Ποιες επιλογές έχει μπροστά του ο Φώτης Κουβέλης
Μετά την αποχώρηση των στελεχών που προσανατολίζονταν σε πιο τολμηρές διεργασίες με το χώρο του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης «Kεντροαριστεράς», η ΔΗΜΑΡ ψάχνει το ρόλο της στο σκηνικό που διαμορφώνεται.
Ο Φώτης Κουβέλης αντιλαμβάνεται ότι η πρόταση υποψηφιότητάς του φαίνεται, προς το παρόν, να οδηγείται σε «κάψιμο». Έτσι, δείχνει να ανησυχεί μήπως μαζί με τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ξεχαστεί και η θέση του έστω ως προέδρου κόμματος, ακόμα και υπό εξαφάνιση.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του φρόντισε να επαναλάβει αρκετές φορές ότι είναι πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και παραμένει ενεργός στην πολιτική ζωή. Παράλληλα, φρόντισε να διευκρινίσει ότι θα αποδεχόταν μια πρόταση για την Προεδρία της Δημοκρατίας μόνο αν αλλάξουν οι πολιτικές που εφαρμόζονται και να συμπληρώσει ότι κάτι τέτοιο δεν το βλέπει στον ορίζοντα.
Στο μεταξύ, πληθαίνουν δηλώσεις προσέγγισης του ΣΥΡΙΖΑ και συμμετοχής σε μια αυριανή κυβέρνηση με πυρήνα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να προηγηθούν εκλογές και σε αυτές, το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν φαίνεται να συγκεντρώνει ούτε καν μία ποσοστιαία μονάδα…
Τι λύση μπορεί να βρεθεί; Αλλαγή του εκλογικού νόμου και άρση του ορίου του 3%; Το σκέφτεται ο Ευ. Βενιζέλος, δεν φαίνεται να συμφωνεί ο Αντ. Σαμαράς – αλλά και να γινόταν δεν θα εξασφάλιζε παρά μόνο μια ισχνή παρουσία της ΔΗΜΑΡ στη νέα Βουλή. Συμμετοχή σε μια μελλοντική κυβέρνηση έστω και ως εξωκοινοβουλευτικό κόμμα; Εκλογή κάποιων βουλευτών μέσα από «κριτική συμμετοχή» σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν φαίνονται ελκτικά σενάρια, όμως ποια άλλα προσφέρονται για την πολιτική διάσωση του χώρου;
Πάντως, και σε πρόσφατες δηλώσεις του Δ. Χατζησωκράτη αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο στήριξης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί να υπάρχει κάποια «προγραμματική συμφωνία», ενώ ο ίδιος εκφράζει την ικανοποίηση της ΔΗΜΑΡ γιατί στις τελευταίες εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ «δεν υπήρχε αναφορά σε μονομερείς ενέργειες της μελλοντικής ελληνικής κυβέρνησης» για το χρέος…
Λογικό για τη ΔΗΜΑΡ να επιδιώκει εναγωνίως και με οποιονδήποτε τρόπο κάποια πολιτική επιβίωση. Το ερώτημα είναι γιατί οποιοσδήποτε άλλος να έχει συμφέρον από τη διάσωση ή την παράταση της πολιτικής ζωής αυτού του, αποκομμένου από κάθε αγωνία της κοινωνίας, μηχανισμού;
