Του Κώστα Γκιώνη
Η χώρα μας βρίσκεται σ’ ένα παρατεταμένο σπιράλ καθόδου όσον αφορά τα δημοκρατικά δεδομένα, ολισθαίνοντας όλο και πιο κοντά σε φασιστικές πρακτικές. Τίποτα πιο φυσιολογικό και πιο αναμενόμενο: όταν το θηρίο είναι λαβωμένο και ετοιμοθάνατο γίνεται ακραία επικίνδυνο. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα εκφασισμού να σημειώσουμε εδώ:
Το πρώτο είναι το νομοσχέδιο της υπουργού Παιδείας για τη σχολική βία, με τον υπέροχο τίτλο «Ζούμε Αρμονικά Μαζί – Σπάμε τη Σιωπή: Ρυθμίσεις για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας και του εκφοβισμού στα σχολεία». Στο Β΄ μέρος (άρθρο 4) εντάσσει τις μαθητικές κινητοποιήσεις στη σχολική βία!
Το δεύτερο παράδειγμα είναι βγαλμένο από τις πιο βαθιές και μαύρες σελίδες της ιστορίας. Έχει να κάνει με την απαίτηση του υπουργού Εσωτερικών να του δοθεί υπηρεσιακά η λίστα των δημοσίων υπαλλήλων που συμμετείχαν στην τεράστια απεργία της 8 Μάρτη, με την αιτιολογία η υπηρεσία να διαθέτει τα κατάλληλα στοιχεία που θα της χρησιμεύσουν στην επαναξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων!
Με δυο λόγια, θέλουν να εγκαταστήσουν ένα κράτος που οι κάτοικοί του δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα αντίδρασης. Όποιοι τολμήσουν και έχουν το θράσος να διαφωνήσουν, αυτομάτως γίνονται οι εχθροί του καθεστώτος. Μας θέλουν ανθρωπάκια ακούνητα αμίλητα, έρμαιο των διαθέσεων και των ορέξεών τους.
Οι μάσκες των αρίστων έχουν πέσει προ πολλού. Τίποτα πια δεν μπορεί να κρύψει το τέρας που ήταν καλά κρυμμένο πίσω από τα αστραφτερά χαμόγελα, τα καλοξυρισμένα και παραφουσκωμένα μάγουλα και την κοκαλωμένη φράντζα.
Πλέον δεν τους νοιάζει καν να κρυφτούν. Ξέρουν πολύ καλά πως ένα μεγάλο ποσοστό του «κυρίαρχου» λαού θα τους στηρίζει μαζοχιστικά, ό,τι και να κάνουν, μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Γιατί πάππου προς πάππου υπηρέτες τους ήτανε. Τσανακογλύφτες, πτωματοφάγοι που περίμεναν υπομονετικά να χορτάσουν τα θηρία μήπως και γλύψουν τις τελευταίες σταγόνες αίματος από το κουφάρι.
Ο Happy-traveller ή αλλιώς ο «δεν ήξερε» αλλά που δεν ρώταγε, που στα ρεπά των διακοπών του μας κάνει την χάρη να πρωθυπουργεύει σ’ αυτή τη χώρα, παραμένει ανενημέρωτος για ό,τι συμβαίνει εδώ, μην έχοντας καμία ευθύνη. Ρίχνει πάντα τις ευθύνες του σε κάποιον άλλον που, ως σύγχρονη Ιφιγένεια, είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για να σωθεί ο μεγάλος αρχηγός.
Το μόνο θετικό στην τραγικότητα των καιρών είναι η αφύπνιση της νεολαίας – του μόνου υγιούς κομματιού της κοινωνίας. Οι νέοι προσπαθούν, μέσα από το ακραίο γεγονός που βίωσαν, βλέποντας ότι μπορεί να ήταν αυτοί στη θέση των θυμάτων, να διαμορφώσουν το πολιτικό υποκείμενο που θα φέρει τις αλλαγές τις οποίες τόσο πολύ έχει ανάγκη αυτός ο τόπος. Επειδή οι γονείς τους είναι πλέον καμένα χαρτιά, τηλεπρεζόνια που δεν κατάφεραν να τους εμπνεύσουν το παραμικρό.
