Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην Τουρκία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις επιθυμίες των δυτικών αρχηγεσιών. Ο εκλεκτός, εξ ανάγκης, της Δύσης, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου και η συμμαχία των υπολοίπων πέντε κομμάτων, από την γκρίζα λύκαινα Μεράλ Ακσενέρ, τον ιδεολόγο του νέο-οθωμανισμού Αχμέτ Νταβούτογλου μέχρι και τον φερόμενο ως ευρωπαϊστή Αλί Μπαμπατζάν (είχε συμπεριληφθεί στον κατάλογο των «Προσώπων με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» που εξέδωσε το περιοδικό Time για το έτος 2012 –sic !–), δεν κατάφεραν ούτε να προηγηθούν στον α΄ γύρο των προεδρικών εκλογών παρότι οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν ισχυρό προβάδισμα για αυτούς και παρά την υποστήριξη των δυτικών χωρών.
Τελικά οι δυτικές αρχηγεσίες και οι «οργανικοί διανοούμενοί των» (πλήρους ή μερικής απασχόλησης) φαίνεται ότι εξακολουθούν να κοιτούν τις πλανητικές εξελίξεις μέσα από τα μυωπικά μάτια τους που δυστυχώς δεν τους επιτρέπουν να δουν μακριά.
ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση πάντως τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών της 14ης Μαΐου 2023 έδωσαν σημαντικό προβάδισμα στον Ερντογάν. Συγκεκριμένα : ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συγκέντρωσε 27.133.849 ψήφους που αναλογούν στο 49,52%, ο Κιλιτσντάρογλου συγκέντρωσε 24.595.178 ψήφους ή το 44,88% και ο Σινάν Ογκάν 2831239 ψήφους ή το 5,17% των ψήφων. Αυτό σημαίνει ότι η διαφορά των δύο βασικών υποψηφίων είναι 2.538.681 ψήφοι.
Μετά το προβάδισμα του Ερντογάν αλλά κυρίως μετά τη συμφωνία υποστήριξης με τον Σινάν Ογκάν φαίνεται ότι επερχόμενες εκλογές, εκτός μεγάλης έκπληξης, θα αναδείξουν πρόεδρο της Τουρκίας, εκ νέου, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Όμως εκείνο που χρειάζεται εμφατικά να σημειωθεί είναι ότι ο εκλογικός ανταγωνισμός μεταξύ των δύο υποψηφίων προέδρων γίνεται εντός ενός έντονου εθνικιστικού πλαισίου όπου κυριαρχούν οι εθνικιστικές κορώνες μετατοπίζοντας ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό της χώρας προς αυτή την κατεύθυνση. Ο εθνικισμός αποτελεί τη μόνιμη αναφορά και από τους δύο υποψηφίους. Αναφέρω δύο παραδείγματα: δήλωση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, για να ευχαριστήσει τον εθνικιστή Σινάν Ογάν για την υποστήριξη «Η διεύθυνση στην οποία κατοικούν οι εθνικιστές είναι γνωστή και είναι η Λαϊκή Συμμαχία». Δήλωση του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου ότι στην περίπτωση που εκλεγεί θα στείλει άμεσα πίσω στην πατρίδα τους τα εκατομμύρια των Σύρων προσφύγων.
Το ότι υπάρχει μια σαφής μετατόπιση στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας προς τον εθνικισμό φαίνεται καθαρά αν διαβάσουμε προσεκτικά τα στοιχεία της σύνθεσης του νέου κοινοβουλίου, η οποία, όπως προκύπτει από συγκριτικά στοιχεία είναι η πιο συντηρητική και εθνικιστική στην ιστορία της χώρας. Τη σημασία αυτού του γεγονότος μπορεί κανείς να το αντιληφθεί λαμβάνοντας υπόψη του ότι η Τουρκία ήταν πάντοτε μια συντηρητική χώρα η οποία έκλινε προς τα δεξιά.
Με βάση λοιπόν τους αριθμούς στο νέο κοινοβούλιο: το Κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης (ΗΡ) του Ντεβλέτ Μπαχτσελί (στο οποίο ανήκε και ο Ογάν), λαμβάνει 50 έδρες. Το Νέο Κόμμα Ευημερίας του Φατίχ Ερμπακάν λαμβάνει 5 έδρες και το Κόμμα του Θεού (Hüda Par), κληρονόμου της φονταμενταλιστικής ένοπλης οργάνωσης Χεζμπολάχ, που εξελέγησαν από τις λίστες του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), λαμβάνει 4 έδρες.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ δεν είναι καλύτερη ούτε στο στρατόπεδο του Κιλιτσντάρογλου και της Εθνικής Συμμαχίας που τον στήριξε. Πράγματι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των πολιτικών αναλυτών, από τις 169 έδρες τού –θεωρητικά Κεμαλικού– Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP) οι 34 πηγαίνουν σε εθνικιστικά ισλαμικά ή ισλαμοφιλελεύθερα μορφώματα που διασπάστηκαν από το ΑΚΡ και εντάχθηκαν στην αντιπολίτευση. Επίσης, όπως είναι γνωστό, της δεύτερης μεγαλύτερης δύναμης του συγκεκριμένου στρατοπέδου, του Καλού Κόμματος (IYI) που διαθέτει 43 έδρες στη νέα Βουλή, ηγείται η Μεράλ Ακσενέρ, η οποία προέρχεται επίσης από τη «μήτρα» του MHP.
Πρέπει να σημειωθεί, τέλος, ότι παρόμοιας προέλευσης και αντιλήψεων είναι και ο δήμαρχος της Άγκυρας Μανσούρ Γιαβάς. Ο πολιτικός, δηλαδή, που θεωρείται φαβορί, μαζί με τον συνάδελφό του της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, για να αναλάβει τα ηνία της αντιπολίτευσης μετά τον Κιλιτσντάρογλου, του οποίου η σχεδόν βέβαιη ήττα θα σημάνει, πιθανότατα, την αρχή του τέλους της πολιτικής του διαδρομής.
ΟΛΑ ΤΑ παραπάνω διαψεύδουν ουσιαστικά τους δυτικούς παρατηρητές περί δήθεν ύπαρξης δύο Τουρκιών, μιας ισλαμικολαϊκιστικής με τα μάτια στραμμένα στην Ασία και μιας κοσμοπολίτικης με τα μάτια στραμμένα στη Δύση. Ο εθνικισμός διαπερνά οριζοντίως και τους δύο αντίπαλους σχηματισμούς, αντιστοιχώντας περίπου στο 30,0% των ψήφων για το εθνικό κοινοβούλιο και καταλαμβάνοντας τον αντίστοιχο αριθμό εδρών. Απλά οι Δυτικοί τάσσονται υπέρ της δυτικής εκδοχής του τουρκικού εθνικισμού προφανώς γιατί θεωρούν ότι μπορούν να τον ελέγξουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Η ύπαρξη ενός τέτοιου μεγέθους εθνικιστικής ακροδεξιάς μόνο κινδύνους υποκρύπτει για τις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή.
