Της Νάντιας Βαλαβάνη
Τότε που στο μεγάλο κύμα κρύου στην Ουαλία,
τη Daisy
οι πρώην ανθρακωρύχοι έκαιγαν για θέρμανση
εγκυκλοπαίδειες και άλλους τόμους συμπαγείς
που κάνουν
εξαιρετική φωτιά και τα βιβλιοπωλεία
μεταχειρισμένων
ξεπουλούσαν. Ασυγχώρητοι οπαδοί
του Πέπε Καρβάλιο ίσως. Ή απλώς υπέκυψαν
στον αδυσώπητο υπολογισμό: ένα κιλό βιβλία
100 φορές φθηνότερο από ένα κιλό κάρβουνο
Τότε που την Πρωτοχρονιά απ΄ τη Βαυαρία
ξεκίνησε η λειτουργία της ELENA, υπολογιστή
με φακέλους 40 εκατομμυρίων μισθωτών
πότε έλειψαν απ’ τη δουλειά από αρρώστια
ή άλλη αιτία
πότε τους απηύθυνε προειδοποίηση
ο προϊστάμενος
πότε επέδειξαν απρεπή ή παράνομη
εργασιακή συμπεριφορά
πότε συμμετείχαν σε απεργιακή κινητοποίηση
κάθε φακελωμένος 56 σελίδες ερωτήματα
Μεταφεμινισμός; Φυσικά φαινόμενα
ή κοινωνικές καταστροφές αδιάκριτα βαφτισμένα
με γυναικεία ονόματα
Τότε που στο Πορτ-ο-Πρενς η 15χρονη
Φαμπιέν Σερισμά
κυνηγός «ευκαιριών» στα καταστήματα –
ένα σαπουνάκι
μια χτένα, ένα βάζο, ένα σουτιέν –
να το πουλήσει στο δρόμο μερικά σεντς παραπάνω
και το βράδυ να πάει σχολείο
κειτόταν πλάι στα χαλάσματα
με δυο αστυνομικές σφαίρες στο κεφάλι
(στις λεηλασίες έτρεχε με τρία πλαστικά καδράκια
αγκαλιά, στη φωτογραφία σιωπηλοί
αδιάψευστοι μάρτυρες
κάτω απ’ το σώμα της)
«Ήταν πολύ έξυπνη», είπε ο πατέρας της
«Το κεφάλι της ήταν γνώσεις γεμάτο»
Τότε που στην Αθήνα «κοράκια
από ομίλους διεθνών πειρατικών κεφαλαίων»
και ευρωπαίοι
υπάλληλοι και τραπεζίτες δια βίου εξασφαλισμένοι
κόβανε μισθούς-κατοστάρικα
υγεία-παιδεία-τέχνη ήδη κουρέλια,
μια άσκηση-Φρανκεστάϊν
με εκατομμύρια ανθρώπους για πειραματόζωα
καθορίζοντας την ανθρώπινη θυσία
μέσα από τα δημόσια οικονομικά
Και τα μέσα πληροφορούσανε ολημερίς
τα θύματα, dead men and women walking:
πόσο αναγκαία
και αναπόφευκτη είναι η θυσία τους
Παγερή ανάσα στο σβέρκο, σπασμοί στην καρδιά,
υποχωρήσεις
απρόσκοπτες, καταγγελίες «επικοινωνιακές»,
πολλαπλασιαστής
ξεχασμένων ευκαιριών και χαμένων δυνατοτήτων,
ν΄ αφεθείς
στα αισθήματα της στιγμής, ανάγκες,
ανταλλαγές ύβρεων
και σκέψεων, ιδιοκατασκευές,
εγχείρημα ανασυγκρότησης,
περιστάσεις έγκυες γεγονότων ή απλώς
με κοιλιά πρησμένη απ’ την αβιταμίνωση,
θα ‘πρεπε
να σηκωθούνε και οι πέτρες, ανακατάληψη
μιας ελπίδας διφορούμενης, φίλοι παλιοί
και σύντροφοι
καινούργιοι, σταυροί και ασπασμοί στο μέτωπο…
Έτσι θα θυμάμαι το Γενάρη του 2010
