Δεν νιώθετε ένα κόμπο στο λαιμό;
Η κυβέρνηση τιμά το Πολυτεχνείο αποκαλώντας τους φοιτητές «θρασίμια», ο Φορτσάκης 41 χρόνια μετά, ξανακαλεί τα ΜΑΤ στη Νομική, ο απόγονος δικτάτορα τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ο λαός τιμά την επέτειο φρουρούμενος από 7.000 αστυνομικούς.
Για Ψωμί πάλευαν τότε, και τα παιδιά σήμερα λιποθυμούν από ασιτία.
Για Παιδεία πάλευαν τότε, και σήμερα κλείνουν 1.000 σχολεία.
Για Ελευθερία πάλευαν τότε, και σήμερα είσαι πια ελεύθερος να πας μετανάστης.
«Το Πολυτεχνείο ζει και μας οδηγεί».
Σε ποιες λαϊκές εξεγέρσεις ζει;
Σε ποιες κοινωνικές ανατροπές μάς οδηγεί;
Ο Καρατζαφέρης χέρι-χέρι με τη μίζα, ο Γιώργος μας απειλεί πως «έχει ο καιρός γυρίσματα», Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ αγωνίζονται να έλθει η τρόικα για να μπορέσουν μετά να… τη διώξουν και η τρόικα τους δίνει εντολή να σκύψουν πιο βαθιά, «έως της 6ης πρωινής».
Ο Σαμαράς ανακαλύπτει πως «έχουμε την ταχύτερη ανάπτυξη αυτό το τρίμηνο, σε ολόκληρη την Ευρωζώνη», ο Βενιζέλος ανακαλύπτει πως είναι η αντιπολίτευση του εαυτού του και ο Πρετεντέρης ακόμα προσπαθεί ν’ ανακαλύψει ποιος είναι ο σκελετός της Αμφίπολης.
Θλίψη.
Μπόχα και σαπίλα.
Υποταγή και προτεκτοράτο.
Πας τώρα από «την άλλη μεριά», ν’ ανασάνεις λίγο, να ονειρευτείς λίγο, αλλά…
Ακούς τον πρόεδρο το πρωί και κρυφοχαίρεσαι. «Ούτε με το κιάλι δεν βλέπετε τους 180 βουλευτές. Εκλογές τώρα…».
Ακούς το βράδυ τον σ. Μανώλη και ψάχνεις το ψυχοφάρμακο: «Δεν αποκλείεται η παρούσα Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εξαρτάται από το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, ελληνικό και ξένο, αν θέλει ή δεν θέλει τον Αντώνη Σαμαρά».
Και ο κυρίαρχος λαός, από τον οποίον τίποτα πια δε φαίνεται να εξαρτάται, παρακολουθεί το πόκερ και περιμένει ν’ ακούσει «180 και τα ρέστα μου».
Ακούς το σ. Αλέξη κι αναγαλλιάζεις λίγο:
«Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μνημόνια δε μπορούν να συνυπάρξουν».
Κι έρχεται σε λίγο ο άλλος Αλέξης και σε αποτελειώνει: «Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι ενδεχόμενο να συνεχίσει τη μνημονιακή πολιτική. Είναι πολύ πιθανό».
«Βουτιά στην κοινωνία», ακούς από τα στελέχη μας και μόλις πας να πάρεις φόρα, έρχεται ο σ. Δραγασάκης και σε μαζεύει: «Επιδιώκουμε να έχουμε αδιαμεσολάβητες και όσο γίνεται αξιόπιστες σχέσεις με τους φορείς της παγκόσμιας οικονομίας και να ξέρουμε με ποιους διαφωνούμε και με ποιους μπορούμε να συμφωνήσουμε».
Με όλους αυτούς διαφωνούμε σύντροφε και με κανέναν απ’ αυτούς δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Άλλο να μιλάμε, άλλο να έχουμε σχέσεις κι άλλο να συμφωνούμε.
Έτσι δεν αποφασίσαμε;
Έρχεται, τέλος, ο σ. Λαφαζάνης και παλαβώνεις: «Αν οι πληροφορίες αυτές έχουν κάποια βάση, τότε προσφέρονται για πολλές σκέψεις».
Μαζί είστε σ. Παναγιώτη, βασικός συμπαίκτης είσαι σ. Παναγιώτη, ρώτα να μάθουμε κι εμείς αν «έχουν βάση», να κάνουμε κι εμείς τις σκέψεις μας.
Λυπηθείτε μας σύντροφοι.
Βιαστικά και άγαρμπα πάτε για την εξουσία σύντροφοι, λες και βιάζεστε να επιβεβαιώσετε τον Κουτσούμπα.
Μια πορτοκαλάδα θέλουμε οι έρμοι, που έλεγε κι ο Σταυρίδης.
Όχι από μούσμουλα, όχι από βύσσινα.
Μια πορτοκαλάδα, από πορτοκάλι…
Μια Αριστερή Αριστερά.
Μπορείτε;
