«Η πιο αγαπημένη μου ευρωπαϊκή χώρα είναι η Αυστραλία», έγραψε σε ένα τουίτερ μια Αγγλίδα. Και δεν είναι η μόνη που ειρωνεύεται μια θεωρούμενη κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκή διοργάνωση στην οποία βάζουν όλο και περισσότερες χώρες από τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και προσφάτως από τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπως το Ισραήλ, το Αζερμπαϊτζάν και την… Αυστραλία! Αλλά τίποτα πλέον σ’ αυτό τον κόσμο δεν είναι λογικό με την κλασική έννοια, αφού όλα καθορίζονται με βάση τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και τις οικονομικές επιδιώξεις των ευρωαμερικανικών κέντρων εξουσίας. Από τη στιγμή που το ΝΑΤΟ, η ευρωατλαντική συμμαχία που ιδρυτικό της σκοπό έχει την προστασία των μελών της από επιθέσεις του ανύπαρκτου πλέον Συμφώνου της Βαρσοβίας, μετατρέπεται σε στρατό που επεμβαίνει σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου χωρίς να έχει δεχτεί καμία επίθεση και χωρίς να δεσμεύεται από τον ΟΗΕ και οποιοδήποτε άλλο διεθνή οργανισμό, τα πάντα, μικρά και μεγάλα, υπάγονται σ’ αυτό το project. Ακόμα και η χαμηλής ποιότητας, αλλά υψηλής θεαματικότητας Eurovision, τίθεται στην υπηρεσία των γεωπολιτικών επιταγών. Εξάλλου, η χρήση των πολιτισμικών μέσων στον αγώνα επικυριαρχίας δεν είναι κάτι νέο, όπως διδάσκουν το Χόλιγουντ και τα ΜΜΕ.
Η διαπίστωση επιβεβαιώθηκε πλήρως με την επιλογή, προώθηση και ανάδειξη του αγγλόφωνου τραγουδιού της Τατάρισσας Τζαμάλα. Τελικά, πέρασε η γραμμή από τα αδιόρατα κέντρα εξουσίας, για να χτυπηθεί μέσω Ουκρανίας η Ρωσία. Υπερκεράστηκαν οι απαγορεύσεις που προβλέπει ο κανονισμός της διοργάνωσης για τραγούδια με πολιτικό περιεχόμενο και μεθοδεύτηκε η νίκη του. Οι τηλεφωνικές συνομιλίες με υπουργούς και παράγοντες που δέχονταν να επιβάλουν στις επιτροπές των χωρών τους να υπερψηφίσουν το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αποκαλυπτικές.
Τα κέντρα εξουσίας εφαρμόζουν την πολεμική τους εναντίον της Ρωσίας σε όλα τα επίπεδα, σημαντικά και ασήμαντα. Από την εκδίωξη των ρωσικών αγωγών πετρελαίου από τα Βαλκάνια μέχρι την άσκηση αντιρωσικής προπαγάνδας μέσα από τα τραγουδάκια της Eurovision. Σε όλα το ίδιο μοτίβο…
Λάμπρος Πετσιώτης
