Του Γιάννη Ραχιώτη
H απουσία λαϊκού κινήματος έκανε τις εκλογές τη μόνη λύση για να φύγει μια κυβέρνηση χαρακτηριστικής δουλοπρέπειας απέναντι στις απαιτήσεις ΗΠΑ/Ε.Ε. αλλά και φασίζουσας συμπεριφοράς στο εσωτερικό. Όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις λειτούργησε σαν ιμάντας μεταφοράς στο εσωτερικό του άγριου ταξικού πολέμου που διεξάγει διεθνώς η νεοφιλελεύθερη ελίτ και συμπεριφέρθηκε προδοτικά, εκποιώντας ή αχρηστεύοντας τον κοινωνικό πλούτο, την παραγωγική βάση και τις δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες της χώρας.
Το μέγεθος και η διάρκεια της καταστροφής που προκάλεσε έκαναν μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία να συνειδητοποιήσει τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχει από τη συνέχιση αυτών των πολιτικών και να συγκλίνει στην ανάγκη ανάσχεσης, παρ’ όλο που, εμφανώς, δεν υπάρχει μια κοινή πεποίθηση για το τι είναι δυνατό να γίνει και πώς.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η όποια ανάσχεση σημαίνει ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και συγκρότηση κυβέρνησης από αυτόν, παρ’ όλο που ακόμη και το εκλογικό του πρόγραμμα αποκλείει ρητά οποιοδήποτε ουσιώδες μέτρο, όπως η έξοδος από την Ευρωζώνη, η αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας ή ο αναπροσανατολισμός των διεθνών μας σχέσεων. Όλοι καταλαβαίνουν ότι «επαναδιαπραγμάτευση» των δανειακών συμβάσεων με εκ προοιμίου δέσμευση για αποπληρωμή τους, παραμονή στην Ευρωζώνη και ανοιχτή αγορά, θα σημάνει, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο επικοινωνιακού χαραχτήρα διορθώσεις, διατήρηση του νεοαποικιακού καθεστώτος και της ληστείας των λαϊκών στρωμάτων έστω με λιγότερη βιαιότητα. Τα μόνα πεδία που μένουν ανοιχτά για κάποιες βελτιώσεις είναι η Δημόσια Διοίκηση, η ανακούφιση των εξαθλιωμένων μέσω ανακύκλωσης των λίγων διαθέσιμων κονδυλίων του προϋπολογισμού και -αν το ανεχθεί η επιχειρηματική ελιτ- η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Κάποιες αλλαγές σ’ αυτούς τους τομείς θα δώσουν μια ανάσα στην κοινωνία για μερικούς μήνες και ένα επικοινωνιακό επιχείρημα στη νέα κυβέρνηση, αλλά τα μέτρα που θα αναγκαστεί να πάρει προκειμένου να πετύχει συμφωνία με τους δανειστές θα βαθύνουν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της χώρας και θα της στερήσουν τους όποιους δεσμούς θα έχει χτίσει με λαϊκά στρώματα. Τότε θα έχει αρθεί κάθε εμπόδιο στο δρόμο της Ακροδεξιάς και, μάλιστα, στην πιο άγρια εκδοχή της.
Η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, στην ουσία αρνείται να παίξει ρόλο στην επίλυση της κρίσης υπέρ των στρωμάτων που θέλει να εκπροσωπεί. Το ΚΚΕ είναι σε αυτοαπομόνωση, προσπαθώντας επί 25 χρόνια -μάλλον μάταια- να ανακάμψει από το όνειδος της συγκυβέρνησης με τα πιο αντιδραστικά κομμάτια του ντόπιου νεοφιλελευθερισμού. Παραμένει «ιδανική» αντιπολίτευση για το πολιτικό σύστημα, αφού αυτοπεριορίζεται σε «καθωσπρέπει» διαδηλώσεις καταγγελίας των κακώς κείμενων και κατά τα λοιπά δηλώνει ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει σήμερα: Μέχρι να έρθει σε κάποιο απώτερο μέλλον ο «σοσιαλισμός», όλα είναι μάταια. Αλλά και στο «σοσιαλισμό» που ευαγγελίζεται δεν αποδίδει κάποιο σαφές περιεχόμενο. Γι’ αυτό επί δεκαετίες τώρα κανένας συστημικός μηχανισμός δεν ασχολείται μαζί του. Αντίθετα, όλοι το επαινούν σαν «σοβαρό» και «υπεύθυνο».
