Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, αλλά για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών υπάρχουν δύο τουλάχιστον δοκιμασμένες μέθοδοι, πέραν αυτής του επίσημου σχολικού συστήματος.
Μία είναι του φιλολόγου Κώστα Γανωτή, ο οποίος ήδη από το 1983, μετά την τότε κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα γυμνάσια, ξεκίνησε εθελοντικά μαθήματα εκτός σχολείου. Από την προσπάθεια αυτή επηρεάστηκε σ’ ένα βαθμό και η επαναφορά της διδασκαλίας στο γυμνάσιο, ενώ προέκυψαν δύο βιβλία: (α) «Τα κρυφά σχολεία – Βασικά μαθήματα αρχαίων ελληνικών για μαθητές γυμνασίου». Εκδ. Τήνος (α΄ έκδοση 1985?). (β) «Ο Νέος Αίσωπος – Μαθήματα αρχαίας ελληνικής», εκδ. Παρρησία, 2008.
Η άλλη μέθοδος είναι της Ειρήνης Μαυροπούλου, που βασίζεται σε τέσσερα εγχειρίδια που έχουν εκδοθεί μετά το 2000. Η μέθοδος αυτή δοκιμάστηκε στην πράξη με τη συνεργασία του Ανοικτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου και έχουν ήδη διεξαχθεί τρεις έρευνες. Και οι τρεις κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών όχι μόνο είναι εφικτή από μικρή ηλικία, αλλά συμβάλλει στη γενικότερη γνωστική ανάπτυξή των παιδιών. Για παράδειγμα, η μεταπτυχιακή εργασία της Άννας Γραβάνη, ψυχολόγου MSc στη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Dundee στη Σκοτία, έδειξε πως τα παιδιά που διδάχθηκαν αρχαία ελληνικά υπερείχαν των άλλων.
