Τελικά, οι απάνθρωπες τρομοκρατικές επιθέσεις των Σουνιτών Tζιχαντιστών στη Σαναά, πρωτεύουσα της πολύπαθης Υεμένης, ήταν απλώς το πρελούδιο του δράματος που εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες, με τις επιδρομές των «αδελφών αραβικών κρατών» που ακολούθησαν… Στους 140 νεκρούς των βομβιστικών επιθέσεων στα σιιτικά τζαμιά προστίθενται πλέον καθημερινά δεκάδες νεκροί άμαχοι, αυτή τη φορά βομβαρδισμένοι απευθείας από τα κράτη με σουνιτική ηγεσία, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία. Με την άμεση ανάμειξη της Τουρκίας και οκτώ ακόμη χωρών (περιλαμβανομένης της Αιγύπτου και του Πακιστάν), και με τις ευλογίες της Δύσης (καταρχήν των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας) η Υεμένη βυθίζεται και πάλι στο χάος.
Φαντάζει μακρινή η εποχή που ενωμένοι οι Υεμενίτες είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στη δικτατορία του Σάλεχ, δημιουργώντας τη δική τους εκδοχή των Πλατειών – τότε που στο κέντρο της Σαναά ενωμένοι οι Σιίτες, οι Σουνίτες, οι Χριστιανοί και οι κοσμικές πολιτικές δυνάμεις (από τους νασερικούς ώς τους κομμουνιστές) διεκδικούσαν ψωμί και δημοκρατία και ονειρεύονταν από κοινού να χτίσουν μια νέα χώρα. Από το 2011 ώς το 2015 άλλαξαν τα πάντα, με τον πιο βίαιο τρόπο. Το αυθόρμητο λαϊκό δημοκρατικό κίνημα των Πλατειών δεν κατάφερε να αντέξει την ασφυξία που του προκάλεσαν οι βίαιες αντιπαραθέσεις των διαφόρων ένοπλων φραξιών, τηλεκατευθυνόμενων από τις περιφερειακές και δυτικές δυνάμεις.
Οι προσπάθειες διαλόγου του περασμένου χρόνου, κυρίως ανάμεσα στους Σουνίτες και τους Σιίτες, αποδείχτηκαν αποτυχημένες. Το σχέδιο Συντάγματος που είχε υποβληθεί στον Σουνίτη πρόεδρο της χώρας, Χάντι, παρέμεινε σχέδιο. Ο ίδιος ο Χάντι αναγκάστηκε να υποχωρήσει κάτω από τα πλήγματα των Σιιτών Χούθι, να εγκαταλείψει τη Σαναά και να καταφύγει στο νότο της χώρας, στο Άντεν. Ώσπου αυτή τη βδομάδα εγκατέλειψε εντελώς την Υεμένη, φυγαδευμένος από σαουδαραβικές δυνάμεις ώστε να μη συλληφθεί από τους προελαύνοντες Χούθι. Αυτήν ακριβώς την προέλαση επιχειρεί να ανακόψει τώρα η «αραβική» επέμβαση με τις ευλογίες της Δύσης, αφού οι Χούθι θεωρούνται σύμμαχοι του επάρατου Ιράν, της εξίσου επάρατης Συρίας και των «τρομοκρατών» της λιβανέζικης Χεζμπολά…
Από την άλλη, πολλοί Υεμενίτες δεν συγχωρούν στους Χούθι ότι συνεργάζονται ανοιχτά πλέον με τον μισητό Σάλεχ, που είχε εκδιωχθεί από το κίνημα των Πλατειών το 2011. Ενώ, πέρα από το χάσμα μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών, επανεμφανίζεται και ένας ακόμη διαχωρισμός, που είχε ξεχαστεί: αυτός μεταξύ του Βορρά και του Νότου της χώρας, που έχει τη βάση του στην εποχή που υπήρχαν δύο κράτη – με τη Νότια Υεμένη να αποτελεί για δεκαετίες το μοναδικό αραβικό σοσιαλιστικό κράτος. Άλλωστε, η περίοδος των αιματηρών αντιπαραθέσεων ξεκίνησε ακριβώς με τη λίγο-πολύ βίαιη προσάρτηση της προοδευτικής Νότιας Υεμένης από το φιλοδυτικό Βορρά…
