Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Από την αριστερή μελαγχολία στην «αριστερή» κοροϊδία… Είναι γνωστό ότι η πορεία της Αριστεράς είναι σπαρμένη με ήττες. Οι αγώνες ποτέ δεν ήταν χωρίς θύματα και απογοητεύσεις. Ήταν νωπή όμως η αίσθηση της ωραίας προσπάθειας. Στο τέλος, όταν πάντα ο διεθνής καπιταλισμός επικρατούσε, έμενε στους αγωνιστές η μελαγχολία. Πράγματι αυτή η αριστερή μελαγχολία μπορούσε να πάρει πολλές μορφές. Από ατομικές αναμνήσεις μαζεμένες στο τέλος μιας ζωής αγώνων, μέχρι την πίκρα για τις χαμένες ευκαιρίες. Η ήττα ήταν όμως εκείνη που κάλυπτε τα γεγονότα. Η αποτυχία, πάντα οδυνηρή, συχνά αιματηρή, μπορούσε να εξαφανίσει καταστάσεις, να αλλάξει συσχετισμούς δυνάμεων, να εξαφανίσει σχέδια και όνειρα. Άλλωστε η ιστορία του σοσιαλισμού είναι μια πληθώρα από ήττες που συσσωρεύτηκαν μέσα σε δύο αιώνες, ίσως κάτι περισσότερο. Η αριστερή μελαγχολία δεν ανήκει στην επίσημη ιστορία του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Εντάσσεται μάλλον σε μια παράδοση ηττών που –όπως υπενθύμιζε η Ρόζα Λούξεμπουργκ την παραμονή του θανάτου της– έχουν σημαδέψει την ιστορία των επαναστάσεων. Είναι η μελαγχολία του Μπλανκί και της Λουίζ Μισέλ μετά την αιματηρή καταστολή της Παρισινής Κομμούνας. Είναι η μελαγχολία της ίδιας της Ρόζας που, στη φυλακή του Βρόνκε, συλλογιζόταν το σφαγείο του Μεγάλου Πολέμου και τη συνθηκολόγηση του γερμανικού σοσιαλισμού. Είναι η μελαγχολία του Γκράμσι που, μέσα σε μια φασιστική φυλακή, ξανασκεφτόταν τη σχέση ανάμεσα σε «πόλεμο θέσεων» και «πόλεμο κινήσεων», μετά την αποτυχία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων. Μην ξεχνάμε και τη μελαγχολία του Τρότσκι, στην έσχατη μεξικανική εξορία του, κλεισμένου πίσω από τους οχυρωμένους τοίχους του καταφυγίου του στο Κογιοακάν, και τη μελαγχολία του Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας, όταν είχε συνειδητοποιήσει ότι ο κουβανέζικος δρόμος βρισκόταν σε αδιέξοδο.
ΠΗΓΑΜΕ ΙΣΩΣ πολύ μακριά. Εντός συνόρων, στην πατρίδα μας, είδαμε την ιστορία της ΕΔΑ του Πασαλίδη και του Ηλιού να δύει, και ο χώρος του ΚΚΕ εσωτερικού και παραλλαγές του, να μην μπορούν τελικά να ορθοποδήσουν, την ώρα που ο διεθνής καπιταλισμός είχε αλλάξει τα σχέδιά του μέσα στην παγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εμφανίσθηκε το απίστευτο φαινόμενο, τα μεγάλα κάποτε ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα να χάνονται, και τα σοσιαλιστικά να νοθεύονται. Οι δυνάμεις των διεθνών τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου είχαν στρατολογήσει άσχετους αριβίστες, «ιδεολόγους» της βουλευτικής αποζημίωσης και των παχυλών αμοιβών της Ευρωβουλής, να καλύπτονται μέσα σ’ έναν μανδύα «ριζοσπαστικής» ή «εκσυγχρονιστικής Αριστεράς» και να εκτελούν πρόθυμα τις εντολές του Ιερατείου των Βρυξελλών.
