Διχαστική παγίδα και ακραία υποτέλεια σε περιβάλλον ωμής μιντιακής προπαγάνδας και αποσύνθεσης της διαπλοκής. Του Δημήτρη Υφαντή
Πριν συμπληρωθεί το πρώτο δεκαήμερο της νέας χρονιάς, μετράμε τις δεκαετίες ανάποδα. Στην τελετή ανάληψης της προεδρίας της Ε.Ε., στη μία και μόνη ερώτηση που δικαιούνταν ο δημοσιογράφος των Financial Times επέλεξε να ρωτήσει τον Έλληνα πρωθυπουργό για τη σημασία της επικείμενης νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές(!). Απάντηση: «Ο κύριος στον οποίο αναφερθήκατε και το κόμμα του εκφράζουν ιδέες αντι-ευρωπαϊκές, και με την ευρεία έννοια αντιδυτικές και αντινατοϊκές». Είχε προηγηθεί ομοβροντία του γερμανικού Τύπου. Στο Spiegel ο Α. Σαμαράς χαρακτηριζόταν «κατά φαντασία θεραπευμένος», σε άλλα δημοσιεύματα ο Ευ. Βενιζέλος αποκαλούνταν «εκβιαστής» επειδή έθεσε ζήτημα ρύθμισης του χρέους. Ο Κλάους Ρέσλιγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας το απέκλεισε κατηγορηματικά. Την ίδια γραμμή ασφυκτικής ποδηγέτησης τήρησε ο Γερμανός Υπ.Εξ., ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών: «Δεν πρέπει να δημιουργούμε στους Έλληνες περισσότερες ψευδαισθήσεις από όσες ήδη έχουν. Στην τρόικα εκπροσωπούνται οι σωστοί θεσμοί και η συμμετοχή του ΔΝΤ δεν είναι άξια κριτικής».
Αντιμέτωπη με αυτό το δηλητηριώδες «αντίδωρο» στην εξευτελιστική της υποτέλεια, η συγκυβέρνηση αναβαπτίζεται στο εμφυλιοπολεμικό δόγμα «ανήκωμεν εις την Δύσιν», ούτε καν προσαρμοσμένο στις νέες συνθήκες. Κι ο θλιβερός Στουρνάρας ομολόγησε, όσον αφορά τη νέα αναδιάρθρωση του χρέους, σε συνέντευξή του στους F.T.: «Ο Σόιμπλε μου είπε: “Γιάννη, ξέχνα το”, επομένως τι μπορούσα να κάνω;». Ως αντιπερισπασμός, η αγχώδης και κακοστημένη παράσταση τρομολαγνείας ανέβηκε ξανά στα κανάλια με αφορμή την «απόδραση» Ξηρού, στρώνοντας επικοινωνιακό χαλί για να αναπαραχθεί το κατηγορητήριο: «Ο ΣΥΡΙΖΑ συνοδοιπόρος των τρομοκρατών». Η δημοσίευση του Τ. Νέγκρι στην Αυγή συνέπεσε κι «έδεσε» αρμονικά, για τους μηχανορράφους της μαύρης προπαγάνδας. Αλλά επειδή δεν αρκούσαν αυτά, αξιοποιήθηκε και ο «συνήθης» Τατσόπουλος. Έτσι η μιντιοκρατία από οθόνες μέχρι και… κινητά τηλέφωνα φιλοδοξεί να κανοναρχεί όχι μόνο «δικούς» της, δηλαδή Σαμαρά και Βενιζέλο, αλλά και αντιπάλους, εν προκειμένω την Αριστερά.
