του Χουάν Χοσέ Καμπανέλα
Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 2010. Δεκατρία βραβεία Premio Sur της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Αργεντινής. Δύο βραβεία Goya. Νο1 του Box Office στην Αργεντινή για τρεις μήνες. Κλέβει τη διάκριση από την αριστουργηματική Λευκή Κορδέλα του Μ. Χάνεκε. Οι προσδοκίες ανεβαίνουν επικίνδυνα.
Στο πρώτο χλιαρό μισάωρο καταλαβαίνουμε το λόγο όλου αυτού του πανικού: χολιγουντιανή συνταγή με διακριτική δόση «εξωτισμού» μια και ο Καμπανέλα έχει πλούσιο βιογραφικό τόσο στο σινεμά της Αργεντινής, όσο και στην αμερικανική τηλεόραση. Δουλεύει με τις εκκρεμότητες: ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα που πραγματοποιείται την εποχή της χούντας, ένας δοσίλογος που σώζεται από το καθεστώς, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας που διαρκεί είκοσι πέντε χρόνια. Η αφήγηση περνάει από το 1974 στο σήμερα και τούμπαλιν, με διάσπαρτες σκηνές στις οποίες δεν θα μπορούσε να είναι παρών ο αφηγητής: τις φαντάζεται και τις αναπλάθει στην προσπάθειά του να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα ανασυνθέτει όλες τις πτυχές της ιστορίας. Σε αυτό το πλαίσιο, αναρωτιόμαστε συχνά τι είναι αληθινό και τι επινοημένο. Κι η εν λόγω αμφιβολία προσδίδει στην ταινία μια γοητεία που καλύπτει εν μέρει τους (συχνά) φλύαρους διαλόγους, τις (συχνές) επεξηγήσεις και τα κοντινά πλάνα χωρίς στόχο. Εξαιρετική η μεγάλη σεκάνς κυνηγητού του ύποπτου στο γήπεδο, όπου, με κάμερα στο χέρι, ο σκηνοθέτης δίνει την πιο αυθεντική σκηνή του έργου.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνύπαρξη των ειδών -θρίλερ αστυνομικής πλοκής με πινελιές ερωτικού δράματος- η οποία εξυπηρετεί και την σκιαγράφηση της κατάστασης του Δημοσίου, της διαφθοράς του πολιτικού κόσμου, της διαπλοκής. Η σχέση ανάμεσα στους δύο αστυνομικούς είναι η πιο αληθινή όλης της ταινίας. Η φράση που ακούγεται στις μέρες μας από υψηλόβαθμους καρεκλοκένταυρους: «Εσείς δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα…», αφήνει στους πρωταγωνιστές τη μόνη επιλογή: να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Ακόμη και προς το τέλος, όπου υπάρχει επιτέλους μια απρόσμενη εξέλιξη, επικρατεί η αίσθηση ότι παρά τα χρόνια που περνούν, τις κυβερνήσεις που αλλάζουν, τις συνθήκες διαβίωσης που υποτίθεται ότι βελτιώνονται, οι άνθρωποι αναγκάζονται να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους για να αποδώσουν δικαιοσύνη. Σημεία των καιρών…
Τζούλια Γκανάσου
