Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν
1
Πάει κι αυτό το φθινόπωρο.
Ένα σύννεφο κι ένα πουλί
μεγαλύτερος.
2
Μπλε το πέλαγος, βαθύ, φουρτουνιασμένο.
Το φεγγάρι κουτσοπίνει το κρασί του
με το κύμα.
3
Αργά ή γρήγορα, πίσω απ’ αυτή την πόρτα
που σκέπασαν τα χόρτα,
μια νέα γενιά θα μεγαλώνει κούκλες.
4
Αν είναι θλίψη ένας πίθηκος που κλαίει,
τι είναι ένα παιδί χαμένο
μεσ’ στη θύελλα;
5
Δεν πέθανα.
Πάντα είναι απόγευμα,
όταν τελειώνουν τα ταξίδια.
6
Όπου να ’ναι θα πεθάνει το τζιτζίκι.
Μόνο η φωνή του
δεν φαίνεται ν’ανησυχεί.
7
Ένας γρύλος:
η αβάσταχτη σκληρότητα
να περάσεις τη ζωή σου
μ’ ένα κράνος στο κεφάλι.
8
Το κοράκι:
σκονισμένος μετανάστης
στη γύμνια ενός κλαδιού.
9
Όσο υπέροχο κι αν είναι το φεγγάρι,
το σκουλήκι δουλεύει μυστικά»
στην καρυδιά.
10
Μη με μιμείσαι.
Δεν είμαστε από το ίδιο πεπόνι.
11
Αχ, το χορτάρι του καλοκαιριού!
Ό,τι απόμεινε απ’ τα μεγαλεπήβολα όνειρα
των πολεμιστών.
12
Καθώς περνούν τα χρόνια,
ο πίθηκος φοράει μάσκα πιθήκου.
13
Στο βάθος της κοιλάδας,
ο κορυδαλλός κελαηδάει
τη διακήρυξη της ελευθερίας του.
14
Αρρώστησα.
Μόνο τα όνειρά μου
συνεχίζουν το ταξίδι
σ’ αυτήν την ερημιά.
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
