Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Οι εκλογές που ορίσθηκαν πλέον για τον Μάιο, δεν πρόκειται να φέρουν καμιά ουσιαστική αλλαγή. Από τη στιγμή που δεν υφίσταται γνήσια Αριστερά να αντιπαλέψει τις δυνάμεις του άκρατου καπιταλισμού, και κανείς δεν καταγγέλλει ανοικτά μπροστά στον Λαό τους στόχους του ολοκληρωτισμού της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, οι αντιδραστικές δυνάμεις θα συνεχίζουν την πορεία τους. Τα κόμματα που κατεβαίνουν στην εκλογική αρένα, με διάφορα προσωπεία, εξυπηρετούν τη γραμμή των Βρυξελλών. Γι’ αυτό η «Αριστερή μελαγχολία» κυριαρχεί στις ψυχές όλων των ακραιφνών ιδεολόγων του σοσιαλισμού που διαπιστώνουν ότι στο πολιτικό σκηνικό παίζεται θέατρο με σκηνοθέτη που βρίσκεται εκτός συνόρων. Αυτοί που εκμεταλλεύονται σήμερα μια ιερή ιδεολογία, βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία του Ιερατείου των τραπεζιτών.Ο αείμνηστος Τάσος Βουρνάς στο τέλος της ζωής του είχε διαβλέψει τον κίνδυνο και είχε πει: «Αν κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν τις υπάρχουσες συγκυρίες, σφετερίστηκαν τη μεγάλη δύναμη που ήταν η κληρονομιά της Αντίστασης και απέκτησαν κοινοβουλευτική δύναμη και παραπαίουσα εξουσία, καιρός είναι να ξαναγυρίσει στα χέρια της Αριστεράς ό,τι εκείνη έπλασε πορευόμενη ανάμεσα σε αίματα και αγώνες…»
ΑΥΤΗΝ ΤΗ χαμένη Αριστερά αναζητούμε. Διότι ο μεν Περισσός είναι ένα ιστορικό μουσείο, χωρίς επαφή με το σήμερα, ο δε ΣΥΡΙΖΑ φορά το κοστούμι της «σοσιαλδημοκρατίας» όπως το έραψαν στις μέρες μας οι «ράφτες» των Βρυξελλών. Από τότε που ανετράπη ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» και η Αριστερά σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και αλλού παγιδεύτηκε έντεχνα μέσα σε ευρωπαϊκό γκέτο, ο καπιταλισμός καθιερώθηκε ως «αξεπέραστος ορίζοντας» των ανθρώπινων κοινωνιών. Χωρίς περιορισμούς, εγκαθιστά την κυριαρχία του σε μια νέα κοινωνία, που ποδοπατά τον άνθρωπο και καταργεί όλα τα δικαιώματά του. Ο στεναγμός των ανθρώπων, με τη δυστυχία του να κλιμακώνεται, γίνεται καθημερινότητα ώστε να αποτραπούν οι εξεγέρσεις. Η αχρήστευση και εξουδετέρωση του σοσιαλισμού μπορούσε να επιτευχθεί μόνο εάν μάντρωναν τις αριστερές δυνάμεις μέσα στο στρατόπεδο που διοικούν ανεξέλεγκτα οι τραπεζίτες. Αυτό κι έγινε. Το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» έχει μεταβληθεί σε… «κονσέρτο για ντόπερμαν», που δύναται ανά πάσαν στιγμή να κατασπαράξει τους «απείθαρχους»…
Η Αριστερά έχει λόγο υπάρξεως εάν μπει στην πρωτοπορία μέσα σε τέτοιες άκρως δυσχερείς συνθήκες για να ξαναζωντανέψει τις ελπίδες. Διαφορετικά δηλητηριάζεται η ίδια ως «συστημική»
