Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έπειτα από ψηφοφορία υιοθέτησε τις προτάσεις τροποποίησης των Συνθηκών της Ε.Ε. μεταξύ των οποίων και η πρόταση για την κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας. Επί της ουσίας πρόκειται για ψήφισμά που ανοίγει τον δρόμο για την κατάργηση του βέτο, το οποίο αποτελεί το σημαντικότερο εργαλείο στο οπλοστάσιο των μικρών χωρών και το σημαντικότερο μέτρο για την διασφάλισης μιας στοιχειώδους δημοκρατικής λειτουργίας της Ε.Ε. Το εν λόγω ψήφισμα εγκρίθηκε από ψηφοφορία με 291 ψήφους υπέρ, 274 κατά και 44 αποχές. Η πλειοψηφία των Ελλήνων αλλά και των Κυπρίων ευρωβουλευτών υποστήριξε το ψήφισμα, με μοναδικές εξαιρέσεις να αποτελούν οι εξής: Λ. Αλαβάνος, Κ. Παπαδάκης, Ε. Φράγκος, Ν. Παπανδρέου και η Ε. Βόζεμπεργκ που ψήφισαν κατά, ενώ υπήρξαν και μερικές αποχές. Είναι προφανές ότι η στάση των ευρωβουλευτών μας αποτελεί μνημείο υποτέλειας για τη χώρα μας και ίσως να άξιζε ειδικής μνείας αν δεν χάνονταν μέσα στις ορυμαγδό από τις τεμενάδες και τις «χάρες» που έχουν κάνει οι τελευταίες τρεις ελληνικές κυβερνήσεις – τουλάχιστον. Κατά του ψηφίσματος τάχθηκαν οι Πολωνοί, οι Σλοβάκοι και οι Ούγγροι κάνοντας λόγο για προτάσεις που υπονομεύουν ανοιχτά την εθνική τους κυριαρχία, είναι αντίθετες με τα συντάγματα των κρατών και ενισχύουν τον ρόλο των ισχυρών της Ε.Ε.
Μια Ευρωπαϊκή Ένωση όπου τα μικρά κράτη μπορούν σε κάποιες στιγμές να σηκώνουν μπαϊράκι φαίνεται ότι δεν εξυπηρετεί πια τις ελίτ των μεγάλων δυνάμεων της Γηραιάς Ηπείρου
ΒΕΒΑΙΑ οι ισχυροί της Ε.Ε. τα συντάγματα και την εθνική κυριαρχία τα έχουν γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια και αυτό το έχουν αποδείξει με κάθε ευκαιρία. Είτε αυτό αφορά παλαιότερα το ευρωσύνταγμα με τα επαναλαμβανόμενα δημοψηφίσματα, το BREXIT που για μερικά χρόνια ήταν στον αέρα διότι οι Βρετανοί ήταν ανώριμοι, τα μνημόνια που διέλυσαν την Ελλάδα και την έκαναν το πειραματόζωο αλλά και το παράδειγμα συνετισμού της Ε.Ε. είτε προσφάτως με τις κυρώσεις για την Ρωσία, την πολιτική για την πανδημία και την απαγόρευση των εκδηλώσεων συμπαράστασης στην Παλαιστίνη. Για τις ευρωπαϊκές ελίτ η ενοποίηση της Ε.Ε. αφορά κυρίως την δημιουργία ενός πιο ενιαίου και άρα υπολογίσιμου περιφερειακού μεγέθους, ικανού να εξασφαλίσει τη θέση τους στους επερχόμενους γεωπολιτικούς και οικονομικούς αναδασμούς, βίαιους και μη. Αυτή η απόπειρα περνάει μέσα από δύο άξονες. Ο πρώτος είναι το κουρέλιασμα της ανεξαρτησίας και την εθνικής κυριαρχίας των μικρότερων κρατών και τη μετατροπή των κοινοβουλίων τους σε τσίρκο με ρόλο συμβουλευτικών επιτροπών που στην καλύτερη περίπτωση πρωτοκολλούν ορισμένες αποφάσεις. Ο δεύτερος είναι η αυταρχικοποίηση που παίρνει σήμερα χαρακτηριστικά φασιστικοποίησης της Ε.Ε. και αφορά τη δημιουργία μεγάλης κλίμακας μηχανισμών ελέγχου και παρακολούθησης αλλά και την αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων μέσα από διαρκείς απαγορεύσεις, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και αντίστοιχα συμβάντα όπου όλοι οι νόμοι πάνε περίπατο.
