του Βασίλη Στόλη
Η φράση του τίτλου ανήκει στον περίφημο φανταστικό πρόεδρο των ΗΠΑ, Φρανκ Άντεργουντ, πρωταγωνιστή γνωστής αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς. Αυτή η φράση συμπυκνώνει την λογική των κυβερνώντων κομμάτων για την εκπροσώπηση, γιατί βασική σχέση ανάμεσα στο εκλογικό σώμα και τους εκλεγμένους άρχοντες. Άρχοντες ονομάζουν γιατί άρχουν, δηλαδή διοικούν την πολιτεία της οποίας τα μέλη τους εξέλεξαν.
Πόσοι από τους πολίτες που εξέλεξαν τη σημερινή κυβέρνηση το έκαναν για να συμφωνήσει η τελευταία σε πλεονάσματα για 40 χρόνια; Εκτιμώ ελάχιστοι έως κανένας. Είναι γνωστό ότι η λιτότητα είναι κακό πράγμα. Το ‘χουν πει και οι Αλέξης Τσίπρας και Ευκλείδης Τσακαλώτος παλαιότερα, σχετικά προσφάτως. Το έλεγαν για δεκαετίες η αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία, η δεύτερη το αναίρεσε όταν κυβερνούσε πριν 20 χρόνια, η πρώτη το αναιρεί εδώ και μια διετία περίπου.
Τα πλεονάσματα που ως στόχοι για να επιτευχθούν φέρνουν τη λιτότητα σε περιόδους ύφεσης δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε γιατί πλήττουν την κοινωνία και ειδικότερα τα πιο καταπιεσμένα και φτωχά κομμάτια της. Πριν ακόμα μας τα μάθει ο Τσακαλώτος η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική ήταν κομμάτι της ύλης στα μαθήματα Οικονομίας στα Λύκεια και προφανώς στα Πανεπιστήμια. Αυτό που είναι άξιο σχολιασμού όμως είναι η κυνικότητα και η αναλγησία των εκλεγμένων αρχόντων.
Ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα είναι δυστυχώς μια μεθοδολογία που έρχεται από τα βάθη της ιστορίας της παραδοσιακής Αριστεράς. Πολλά εγκλήματα κατά των πολλών έγιναν και δικαιολογήθηκαν με τον ιερό σκοπό που υπηρετούσε το κόμμα, η κυβέρνηση, ο πατερούλης, ο σύντροφος Χ κτλ. Στις μέρες μας ο σκοπός είναι για την κυβέρνηση το να παραμείνει στη θέση της, οι άνθρωποι της στην θέση των αρχόντων. Η μεγαλύτερη σε διάρκεια παραμονή θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, έτσι τουλάχιστον δείχνουν να πιστεύουν, για επανεκλογή ή έστω να διατηρήσει μεγάλη επιρροή σε αυτά που θα ακολουθήσουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι επικοινωνία, να ‘χαμε να λέγαμε και «να πάει ο λαός για μπάνια να ξεχαστεί και βλέπουμε από Σεπτέμβρη». Όλα τα παραπάνω θα τα ευνοήσει και η… κανονικότητα της οικονομίας, η προσμονή μιας κάποιας χρηματοδότησης ή επενδυτών από το εξωτερικό. Τους όρους αυτής της ανάπτυξης τους ξέρουμε γιατί τους βιώνουμε ήδη. Τι κάνουμε όμως γι ‘αυτό;
Η Αριστερά σήμερα δεν μπορεί να παραμείνει απλά ένα καντήλι αναμμένο για τις αξίες που πρεσβεύει και τους χαμένους αγώνες του παρελθόντος. Ο καταστατικός της στόχος είναι να εκπροσωπεί και να συμπαραστέκεται σε πολλαπλά επίπεδα τους καταπιεσμένους αυτής της γης. Η ζωή έχει δείξει ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος. Για να γίνει όραμα και κατ’ επέκταση σχέδιο και στρατηγική αυτή η ανατροπή είναι απαραίτητο να μιλήσουμε περιγράφοντας το μέλλον, έναν άλλο τρόπο ζωής, μια άλλη (αυτο)οργάνωση της οικονομίας. Να περιγράψουμε ένα μέλλον και να φέρουμε στοιχεία του στο σήμερα γιατί για εμάς έχει σημασία το να είμαστε σωστοί και όχι λάθος για το συμφέρον των πολλών.
