της Αφροδίτης Κατσαδούρη*
Σαν το νερό που άφησες στα φυτά σου πριν φύγεις για διακοπές σώθηκαν και αυτή τη χρονιά οι μέρες του Αυγούστου. Πριν καταλάβεις ότι βρέθηκες από τον φλεγόμενο καλοκαιρινό σου προορισμό στην πόλη, ακούς την Αθηνά Παλλάδα να ωρύεται σαν τρελαμένο αντικλεπτικό πάνω από τα Hondos Center της πλατείας Ομονοίας. Όχι, δεν έχασε το δρόμο της επιστροφής ούτε τη μπέρδεψαν οι φαύλοι κύκλοι της πλατείας. Μόλις συνειδητοποίησε ότι η κατατρεγμένη αίσθηση της επαφής θα συνεχιστεί επιβεβλημένα έως το φθινόπωρο… και βάλε.
Η πάλαι ποτέ χλαπαταγή των αστικών κέντρων, που άλλοτε μας ζάλιζε με ταχύτητα γλυκού ιλίγγου, τώρα κινδυνεύει με τεχνική ποινή. Οι ασθενικές μα απτόητες στην πλατεία του χωριού συγκεντρώσεις θα πατάσσονται αδιακρίτως γνωριμιών από τον τοπικό πολισμάνο. Οι αλλόφρονες παρέες των παιδιών στα προαύλια των σχολείων θα καταστέλλονται με κάθε μέσο. Τα χάδια, τα θερμά φιλιά, τα αγγίγματα που έρπουν δειλά-δειλά τα γυμνά μας μπράτσα και ξεθαρρεύουν στην αρχή κάθε φθινοπώρου –μήπως και βγάλουν τον χειμώνα– αναβάλλονται μέχρι νεοτέρας.
Η ζώσα πραγματικότητα μυρίζει χάος και η αμήχανη δυσανεξία της επαφής δεν απειλεί μονάχα τους ηλικιωμένους. Οι σημερινοί τριαντάρηδες, πριν καλά-καλά σταθούν στα τσακισμένα από την προηγούμενη μνημονιακή κρίση πόδια τους, καλούνται να δοκιμάσουν και δοκιμαστούν με μία ακόμα μεγαλύτερη. Ο ρόλος της άτυχης μαμής με τον οποίο τους έχρισε αμείλικτα η ιστορία είναι κάτι παραπάνω από μοιραίος, αφού πια δεν αντέχουν και ούτε θέλουν να ξεγεννήσουν άλλες κρίσεις. Οι σαραντάρηδες, θρηνώντας και αυτοί τα συνθλιμμένα τους υπαρξιακά φτερά, που έχασαν στις συμπληγάδες των μνημονίων, πετάγονται σαν κολλημένοι χρηματιστές τα πρωινά από το 2000. Οι άνω των πενήντα, όσοι πρόλαβαν δηλαδή να πάρουν σύνταξη και άκρατο εφάπαξ, επικαλούνται την ηδυπάθεια του ΠΑΣΟΚ και του τσίπουρου, κάνοντας έξαλλους τους άλλους μισούς που αποκοιμούνται στις καρέκλες, γιατί δεν υποφέρεται το δωδεκάωρο στα εξήντα.
Μόνο κάποια παιδιά οδηγούν τόσο γρήγορα το ποδήλατό τους, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι με το ασταμάτητο πετάλι θα βρεθούν στην τρίτη κατά σειρά κρίση κάποιας ανείπωτης συγκυρίας και θα είναι αυτοί που τελικά θα τα καταφέρουν. Εκείνα που είναι πολύ μικρά και δεν μπορούν ακόμα να ισορροπήσουν στους τροχούς τους, γλείφουν το τριανταφυλλένιο κέλυφος του παγωτού τους και κρύβουν τα σποράκια από τη φράουλα στις ρίζες των καινούργιων τους δοντιών. Φέτος κανείς δεν ξέρει τι είδους παιχνίδια θα επιτρέψει αυτός ο χειμώνας. Φέτος η αφρισμένη εκδίκηση της αφής ενσαρκώνει οσκαρικά το οργασμικό απαύγασμα της απάθειας μας, που μας είχε γίνει τρόπος ζωής, και αυτό το φθινόπωρο στα αζήτητα γυρεύει ποια φτερούγα θα μας το ζεστάνει. Με τις παλάμες μας που δεν καθαρίσαμε ακόμα από την άμμο, προσηλωμένοι μουσουλμάνοι εν ώρα της προσευχής, νίβουμε άτακτα την απόγνωση στο πρόσωπό μας και φτιάχνουμε αντισφυξιογόνες μάσκες, αφού, πριν, αγχωμένοι ξεπαστρέψουμε με ευλάβεια τα φειδωλά πλησιάσματα ενός αμείλιχου Σεπτέμβρη.
* Η Αφροδιτη Κατσαδούρη είναι φιλόλογος και πρόσφατα εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «ΑΝΘΡΩΠίΝΑ».