Ο ΔΙΠΛΟΣ αυτός στόχος προσπαθεί να απαντήσει στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια η Ε.Ε. Η οικονομική κρίση που διαρκώς επανέρχεται αλλά και η μορφή που αυτή έχει πάρει έπειτα από την πανδημία και τους πολέμους στα σύνορα της Ε.Ε. έχουν δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στη συνοχή της, με πολλά κράτη να στρέφουν αλλού το βλέμμα τους. Παράλληλα οι ανάγκη για μεγαλύτερη κερδοφορία των ελίτ, οι γεωπολιτικοί αναδασμοί, οι ανάγκες που επιβάλλει η πυρετώδης πολεμική προετοιμασία των μεγαλύτερων χωρών και η αντιμετώπιση των προσφυγικών κρίσεων επιβάλλουν το γκριζάρισμα και την αλλαγή του στάτους περιοχών ή και ολόκληρων χωρών ώστε να επιτευχθούν συγκλήσεις και σχεδιασμοί. Δεδομένης δε της κρισιμότητας της παραμέτρου του χρόνου, φαίνεται πως μια πλαδαρή μορφή της Ε.Ε. όπου μικρά κράτη μπορούν σε κάποιες στιγμές να σηκώνουν μπαϊράκι δεν εξυπηρετεί. Έτσι αυτό που παλαιότερα λύνονταν με οικονομικές πιέσεις, «ξεκλείδωμα» κονδυλίων και δανείων και βέβαια με την εξαγορά βουλευτών στα εθνικά κοινοβούλια, τώρα επιχειρείται να λυθεί θεσμικά και οριστικά. Αντίστοιχα, ενιαία εντός της Ε.Ε. είναι και η αντιμετώπιση των αντιστάσεων που προκύπτουν από τους λαούς με τον εκμαυλισμό, την απαγόρευση και τις παρακολουθήσεις να παίρνουν θεσμικό χαρακτήρα τόσο στα όργανα της Ε.Ε. όσο και στα επιμέρους κοινοβούλια.
Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ των ελίτ για την μεγαλύτερη «ενοποίηση» και αυταρχικοποίηση της Ε.Ε. έρχεται σε μια στιγμή όπου μπορεί να βρει υποστηρικτές σε μια μερίδα του κόσμου. Καθώς, είναι εμφανές πως για να απαντηθούν οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα όπως είναι η κλιματική κρίση και ο κίνδυνος για έναν νέο μεγάλο πόλεμο ο οποίος εμπεριέχει και τον πυρηνικό κίνδυνο, απαιτούνται πρωτοβουλίες σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Ενώ αντίστοιχα η στάση που κρατάνε οι μεγάλες δυνάμεις, με διαρκείς διαξιφισμούς και αιώνια κωλυσιεργία δημιουργούν την αίσθηση ότι χρειάζονται δραστικές αλλαγές. Όμως αυτές δεν μπορούν και δεν πρέπει να προκύψουν από την ικανοποίηση των αυτοκρατορικών βλέψεων μιας χούφτας χωρών. Αντίθετα, ο προηγούμενος αιώνας έδειξε πως η δημοκρατία για να λειτουργεί έστω και στοιχειωδώς πρέπει να λαμβάνει υπόψη της την ασυμμετρία των δυνάμεων και σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί το βέτο. Ένας κόσμος όπου η ανθρωπότητα θα απαντήσει στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει δεν είναι αυτός όπου οι μικρότερες χώρες θα ενσωματωθούν στην βούληση και την ισχύ των μεγαλύτερων ώστε να εξασφαλίσουν κάπως την ύπαρξή τους. Χρειάζονται αλλαγές και μάλιστα μεγάλες, αλλά τα πράγματα χρειάζεται να πάνε αλλιώς… τελείως αλλιώς.