Έτσι, από την αριστερή μελαγχολία πέσαμε στην «αριστερή» κοροϊδία. Επιθεώρηση πίστας κακόγουστη, με ηθοποιούς που φορούν μάσκα για να ξεγελούν το κοινό. Ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο μεγάλος εκείνος γελωτοποιός, ανιστορούσε στην αυτοβιογραφία του ότι ο παραγωγός του Μακ Σένετ τού είπε να φορέσει κάτι και να κάνει μερικά αστεία μπροστά στον φακό. Τότε ο τύπος του Σαρλώ έκανε την είσοδό του στην ιστορία. Τώρα έχουμε τον «Σαρλώ της Αριστεράς». Ο αμερικανικός παράγων σήμερα πήρε Συριζαίους και τους είπε να πλασάρουν μια «ιδεολογία» δήθεν «αριστερή», η οποία θα εξυπηρετούσε στην πραγματικότητα τα δικά του σχέδια. Ο Τσίπρας, μετά την ήττα του, πραγματοποίησε το μεγάλο εκείνο ταξίδι πέρα στην Αμερική, είχε επαφές, και μας έφερε τον χολυγουντιανό Κασσελάκη με τον Τάιλερ… Ο Στέφανος μπήκε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, με ρητή υπόσχεση ότι θα τα αλλάξει όλα! Είναι τα «αστεία» μπροστά στον φακό της δημοσιότητας, όπως έκανε ο Σαρλώ. Η συνθηματολογία του Στέφανου όμως εξαντλείται στο σύνθημα: «Εγώ θα ρίξω τον Μητσοτάκη!»… Κουβέντα για αμερικανικό παράγοντα και για την απολυταρχία των Βρυξελλών. Ίδια και η τακτική των εσωκομματικών αντιπάλων του Στέφανου, και συνεχώς ο νεόκοπος αρχηγός κάνει λόγο για… «ηθική της Αριστεράς»!
Η συνθηματολογία του Στέφανου εξαντλείται στο σύνθημα: «Εγώ θα ρίξω τον Μητσοτάκη!»… Κουβέντα για αμερικανικό παράγοντα και για την απολυταρχία των Βρυξελλών. Ίδια και η τακτική των εσωκομματικών αντιπάλων του Στέφανου, και συνεχώς ο νεόκοπος αρχηγός κάνει λόγο για… «ηθική της Αριστεράς»
ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ο Κασσελάκης δεν μας εξήγησε τι εννοεί με τον όρο «Αριστερά». Μήπως αυτήν του… Μπάιντεν, στο επιτελείο του οποίου εργάσθηκε; Εφοπλιστής, επιχειρηματίας μεγάλος ο Στέφανος, άνθρωπος της Goldman Sachs, θα μπορούσε ποτέ να στρατευθεί σε γνήσια Αριστερά και σε αντιαμερικανική τροχιά; Οι επιχειρήσεις του θα έσβηναν αμέσως. Άσχετος από ιδεολογικά θέματα, τόσο της Ελλάδας, όσο και της Αμερικής, τσαλαβουτάει σε ηχηρές λέξεις. Εάν ήταν αριστερός ο Στέφανος, θα έπρεπε να γνωρίζει την ιστορία του εργατικού κινήματος στην Αμερική, εκεί όπου μεγάλωσε. Θα ήξερε για τη μελαγχολία του Σ. Τζέιμς που αγωνίσθηκε κατά του μακαρθισμού. Ακατατόπιστος σε ιδεολογικά θέματα, δεν γνωρίζει –ή δεν θέλει να γνωρίζει– το κομμουνιστικό κόμμα της Αμερικής. Τον Γκας Χολ, την πιο λαμπρή μορφή του κομμουνιστικού κινήματος των ΗΠΑ, που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών τον Οκτώβρη του 2000. Το 1919 η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και οι επιτυχίες του σοβιετικού κράτους, δυνάμωσαν την αριστερή πτέρυγα στο σοσιαλιστικό