Η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν έχει τα βαρίδια του ΚΚΕ. Είναι όμως προσανατολισμένη, αποκλειστικά, στα εσωτερικά της. Ο λόγος και οι τακτικές της δεν αφορούν κανέναν έξω από τους αγωνιστές που περιστρέφονται γύρω από τις διάφορες ομαδοποιήσεις της. Αρκεί να διαβάσει κάποιος τις κυριακάτικες εκδόσεις των εντύπων τους για να το δει. Με αυτή την πολιτική κουλτούρα, την ανάγκη δημιουργίας ενός λαϊκού μετώπου για την έξοδο από την κρίση, την μετέφρασαν σε σύμπραξη ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με τους εντεύθεν πανηγυρισμούς των συμπραττόντων και τις καταγγελίες των διαφωνούντων. Κάποιες οργανώσεις υιοθέτησαν, τα τελευταία χρόνια, συνθήματα για αποδέσμευση από τους βασικούς μηχανισμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως έξοδο από την Ευρωζώνη, την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ. Τα θέτουν όμως παρατακτικά, μαζί με πληθώρα άλλων που αφορούν από τρέχοντα θέματα μέχρι το απώτερο «αντικαπιταλιστικό» μέλλον του κόσμου, έτσι που μέσα σε ένα χυλό «αιτημάτων» να μη συγκροτούν ένα συνεκτικό πρόγραμμα εξόδου από τη σημερινή κρίση.
Αν αυτές οι εκτιμήσεις περιγράφουν την κατάσταση, τότε το συμπέρασμα που συνεπάγονται είναι ότι οι διοικούσες ομάδες των αριστερών κομμάτων της χώρας είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να πάρουν πάνω τους την έξοδο από την κρίση, σε μια φιλολαϊκή κατεύθυνση. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει σ’ αυτά, όπως και στον αναρχικό χώρο, δυναμικό που με την εμπειρία και τη μαχητικότητά του μπορεί να παίξει κρίσιμο ρόλο σε μια επίλυση της κρίσης κόντρα στους εξ εσπερίας νεοαποικιοκράτες.
Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε, είτε είμαστε εκτός είτε εντός του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να εξαντληθούμε στην καταμέτρηση των ασυνεπειών της νέας κυβέρνησης, των υποχωρήσεων και των «ναι» που θα λέει στα αφεντικά μας στη Δύση.
Αντίθετα, το κλίμα ευφορίας που θα προκαλέσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να βοηθήσει στη διαμόρφωση του μπλοκ αυτών που επιδιώκουν αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας και αντιλαμβάνονται ότι η ανάκτηση της κυριαρχίας είναι προϋπόθεση για δημοκρατία και βελτίωση της οικονομικής θέσης των λαϊκών στρωμάτων. Αυτός ο κόσμος, ανεξάρτητα αν προέρχεται από την Αριστερά ή άλλους πολιτικούς χώρους, πρέπει να γίνει διακριτός από την κοινή αντίληψη ότι ο νεοφιλελεύθερος πόλεμος κατά των φτωχών δεν είναι παρεξήγηση που θα αντιμετωπιστεί με διαπραγματεύσεις, αλλά συστημική επιλογή και έχοντας την πεποίθηση ότι μπορεί να υπάρξει οικονομική και πολιτική χειραφέτηση μιας χώρας σαν την Ελλάδα, ακόμη και σε καπιταλιστικό πλαίσιο, όχι όμως εντός της Ε.Ε. του ΝΑΤΟ και των άλλων υπερεθνικών οργανισμών που προϋποθέτουν εκχώρηση κυριαρχίας.
Αυτό το μπλοκ πρέπει να συγκροτηθεί άμεσα και να πιέσει τη νέα κυβέρνηση να λάβει επείγοντα μέτρα για τη διάσωση της οικονομίας ιδίως να μην πληρώσει τα ομόλογα που λήγουν το 2015 και να βγάλει τη χώρα από το ευρώ. Πρέπει να αποδεχθούμε ότι όποια πολιτική και να ακολουθηθεί, θα πληρώσουμε ένα σοβαρό κόστος όπως ήδη συμβαίνει, όμως αυτή που προτείνουμε εδώ μπορεί πολύ σύντομα να αντιστρέψει την κατάσταση υπέρ των φτωχών και των μεσοστρωμάτων.
