Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με ένα Μουσείο. Έχω την ατυχία αυτό το Μουσείο να βρίσκεται στην Ελλάδα. Έχω την τύχη να βλέπω σχεδόν καθημερινά παιδιά από κάθε γωνιά της όμορφης πατρίδας μας.
Έχω την ατυχία να έχουν περάσει περισσότεροι από δυο μήνες που δεν βλέπω κανένα παιδί.
Έχω την τύχη να περπατάω με ανθρώπους από την Ελλάδα και τον κόσμο στην Πλάκα και να μοιράζομαι μαζί τους τα όσα έχω μάθει για την πόλη μας και την ιστορία της.
Έχω την ατυχία να πρέπει να περιμένω μέχρι τις 15 Ιουνίου για να ανοίξει ξανά το Μουσείο και να μπορέσουμε να αρχίσουμε και πάλι τους περιπάτους μας. Έχουμε την ατυχία να μην είμαστε Εμπορικό Κέντρο, Οργανωμένη Παραλία, Κομμωτήριο ή Καφενείο. Έχουμε την ατυχία να είμαστε Μουσείο.
Και την τεράστια ατυχία να είναι επικεφαλής του υπουργείου που ονομάζεται «Πολιτισμού» μια κυρία που μπορεί να γνωρίζει πως να αλλάζει κόμματα και να βρίσκει πάντοτε μια καλή καρέκλα, που ειδικεύεται σε ανάδειξη τάφων, αλλά με τον Πολιτισμό η σχέση της είναι κάκιστη.
Θα αρκούσε να πούμε για το Βιβλίο και τα Μουσεία. Για το βιβλίο τα είπαν οι εκδότες με επιστολή τους: είναι πλέον πασιφανές ότι το βιβλίο αποτελεί την τελευταία προτεραιότητα της υπουργού κυρίας Λίνας Μενδώνη, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει έστω και ως αναφορά στην ατζέντα της. Στα “Μέτρα στήριξης του Πολιτισμού και των εργαζομένων του” της 7ης Μαΐου 2020, σε 33 σελίδες εξαγγελιών αφιερώθηκαν δύο μόνο λέξεις για το βιβλίο: «αγορά βιβλίων».
Δύο λέξεις ριγμένες στην τύχη, απλώς για να υπάρχουν… Για το υπουργείο Πολιτισμού φαίνεται πως δεν υφίστανται εκδότες, βιβλιοπώλες, συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές, εικονογράφοι.»
Για τα Μουσεία, λέξη δεν έχει ακουστεί για την παράλογη απόφαση να ανοίξουν μετά τα κομμωτήρια, τις ταβέρνες, τα εμπορικά κέντρα, τις οργανωμένες παραλίες. Δεν έχει ληφθεί το παραμικρό μέτρο στήριξης για όσα Μουσεία δεν χρηματοδοτούνται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Καμία στήριξη για όλους εμάς που εργαζόμαστε σε αυτά. Είμαστε κι εμείς αόρατοι για την κυρία Μενδώνη.
Της οποίας οι βασικές μέριμνες είναι αν θα υπάρχει ασανσέρ στην Ακρόπολη και πως θα αποδείκνυε, παρέα με τη γνωστή δημοσιογράφο -εκπρόσωπο τάφου, ανιστόρητες «αλήθειες» που βόλευαν την τότε εξουσία.
Ο καθένας στον χώρο του γνωρίζει την ανυπαρξία του υπουργείου.
Και βεβαίως δεν είναι στήριξη οι διάφορες προκηρύξεις για προγράμματα κ.ά. που έχουμε κάθε λόγο να περιμένουμε πως εν ονόματι της στήριξης στο πολιτισμό, πάλι εκατομμύρια θα καταλήξουν σε τσέπες «φίλων» και επιτηδείων.
Σε οσφυοκάμπτες μαντιναδόρους σκηνοθέτες και άλλους του ιδίου φυράματος.
Θα περιμέναμε να υπάρξει κάποια τοποθέτηση από άλλα κόμματα για το ζήτημα των Μουσείων και της στήριξης των ανθρώπων τους.
Όμως άκρα του τάφου σιωπή επικρατεί κι εκεί.
Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, τα δε δυσκόλως εννοούμενα αγνοούνται…
Όσο για το υπουργείο, καθώς το διευθύνει η ίδια νεκροθάφτης πολιτισμού που από το 1999 ως το 2004 και από το 2009 ως το 2015 κατάφερε να επιβιώσει μιας σειράς υπουργών –κάτι απολύτως ασυνήθιστο– ως Γενική Γραμματέας, θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «Νεκροταφείο Πολιτισμού»
Ο Πολιτισμός δεινοπάθησε, αλλά η ίδια μάλλον βγήκε κερδισμένη.
Όπως συμβαίνει με τους νεκροθάφτες.
Όσο πιο πολλοί οι νεκροί, τόσο καλύτερα πάνε οι δουλειές…