Το 1945 ο Ηλίας Τσιριμώκος είχε πει κάτι πολύ ορθό, που θα γινόταν όμως κατανοητό μετά από 77 χρόνια: «Συνεννόηση όλων των λαών της Ευρώπης δεν μπορεί να γίνει ποτέ, παρά μόνο αν επιβληθεί παντού καθεστώς σοσιαλιστικό…»
ΘΑ ΦΑΝΕΙ ίσως απίστευτο, αλλά ο πρώτος που επεσήμανε τους κινδύνους που θα επέφερε μια ένωση ευρωπαϊκών κρατών ήταν ο… Λένιν! Πράγματι, στα τέλη του Φεβρουαρίου 1915, ο Βλαντιμίρ Ίλιτς θεώρησε αντιδραστικό το σύνθημα «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» και δήλωσε: «Κάτω από καπιταλιστικό καθεστώς, ένα τέτοιο σύνθημα είναι αντιδραστικό, διότι το κεφάλαιο θέλει να δημιουργήσει αποικίες…» Μήπως η Ελλάδα σήμερα δεν έχει μεταβληθεί σε αποικία των Βρυξελλών; Ο καπιταλισμός προχώρησε χωρίς εμπόδια το πρόγραμμά του σε πανευρωπαϊκό επίπεδο εξουσιάζοντας μια κάλπικη «σοσιαλδημοκρατία». Διότι τα κόμματα με αυτή την ταμπέλα προσφέρουν κάλυψη σε μεταμφιεσμένους «συστημικούς». Με αυτό το τέχνασμα όμως, δηλαδή με την προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό και τη «λογική» των Βρυξελλών, η έννοια της σοσιαλδημοκρατίας διέρχεται μεγάλη κρίση πολιτικής ταυτότητας, και κατεδίκασε το μέλλον της. Γι’ αυτό δεν είναι περίεργο ότι εδώ και λίγες δεκαετίες «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις φύτρωσαν σαν μανιτάρια από τη μία έως την άλλη άκρη της Γηραιάς Ηπείρου. Σε Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Δανία, Φινλανδία, Σουηδία και αλλού. Τέτοιες κυβερνήσεις χρειαζόταν το «σύστημα» των τραπεζιτών για να αποπροσανατολίζει τις μάζες. Ο φασιστικός ολοκληρωτισμός του καπιταλισμού φοράει «δημοκρατικό» ή «σοσιαλδημοκρατικό» ντόμινο, για να διαιωνίσει την απολυταρχία του. Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Βερολίνου Χέρμαν Μίνκλερ δήλωσε ωμά: «Δεν χρειάζεται εκδημοκρατισμός στην Ευρώπη, διότι ενισχύονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα στην Ένωση…» Κι ο Αμερικανός οικονομολόγος Ρίτσαρντ Γουλ από το 2017 προειδοποίησε, ειδικά εμάς τους Έλληνες: «Μην τρέφετε αυταπάτες. Στόχος του Σόιμπλε είναι να πειθαρχήσει την ευρωπαϊκή εργατική τάξη…»
Ποιος απ’ αυτούς που καταχράται την «αριστερή ταυτότητα» τόλμησε να βγει και να αποκαλύψει στους ψηφοφόρους την αντιλαϊκή μεθόδευση των Βρυξελλών; Κανείς, διότι θα έχανε τη στήριξη για ευτελισμένη εξουσία. Ο καθηγητής Μπράνκο Μιλάνοβιτς (γεννημένος στο Βελιγράδι) το 2020 είχε υψώσει φωνή: «Μην σας κοροϊδεύουν! Σήμερα υπάρχει μόνο ένα οικονομικό σύστημα. Κι αυτό είναι ο καπιταλισμός. Κι απόμεινε μόνο του επειδή δεν υπάρχουν άλλοι ανταγωνιστές. Με το τέλος του σοσιαλισμού οι ανταγωνιστές χάθηκαν…»! Εδώ ακριβώς εστιάζεται η «αριστερή μελαγχολία». Αντί οι διάσπαρτες εξουθενωμένες αριστερές δυνάμεις να σηκωθούν για να υψώσουν πάλι την κόκκινη σημαία, βολεύτηκαν –κάποιοι απ’ αυτούς– μέσα στο σύστημα μιας πιθανής, αλλά ευτελισμένης εξουσίας.