κόμμα. Το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα που ίδρυσαν οι οπαδοί του Τζων Ριντ, και το σοσιαλιστικό με επικεφαλής τον Τσαρλς Ρούντενμπεργκ, προσχώρησαν στην Κομμουνιστική Διεθνή, και τον Μάη του 1921, τα δύο κόμματα ενώθηκαν και δημιούργησαν το Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα. Εάν ο Κασσελάκης ήθελε να είναι Αριστερός, προς αυτό το κόμμα θα όφειλε να στραφεί. Αλλά τότε δεν θα είχε τις επιχειρήσεις του και δεν θα ήταν εφοπλιστής. Τον Νοέμβριο του 1955, οι κομμουνιστές ηγέτες της Αμερικής δικάσθηκαν με τον περιβόητο «Νόμο του Σμιθ» με την κατηγορία ότι προπαγάνδιζαν υπέρ της επαναστατικής ανατροπής της κυβέρνησης των Ην. Πολιτειών! Εκατόν τριάντα πρόσωπα καταδιώχθηκαν με αυτήν την κατηγορία, κι ανάμεσά τους έντεκα από τους ηγέτες του Αμερικανικού Κ.Κ. Η ιστορία αυτού του Κόμματος είναι γεμάτη από διώξεις, φυλακίσεις και ματωμένους αγώνες. Ο Στέφανος –πολύ νέος βέβαια, δεν τα γνωρίζει– δεν θέλησε να συμπλεύσει με την εκεί εργατική τάξη. Αναπτύχθηκε μέσα στο περιβάλλον του Μπάιντεν. Στην ομιλία του ο Στέφανος κατά τη λήξη του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε σαν χολυγουντιανός πρωταγωνιστής, κι εμφανίσθηκε αδιαμφισβήτητος αρχηγός. Η κρίση όμως σ’ αυτόν τον κομματικό χώρο δεν πρόκειται να τελειώσει. Διότι το κόμμα είναι ετερόκλητη σύναξη διαφωνούντων μεταξύ τους στελεχών που βρίθουν από άτομα που κολυμπούν μέσα σε θολά ιδεολογικά νερά. Παρασύρονται από τη χολυγουντιανή ρητορική του Στέφανου, αλλά οι διαφωνούντες δεν έχουν να προβάλλουν ξεκάθαρη αριστερή πορεία.
Εκείνοι που βρέθηκαν στην Ευρωβουλή συμβιβάστηκαν με τη γερμανική δεσποτεία, δέχθηκαν τα μνημόνια και πλήθος από αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας που απαιτούν οι ξένοι τραπεζίτες. Κι άλλοι ασχολήθηκαν με το να αγοράζουν διαμερίσματα στην Αθήνα από τις παχυλές αμοιβές τους, επειδή «τα βρήκαν φθηνά»… Θολό τυχοδιωκτικό κατασκεύασμα ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει χάσει ήδη το παιχνίδι, διότι ποτέ δεν είχε σωστή πυξίδα. Ο οικονομικός βρόχος που πνίγει τους πολίτες –έργο των Βρυξελλών – δεν εθίγη ουδόλως από τους ομιλητές του συνεδρίου.
Η γενικόλογη φράση περί «ανατροπής του Μητσοτάκη» άφηνε να εννοήσει ο καθένας όπως ήθελε τους στόχους της παράταξης.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ να ιδρυθεί ένα γνήσιο αριστερό-σοσιαλιστικό κόμμα, με καθαρούς σκοπούς και πρόγραμμα, απαλλαγμένο από τα ελαττώματα του ΣΥΡΙΖΑ που τον έκαναν θολό νόθο μιας θολής γνώσης, ένα πολιτικό πείραμα που απέτυχε οικτρά. Για το καλό της Δημοκρατίας και αποτίναξης του καπιταλιστικού ζυγού, πρέπει να υψώσουμε φωνή. Αλλά δεν θα ακουσθεί, παρά αν η λαλιά μας είναι γνήσια, και όχι αντίλαλος των Βρυξελλών και των Αμερικανών…
