Το έπος των Προθύμων
Αχ κουβελάκι, κουβελάκι, μέσα στο ξένο περιβολάκι, το ’κανες πάλι το θαυματάκι! Αναγκαστικώς προσγειωθείς εντός ελαχίστου χρόνου (για να χρησιμοποιήσω την λατρευτή σου δικηγορική καθαρεύουσα) από τους αιθέρες των δημοσκοπικών θριάμβων στο πενιχρό εξαράκι κόμμα κάτι τοις εκατό των πρόσφατων εκλογών, κατάφερες να διατηρήσεις οσονούπω την πολυθρύλητη εξωτερική ψυχραιμία σου (κι ας έτρεμε ταυτοχρόνως το φυλοκάρδι σου) μεγιστοποιώντας τοιουτοτρόπως την οριακή εξουσιαστική σου χρησιμότητα. Προσέφερες ως εκ τούτου -και εν ώρα πλήρους γαλαζοπρασίνου αδιεξόδου- ορισμένες από τις απολύτως αναγκαίες στο όλον (εγχώριον και μη) σύστημα ρανίδες του αίματός σου, παρέχων αναντικατάστατες υπηρεσίες στον υπέρτατο σκοπό στον οποίο εδώ και χρόνια έχεις ταχθεί: την κατασυκοφάντηση τής πέραν της πολυθρύλητης υπευθυνότητάς σου Αριστεράς και τη συνακόλουθη -και συγκινητικώς γενναιόδωρη- δωρεά πλειάδος επιχειρημάτων, αξιοποιησίμων από πολιτικούς ιέρακας, επικοινωνιακούς παπαγάλους και αυτήν ταύτην την κορωνίδα της Δημοκρατίας, τον αξιότιμον κύριον Κάρολον Μπαμπούλαν.
Τουτέστιν, η αυτοθυσιαστική άρνησή σου να συν-πήξεις κυβέρνηση με τα σαμαρομπ(εν)ιζέλια, στηριγμένη στην άνετη πλειοψηφία σας των 168 εδρών, αν προηγουμένως δεν εξασφάλιζες το σωτήριο για σένα και τον σκοπό σου αριστερό άλλοθι, ενέτεινε μεν το αδιαμφισβήτητο αδιέξοδο των κρατούντων, τους προσέφερε δε την εσχάτη σανίδα σωτηρίας, έστω κι αν η τελευταία προβλέπεται βραχείας διαρκείας και απολύτως αμφιβόλου αποτελεσματικότητας. Τι άλλο να κάνετε, έτσι που βρεθήκατε με την πλάτη στον τοίχο; Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται, λέει το ακαλλιέργητο πόπολο, το οποίο δεν εννοεί εσχάτως να συμμαζευτεί, και παρασύρεται από τους κάθε είδους και κοπής κομμουνιστοσυμμορίτας και τας παραφυάδας των (σχώρα με θε’ μου τον αμετροεπή αμαρτωλό).
Αχ κουβελάκι, κουβελάκι, πολλά είπες κι έκανες τούτες τις παράξενες μετεκλογικοπροεκλογικές μέρες, γράφοντας με ανεξίτηλα γράμματα τ’ όνομά σου στις δέλτους της σύγχρονης νεοελληνικής Ιστορίας. Επέτυχες, εκ παραλλήλου, να διατηρηθείς προσωρινώς εντός, εκτός και επί τα αυτά του πρέποντος κάδρου, στοχοποιώντας μετά μανίας οτιδήποτε κινείται πέραν και εξ ευωνύμων της υπευθυνότητός σου και συντηρών τις ελπίδες σου να παράσχεις εκ νέου τις πολύτιμες υπηρεσίες σου, εντός γκουβέρνου αυτή τη φορά. Δεν ξέρω αν τελικώς θα τα καταφέρεις, εύχομαι ολόψυχα για το αντίθετο, και πες με εμπαθή αριστεριστή και ό,τι άλλο τραβάει η ντελικατέσεν αριστοκρατική σου όρεξη.
