Η χώρα «πεδίο βολής» ξένων και ντόπιων μυστικών υπηρεσιών. Του Δημήτρη Υφαντή
Μέχρι που το εγκυρότατο γερμανικό περιοδικό Spiegel αποκάλυψε πως η Ελλάδα αποτέλεσε ένα από τα κέντρα δράσης της NSA (αμερικανική ΕΥΠ), η εγχώρια πολιτική και η συναφής μιντιακή ελίτ το έπαιζε παρατηρητής, σφυρίζοντας αδιάφορα για το διεθνή σάλο των παρακολουθήσεων και των υποκλοπών. Ακολούθησαν οι δηλώσεις Πάγκαλου και το τροπάριο άλλαξε. Σηκώθηκε επικοινωνιακός κουρνιαχτός, αλλά για την καυτή ουσία των πραγμάτων, ουδέν!
Επί της ουσίας, λοιπόν, πού ακριβώς θα δοθεί το βάρος; Στην αβάσταχτη «ελαφρότητα», που για άλλη μία φορά επαληθεύεται όσον αφορά το πολιτικό ειδικό βάρος του Θ. Πάγκαλου; Στην οφθαλμοφανή σκοπιμότητα των «αποκαλυπτικών» δηλώσεών του; Ή μήπως να αξιολογηθεί πρώτιστα η εκκωφαντική σιωπή των επίσημων ελληνικών Aρχών, μπροστά στα αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα που φανερώνουν πως η Ελλάδα με τη συνέργια ασφαλώς των κυβερνήσεων εδώ, έχει μετατραπεί σε μία από τις βάσεις- κλειδιά του πληροφοριακού κλοιού των ΗΠΑ απέναντι σε «φίλους» και εχθρούς;
Και τα τρία ζητήματα αποδεικνύονται μεγάλης βαρύτητας και ακόμη περισσότερο στο συνδυασμό τους. Ο Θ. Πάγκαλος δεν αρκεί να αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα του γκροτέσκο που κυριαρχεί στις δημόσιες εμφανίσεις του. Ίσα-ίσα, αυτό ακριβώς το τραγελαφικό στοιχείο, πιστοποιεί το ποιόν του πολιτικού προσωπικού που έχει αναλάβει εδώ και δεκαετίες να εξυπηρετεί με τον πλέον ελεεινό τρόπο τις εντολές των ξένων αφεντικών. Ιδιαίτερα ο συγκεκριμένος έχει πρωταγωνιστήσει, ενδεικτικά και μόνο, στην τραγική νύχτα των Ιμίων και στην παράδοση του Οτσαλάν στην Τουρκία. Και φυσικά δεν ήταν ο αποκλειστικός υπεύθυνος, ήταν μέλος της κυβέρνησης Σημίτη με απόλυτη κάλυψη.
Έτσι, λοιπόν, τώρα προβαίνει στις δηλώσεις περί παρακολούθησης από την ΕΥΠ των Aμερικανών πρέσβεων εδώ και στην Άγκυρα, όταν έχει αποκαλυφθεί πως στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα δρούσε νευραλγικό κέντρο πληροφοριών για την ευρύτερη περιοχή. Ο θόρυβος επικεντρώθηκε στον… Πάγκαλο, η πραγματική αποκάλυψη της παράδοσης της χώρας ως εργαλείο στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ έμεινε στο απυρόβλητο, και ο ίδιος έδωσε συνέχεια επαυξάνοντας με ανέξοδες κορώνες εθνικού «τσαμπουκά», του στυλ «τι σας ενοχλεί που κι εμείς είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε κι όχι μόνο να τις τρώμε»… Απόλυτη ευθυγράμμιση στη γραμμή των ΗΠΑ περί «συνήθους τακτικής».
