόληση με τα ψυχοφθόρα, ανοίγοντας διάπλατα τα παράθυρα, τις πόρτες και τα μυαλά να φυσήξει μαΐστρος.