Απ’ όλα όσα άκουσα προσφάτως από το στόμα σου, ένα ξεχωρίζω για την εξαίρετη ποιότητα και την καλλιτεχνική αρτιότητά του: την απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Περί της οποίας ένας φίλος μου, ερασιτέχνης ψαράς, έδωσε την δική του εμπειρική ερμηνεία: «Δεν ξέρω τι εννοεί ο τύπος, αλλά εγώ τα ψάρια που απαγκιστρώνω, τα ρίχνω κατευθείαν στη σακούλα, κι ας σπαρταρήσουν από κει και πέρα όση ώρα τους επιτρέπουν τα βράγχια τους. Στο στομάχι μου θα καταλήξουν τελικά, ούτως ή άλλως».
Τουτέστιν, η αυτοθυσιαστική άρνησή σου να συν-πήξεις κυβέρνηση με τα σαμαρομπ(εν)ιζέλια, στηριγμένη στην άνετη πλειοψηφία σας των 168 εδρών, αν προηγουμένως δεν εξασφάλιζες το σωτήριο για σένα και τον σκοπό σου αριστερό άλλοθι, ενέτεινε μεν το αδιαμφισβήτητο αδιέξοδο των κρατούντων, τους προσέφερε δε την εσχάτη σανίδα σωτηρίας, έστω κι αν η τελευταία προβλέπεται βραχείας διαρκείας και απολύτως αμφιβόλου αποτελεσματικότητας. Τι άλλο να κάνετε, έτσι που βρεθήκατε με την πλάτη στον τοίχο; Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται, λέει το ακαλλιέργητο πόπολο, το οποίο δεν εννοεί εσχάτως να συμμαζευτεί, και παρασύρεται από τους κάθε είδους και κοπής κομμουνιστοσυμμορίτας και τας παραφυάδας των (σχώρα με θε’ μου τον αμετροεπή αμαρτωλό).
Αχ κουβελάκι, κουβελάκι, πολλά είπες κι έκανες τούτες τις παράξενες μετεκλογικοπροεκλογικές μέρες, γράφοντας με ανεξίτηλα γράμματα τ’ όνομά σου στις δέλτους της σύγχρονης νεοελληνικής Ιστορίας. Επέτυχες, εκ παραλλήλου, να διατηρηθείς προσωρινώς εντός, εκτός και επί τα αυτά του πρέποντος κάδρου, στοχοποιώντας μετά μανίας οτιδήποτε κινείται πέραν και εξ ευωνύμων της υπευθυνότητός σου και συντηρών τις ελπίδες σου να παράσχεις εκ νέου τις πολύτιμες υπηρεσίες σου, εντός γκουβέρνου αυτή τη φορά. Δεν ξέρω αν τελικώς θα τα καταφέρεις, εύχομαι ολόψυχα για το αντίθετο, και πες με εμπαθή αριστεριστή και ό,τι άλλο τραβάει η ντελικατέσεν αριστοκρατική σου όρεξη.
Απ’ όλα όσα άκουσα προσφάτως από το στόμα σου, ένα ξεχωρίζω για την εξαίρετη ποιότητα και την καλλιτεχνική αρτιότητά του: την απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Περί της οποίας ένας φίλος μου, ερασιτέχνης ψαράς, έδωσε την δική του εμπειρική ερμηνεία: «Δεν ξέρω τι εννοεί ο τύπος, αλλά εγώ τα ψάρια που απαγκιστρώνω, τα ρίχνω κατευθείαν στη σακούλα, κι ας σπαρταρήσουν από κει και πέρα όση ώρα τους επιτρέπουν τα βράγχια τους. Στο στομάχι μου θα καταλήξουν τελικά, ούτως ή άλλως».
Ν. Κουνενής
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