Η «κανονική χώρα» του Σαμαρά αποδεικνύεται το «κανονικό πειραματόζωο». Οι αξιωματούχοι του ευρω-διευθυντηρίου τη διαχωρίζουν εύγλωττα ακόμη και από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τις… συμμαθήτριες των μνημονίων. Κι ο Έλληνας πρωθυπουργός τους ευγνωμονεί! Εγκιβωτισμένη σε αυτό το ασφυκτικό τούνελ χωρίς τέλος, η εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ διάγει συνθήκες επικίνδυνης αποσύνθεσης και βέβαια οδυνηρής ανασύνθεσης. Μοιραία, όσα «φάγανε μαζί» εδώ πληρώνονται και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι άλλο έπεται. Μετά τους εξοπλισμούς «σκάει» το Τ.Τ., προμήθειες, αμυντική βιομηχανία, τραπεζικό σύστημα, τα πάντα σφραγίζονται από το νέο διαμοιρασμό που προωθεί η τροϊκανή κατοχή. Παράλληλα με μοχλό την περίπτωση Ξηρού, αλλά και τις έρευνες και αποκαλύψεις για τα σημεία και τέρατα της διαπλοκής, εκδηλώνονται ανοιχτές κόντρες μεταξύ της δικαστικής αρχής και της κυβέρνησης. Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ενεπλάκη, αντανακλώντας βαθύτερους κλονισμούς και αναδιατάξεις στους κρατικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς υπό το νέο ειδικό καθεστώς της επικυριαρχίας των δανειστών.
Συνεπώς, ο Α. Τσίπρας ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσε να πράξει ως κίνηση πολιτικού συμβολισμού, το να απόσχει από τη φιέστα του Σαμαρά και του Μπαρόζο. Η εμφανής απήχηση που αυτή η πρωτοβουλία είχε στο λαϊκό κόσμο, δεν αφήνει περιθώρια για ενδοιασμούς «θεσμικής» τυπολατρίας. Γιατί παραμένει ενεργή, τεκτονικής δυναμικής, η διαχωριστική γραμμή απέναντι στην τρόικα, τη δεσποτεία των «αγορών» και παράλληλα το σάπιο εγχώριο πολιτικό σύστημα. Και ορίζει στάσεις και επιλογές. Το τοπίο ξεκαθαρίζει. Γι’ αυτό επιχειρείται ο θρυμματισμός του σε ποικίλους περισπασμούς (συγγενείς Ξηρού, δοσοληψίες Φιλιππίδη στο Τ.Τ. με τους εκάστοτε πρωθυπουργικούς φίλους και τιτιβίσματα Τατσόπουλου), ενώ πριμοδοτείται ως κακοτυπωμένη φωτοτυπία από τα παλιά, το δίπολο Σαμαράς-Τσίπρας, με το λαό θεατή και εν ολίγοις… ψηφοφόρο. Το δίπολο, βέβαια, θα επενδυθεί με το διχαστικό δίλημμα μιας ψευδεπίγραφης νομοταγούς εθνικοφροσύνης. Όσα επιτάσσουν σε ανώτατο επίπεδο οι Γερμανοί αξιωματούχοι θα πρέπει να συνυπολογιστούν ως κυνική προοικονομία των αναμενόμενων ωμών εκβιασμών ενόψει της επικείμενης κυβερνητικής ανατροπής.
Είναι σαφές πως είναι δύσκολο πολύ, έως αδύνατο, να επιβληθεί μια εικόνα με φόντο χρώματα του ’50 (η «Δύση», οι «συνοδοιπόροι» των τρομοκρατών, ο «εσωτερικός εχθρός») ενώ θα έχει απαλειφθεί το θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα διεξόδου της χώρας στην εθνική και στη διεθνή του διάσταση και θα κυριαρχούν ως μονομάχοι οι δύο… αρχηγοί.
Είναι επίσης σαφές, όμως, πως το σύστημα έχει αποδείξει την εντυπωσιακή του υπεροπλία σε επικοινωνιακό -και όχι μόνο- επίπεδο. Χωρίς τη λαϊκή ενεργοποίηση, χωρίς το συνυπολογισμό της κοινωνικής δυναμικής, η Αριστερά κινδυνεύει να παγιδευτεί. Έλειψαν τέτοια αντανακλαστικά γόνιμων πρωτοβουλιών μαζικής έκφρασης της διάχυτης οργής και της αναζήτησης διεξόδου, σε αντιπαραβολή της διχαστικής παράστασης υποτέλειας μεταξύ Ζαππείου και Μεγάρου. Ένας και μόνος του ο Τσίπρας, συμβολικά δεν επαρκεί ως αντίβαρο. Παραμένουν προς εκπλήρωση η επιστροφή και η εμμονή στα βασανιστικά προαπαιτούμενα ανατροπής μιας αβίωτης καθημερινότητας.