Η Ιστορία του σοσιαλισμού είναι μια πληθώρα από ήττες που συσσωρεύτηκαν μέσα σε σχεδόν δύο αιώνες. Αντί όμως οι ήττες αυτές να αφανίσουν τις μεγάλες ιδέες και τις προσδοκίες του προλεταριάτου, ενίσχυσαν την πίστη σ’ αυτή την ιδεολογία. Οι τραγικές και συνήθως αιματοβαμμένες πανωλεθρίες δεν ανέκοψαν τη διάθεση για αγώνα. Γιατί ακόμα και η ήττα, αφού όμως έχεις πολεμήσει, σου δίνει την αίσθηση της αξιοπρέπειας. Η σοσιαλιστική ήττα των καιρών μας είναι διαφορετική. Δεν ήλθε μετά από κάποια λυσσώδη μάχη και δεν γέννησε καμιά υπερηφάνεια. Πέρα από την ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήλθε να κλείσει έναν κύκλο επαναστάσεων που είχε ανοίξει το 1917. Τον Φεβρουάριο του 1924 ο Γκράμσι έγραφε στους συντρόφους του: «Μπορούμε να διανοηθούμε μια επανάσταση στην Ιταλία, εάν η συντριπτική πλειονότητα του μιλανέζικου προλεταριάτου δεν έχει προηγουμένως κατακτήσει μια ακριβή και σαφή αντίληψη της μορφής που θα λάβει η εξουσία της Αριστεράς;» Τέτοιο ερώτημα δεν διανοήθηκαν να θέσουν στις μάζες αυτοί που τώρα στην πατρίδα μας καπηλεύονται την ιδεολογική ταμπέλα. Πώς να διατυπώσουν παρόμοιο ερώτημα αφού η αντίληψή τους βρίσκεται μέσα στην αποδοχή της απολυταρχίας των Βρυξελλών;
ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ κατά την οποία η ιστορική διαλεκτική μεταξύ ουτοπίας και μνήμης έχει διασπαστεί, ο μαρξισμός παίρνει αναπόφευκτα τραγικές αποχρώσεις, στο όριο μεταξύ ελπίδας και απελπισίας. Κάποιος σοφός έλεγε ότι «οι επαναστάσεις δεν γίνονται ποτέ στην ώρα τους…» Εάν καθυστερήσουν όμως, παραμένει άγνωστο πώς θα έχει διαμορφωθεί η κοινωνία, και αν θα είναι σε θέση να ξεσηκωθεί. Το ερώτημα μας απασχολεί σήμερα. Ο χρόνος που κυλάει δεν ευνοεί τους καταπιεσμένους. Η Αριστερά έχει λόγο υπάρξεως εάν μπει στην πρωτοπορία μέσα σε τέτοιες άκρως δυσχερείς συνθήκες για να ξαναζωντανέψει τις ελπίδες. Διαφορετικά δηλητηριάζεται η ίδια ως «συστημική». Κι είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε στους «κολασμένους» της ευρωζώνης τη σχέση Ιστορίας και μνήμης. Να ανακαλύψουμε την «κρυφή παράδοση» της αριστερής μελαγχολίας που διαπερνά σαν κόκκινο νήμα την επαναστατική ιστορία, από τον Μπλανκί, περνώντας δίπλα από τη Λουίζ Μισέλ και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Πρέπει να ξυπνήσουμε τη μνήμη των νικημένων, πλεγμένη με τις ελπίδες του παρελθόντος οι οποίες έμειναν ανεκπλήρωτες. Η μελαγχολία της ήττας είναι πανταχού παρούσα, αλλά ταυτόχρονα «λογοκρίνεται», συσκοτίζεται από μια δημόσια μνήμη που δεν αφήνει χώρο, παρά μόνο στα θύματα. Οι επαναστάσεις σκοπίμως τώρα εμφανίζονται ως ξεπερασμένες, για να μην επαναληφθούν. Παραμένουν όμως πάντα επίκαιρες. Χωρίς θύματα; Ο μεγάλος Ζωρές δεν έτρεφε αυταπάτες: «Δεν υπάρχουν ανέφελες νίκες στην Ιστορία…»
