To Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ένα από τα πιο σημαντικά μουσικά σχήματα της Τουρκίας -που με τα τραγούδια του έχει κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων στη γειτονική χώρα- εμφανίστηκε στο χώρο @Ρουφ. Αναφερόμαστε στο Group Munzur το οποίο ξεκίνησε την καλλιτεχνική του δράση το 1992 στη Σμύρνη της Τουρκίας και από τότε αποτελεί συνεχή αναφορά για τους αγωνιζόμενους λαούς της Τουρκίας και του Κουρδιστάν. Πηγή έμπνευσής του είναι τα βιώματα και οι ελπίδες του λαού, τα προβλήματα και οι χαρές του, οι εξεγέρσεις και οι αγώνες του αλλά και η μουσική κληρονομιά αιώνων.
Για την καταπληκτική αυτή ομάδα η τέχνη είναι όπλο για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, ισότιμου και ελεύθερου, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Η πρόσκληση του γκρουπ, από το ραδιοσταθμό στο κόκκινο, έδωσε την ευκαιρία στον Στέλιο Ελληνιάδη να συζητήσει μαζί τους- κι όχι μόνο περί μουσικής. Μέρος αυτής της συνέντευξης, σε ελεύθερη απόδοση, παρουσιάζουμε στη συνέχεια. Μάθαμε, λοιπόν, από τα μέλη του συγκροτήματος ότι η μουσική που παίζουν δεν βασίζεται μόνο στη μεγάλη τουρκική παράδοση ούτε περιορίζεται σ’ αυτήν. Το ρεπερτόριό τους περιλαμβάνει κομμάτια κουρδικά, Ζαζακί, αραβικά, αρμένικα τραγούδια του Πόντου και στο τελευταίο CD κι ένα κομμάτι διασκευή τραγουδιού του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Στην ερώτηση για τα μουσικά πράγματα της Κωνσταντινούπολης και τη γενικότερη μουσική ατμόσφαιρα της Πόλης, ανέφεραν ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η «καρδιά» του πολιτισμού της Τουρκίας. Ωστόσο, η μουσική της σκηνή καθόλου δεν ταυτίζεται με την «γιουροβιζιονίστηκη εικόνα» που προβάλλεται διεθνώς. Η κουλτούρα αυτή -είπαν- δεν είναι μουσική της Aνατολής ούτε της Τουρκίας, φυσικά ούτε του Κουρδιστάν. Είναι εμπορική εικόνα, εκφυλισμός της μουσικής της Ανατολής που καμιά σχέση δεν έχει με τη αυθεντική. Είναι κουλτούρα που έφεραν οι καπιταλιστές, οι ιμπεριαλιστές και τα αφεντικά σημείωσαν με έμφαση. Ως προς την εικόνα της χώρας, τα νούμερα που… ευημερούν αλλά και τον πολυδιαφημιζόμενο εκδημοκρατισμό της και πάλι η γνώμη τους ήταν πολύ διαφορετική: «Καμιά σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν όλα αυτά, γι’ αυτό μην τα πιστεύετε, τόνισαν. Η ανεργία καλπάζει, οι νέοι δεν βρίσκουν δουλειά, η ζωή των εργαζομένων δυσκολεύει, η καταπίεση στο Κουρδιστάν μεγεθύνεται. Η μόνη αλλαγή είναι ότι οι επαναστατικές δυνάμεις δεν έχουν σήμερα πολλή δύναμη κι έτσι η εξουσία βρήκε ευκαιρία και προχωρά.
Στην Τουρκία ο κόσμος φοβάται πολύ, δεν μπορεί να μιλήσει ανοιχτά. Προς επίρρωσιν των παραπάνω αναφέρθηκαν και στις δικές τους δυσκολίες με το καθεστώς: «Από τότε που ξεκινήσαμε -σημείωσαν- μέχρι και τώρα που μιλάμε το συγκρότημα έχει πρόβλημα με το κράτος. Δεν μπορούμε να κάνουμε συναυλίες ελεύθερα, τα μέλη μας διώκονται και συλλαμβάνονται Πριν από λίγους μήνες, σε μια συναυλία, τραγουδήσαμε στα κουρδικά. Μας έκαναν μήνυση και το δικαστήριο μας καταδίκασε σε 10 μήνες φυλακή. Αυτό δείχνει πολλά πράγματα, αποδεικνύει ακριβώς τι σημαίνει και τι συμβαίνει στο τουρκικό κράτος. Παρ’ ότι η σημερινή κυβέρνηση δηλώνει ότι κάνει δημοκρατικό άνοιγμα, αυτό μόνο στα λόγια ισχύει…»
Αν αυτές είναι συνθήκες, χρειάζεται θάρρος, ρίσκο θα λέγαμε για να μιλήσεις δημόσια. Και τα παιδιά του Grup Munzur, απ’ ό,τι φαίνεται, το διαθέτουν σε περίσσευμα. Είναι παιδιά που χαίρεσαι να τα βλέπεις, γιατί υπάρχει φλόγα στα μάτια τους αλλά και μαχητικότητα μέσα τους που δείχνει ότι μπορούν και θέλουν να αλλάξουν την κατάσταση των πραγμάτων. Παιδιά με γνώσεις, με σχέδια και όραμα, συνταιριασμένα αρμονικά με τη μουσική και την ουτοπία, όπως σημείωσε και ο Στέλιος Ελληνιάδης οικοδεσπότης τους στην εκπομπή που τα προσκάλεσε.
Σ.Μ.
Σχόλια
