Μία ακόμη δυστοπική όψη φανερώθηκε όταν υποχώρησαν οι χείμαρροι στη Μάνδρα. Μέσα από τις λάσπες και τα μπάζα αναδεικνύεται μία ακόμη πιο δυσοίωνη πραγματικότητα. Εκεί που ο κρατικός μηχανισμός φάνηκε, συνειδητά, «ανήμπορος» να βοηθήσει την κατάσταση, ο Βαγγέλης Μαρινάκης επενέβη. Πάνω στον πόνο και τη δυστυχία, αυτή τη φορά θα δούμε ένα –δυστυχώς– πολυπαιγμένο έργο να επαναλαμβάνεται. Μία περιοχή υπό τον έλεγχο των μαφιόζικων επιχειρηματικών σχεδίων.
Το έργο επαναλήφθηκε, κάποιες φορές με άλλες μεθόδους, με τα ίδια όμως αποτελέσματα. Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Σαββίδης, Μπέος έκαναν ήδη τις… μπίζνες τους σε Πειραιά, Νέα Φιλαδέλφεια, Θεσσαλονίκη και Βόλο αντίστοιχα. Εκεί που το κράτος αδιαφόρησε, πάτησαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες στις ανάγκες και τους ευσεβείς πόθους ενός κόσμου και εξαγόρασαν πόλεις και περιοχές.
Αν δεν το βλέπαμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται με εφιάλτη. Είναι, όμως, εξηγήσιμο πως οι διάφοροι σωτήρες μπόρεσαν να αδράξουν τις ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν, με τα μεγάλα κενά του κρατικού μηχανισμού, την απονομιμοποίηση του πολιτικού κόσμου, τη φτώχεια και την ανέχεια μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας.
Ας σκεφτούμε ακόμη και τη ρητορική κάποιων, όπως για παράδειγμα τον προπηλακισμό του ΓΑΠ από τον Αχ. Μπέο όταν ο πρώτος επισκέφθηκε τον Βόλο. Ή τη «δικαίωση» που αισθάνονται κάποιοι με τα επιχειρηματικά ανοίγματα του Ι. Σαββίδη στην Θεσσαλονίκη που κατά κάποιον τρόπο αποτελούν προσπάθεια αντιστάθμισης των ανισοτήτων που δημιουργεί το Αθηνοκεντρικό μοντέλο διοίκησης της χώρας. Τον πόλεμο στον «κολλημένο, ημίτρελο γραφειοκράτη» δήμαρχο της Νέας Φιλαδέλφειας που «δεν θέλει ένα γήπεδο που θα φέρει ζωή στην πόλη του» και, φυσικά, την «μεγάλη καρδιά» του Β. Μαρινάκη που κάνει φιλανθρωπίες σε όλο τον Πειραιά με τις ευλογίες και της εκκλησίας.
Αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι πλέον μια κατάσταση όπου κάποιοι διαπλεκόμενοι πολιτικοί εκφράζουν τα συμφέροντα των διάφορων οικονομικών ελίτ. Τα «επιχειρηματικά» συμφέροντα, που περιγράψαμε πιο πάνω, έχουν γίνει πολύ κυνικά και πολύ επιθετικά. Συνειδητοποιώντας ότι οι πολιτικοί διαμεσολαβητές δεν μπορούν να πείσουν οι διάφοροι «επιχειρηματίες» επέλεξαν να βγουν οι ίδιοι στο φως. «Καθαροί και εργατικοί», σε αντίθεση με τους «βρώμικους και κηφήνες πολιτικούς», ό,τι θέλουν το εξαγοράζουν χωρίς πολλά-πολλά. «Είμαστε ό,τι κάνουμε» και στα μάτια ολοένα και περισσότερων, αυτή η κάστα «επιχειρηματιών» ξεπλένεται κάνοντας τα αυτονόητα, την ίδια στιγμή που όλοι οι άλλοι αδιαφορούν ή απλά δεν θέλουν.
