Με ποιο σκεπτικό επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο; Υποθέτω πως η συγκεκριμένη επιλογή περιέχει κάποιου είδους τοποθέτηση σχετικά με την Ελλάδα των μνημονίων.
Σπυρίδων Κοσμάς: Αναζητήσαμε έργο με πολλούς ρόλους, ώστε να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Ένα έργο που να περνάει μηνύματα, να έχει να πει κάτι στον κόσμο. Αυτό δεν είναι άλλωστε και το νόημα του θεάτρου; Να μοιραστείς σκέψεις και προβληματισμούς με άλλους ανθρώπους, να καταλήγεις σε κοινές συνισταμένες, να παράγεις πολιτισμό. Θέλαμε, επίσης, το έργο να ‘χει «επαφή» με την κρίση στη χώρα μας, τη λανθάνουσα πολιτικοοικονομική κατάσταση, τα αίτια και τις συνέπειές της.
Η επιλογή μας, λοιπόν, να ανεβάσουμε Το Μεγάλο μας Τσίρκο βασίστηκε σε αυτά και ήταν μονόδρομος. Είναι διαχρονικό, επίκαιρο. Είναι ένα αριστούργημα της ελληνικής δραματουργίας.
Οπότε, ναι, η επιλογή του συγκεκριμένου έργου ήταν μια πολιτική πράξη, όπως χρήζει να είναι κάθε πολιτιστική κίνηση στις δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα μας.
Πολύς κόσμος παρακολουθούσε με δάκρυα την παράσταση και συνόδευε φωναχτά τα τραγούδια του έργου. Κάποιοι, μάλιστα, έγιναν ενθουσιώδεις διαφημιστές της παράστασης. Τι σημαίνει για σας αυτή η έντονη αντίδραση του κοινού;
Νάσος Αθανασόπουλος: Τα λόγια δεν περιγράφουν τα συναισθήματα. Νέοι και ηλικιωμένοι, τρεις γενιές αντάμα, να γελούν, να δακρύζουν, να θυμώνουν, να τραγουδούν… Αλλά γιατί παραξενευόμαστε; Την εποχή που ζούμε, την ιστορία του τόπου μας, τα βάσανα του λαού μας, τα καλά μας και τα στραβά μας. Α υτά παρουσιάζαμε, αυτά έβλεπαν, σε αυτά αντιδρούσαν. Και θέλαμε: «Να δουν την παράστασή μας και να μη φύγουν αδιάφοροι»! Ούτε οι θεατές, ούτε εμείς! Αισθανόμαστε τόσο γεμάτοι και δικαιωμένοι που το πετύχαμε! Ευχαριστούμε, τον κόσμο που αγκάλιασε θερμά την παράσταση και μοιράστηκε μαζί μας τη χαρά, τη λύπη, την αγωνία του για ένα καλύτερο αύριο!
Είστε ερασιτέχνες ηθοποιοί, μέλη της Πειραματικής Σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Πώς θα περιγράφατε αυτή την εμπειρία σας;
Ελένη Καρμπαδάκη: Από τη στιγμή της γνωριμίας με τους «συμμαθητές» μου ώς και την τελευταία πράξη της παράστασης, γεύτηκα, βίωσα, ανακάλυψα. Άνθρωποι διαφορετικοί, ένα μωσαϊκό, ήρθαν και συμπλήρωσαν, το ποικιλόχρωμο παζλ.
Στην αρχή ονομαζόταν Πειραματική Σκηνή, έπειτα «θίασος». Χωρίς να είμαστε επαγγελματίες ηθοποιοί καταφέραμε να ανεβάσουμε μια άρτια παράσταση που ικανοποίησε τους θεατές.
Αποκλειστικό κίνητρο ήταν η αξιοπρεπής παρουσία, ο σεβασμός απέναντι σε δημιουργούς και θεατές. Και καλώ κάθε Χανιώτη στα σωθικά του Βενιζέλειου Ωδείου, εκεί που φιλοξενείται το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και η Πειραματική του Σκηνή, να κάνει το κάθε συναίσθημα θεατρική πράξη, το κάθε βάσανο αυτοσχεδιασμό.