Σιγή από την κυβέρνηση
Ούτε, βέβαια, είναι παράδοξο πως σε μια περίοδο κατάρρευσης ακόμη και των τυπικών προσχημάτων της αυθύπαρκτης υπόστασης του ελληνικού κράτους, η κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου δεν θεώρησε ότι την αφορούσε ένα ζήτημα που θίγει καίρια την εθνική κυριαρχία. Καμία αντίδραση, ούτε καν σε επίπεδο γενικόλογων και ανώδυνων δηλώσεων στη γνωστή διπλωματική γλώσσα. Αντιθέτως, λίγες εβδομάδες πριν ο Ευ. Βενιζέλος, ως αρμόδιος υπ. Εξωτερικών, έσπευσε πριν καν ξεκαθαρίσει τις επιλογές του ο ίδιος ο Ομπάμα, να προσφέρει τη χώρα ως πρόθυμο υπηρέτη στην επίθεση κατά της Συρίας. Τότε ήταν λαλίστατη και βιαστική η κυβέρνηση διά του αντιπροέδρου, τώρα σιγή.
Στον πυρήνα όλων αυτών, που εμφανίζονται περισσότερο να επικεντρώνονται στις διεθνείς διαστάσεις των γεωπολιτικών καταναγκασμών και εξαρτήσεων, προκύπτει με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση το δημοκρατικό ζητούμενο. Δεν απαιτείται μεγάλη έρευνα και ανάλυση για να αναζητηθούν οι συσχετίσεις και οι συνάφειες. Αυτομάτως όσα ήρθαν στην επικαιρότητα παραπέμπουν στο άμεσο παρελθόν της υπόθεσης των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων των… πάντων επί κυβέρνησης Καραμανλή. Η υπόθεση σφραγίστηκε τότε με μια συνέντευξη Τύπου-παρωδία από τον τότε αρμόδιο υπουργό Γ. Βουλγαράκη.
Κουκουλώθηκαν και θάφτηκαν πρόσωπα και πράγματα με τη συνήθη δεξιοτεχνία του ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Τώρα αιφνιδίως παραπέμπεται ο τομεάρχης Άμυνας του ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο, Γ. Καρχιμάκης, στην κατοχή του οποίου οι διωκτικές Αρχές λένε πως βρέθηκαν διαβαθμισμένα έγγραφα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας – αρμοδιότητάς του, ισχυρίζεται ο ίδιος. Η υπόθεση, προφανώς, έχει κι άλλες ουρές προς εκμετάλλευση… καταλλήλως.
Η ΕΥΠ απεφάνθη
Στη Βουλή ο επικεφαλής της ΕΥΠ διέψευσε τις διαρροές περί ύπαρξης ενοχοποιητικών στοιχείων για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τη Μαρφίν και τις Σκουριές. Αλλά αυτό, άραγε, σηματοδοτεί μια θετική είδηση; Όταν μέσα στο Κοινοβούλιο ο διοικητής της ΕΥΠ απονέμει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, τότε καταστρατηγούνται τα στοιχειωδέστερα, τα τυπικά έστω, της λειτουργίας μιας Δημοκρατίας. Άρα από τη μεριά της Αριστεράς είναι μάλλον επιλογή κατώτερη των περιστάσεων, το να χρησιμοποιείται λίγο ώς πολύ σαν «τεκμήριο αθωότητας» η διάψευση των χαλκευμένων σεναρίων από τον επικεφαλής της ΕΥΠ.
Η υποτίμηση και πολύ περισσότερο η σιωπή από… όπου κι αν προέρχονται, δεν μπορούν να παρακάμψουν τα ουσιώδη και τα προφανή. Στο όνομα καμίας προτεραιότητας των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων δεν απαλείφεται, ούτε και «εννοείται» το θεμελιώδες πρόβλημα Ανεξαρτησίας και Δημοκρατίας της χώρας. Αυτό είναι το μείζον θέμα που επιχειρείται διαρκώς μεθοδικά και έντεχνα να συσκοτιστεί, για άλλη μια φορά τώρα, καθώς τη δημόσια συζήτηση μονοπώλησαν η αμετροέπεια του Πάγκαλου και η πρακτορολογία.
