«Για μας το πιο σημαντικό είναι να κάνουμε μια συμφωνία που θα προφυλάσσει τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων», δήλωσε μετά το Κοινό Ανακοινωθέν ο Ντερβίς Έρογλου. Και δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό. Αλλά η συνέχεια είναι εύγλωττη: «Επιθυμία μας είναι να γίνει αποδεκτή η ύπαρξη δύο ιδρυτικών κρατιδίων. Το σημαντικό είναι ο τουρκοκυπριακός λαός και τα συμφέροντα της Τουρκίας». Η πρώτη φράση, λοιπόν, εννοεί ότι το σημαντικό είναι η ύπαρξη δύο κρατιδίων και τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Δεν πρόκειται, απλώς, για μια διαπραγματεύσιμη επιδίωξη του Έρογλου που μπορεί να υλοποιηθεί ή να μην υλοποιηθεί σε μια ενδεχόμενη τελική συμφωνία. Πρόκειται για κόκκινες γραμμές από την πλευρά της ίδιας Τουρκίας, του «ελέφαντα στο δωμάτιο» των συνομιλιών, κατά την αγγλική έκφραση, από τις οποίες κόκκινες γραμμές δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να κάνει πίσω η Άγκυρα. Στόχος της τελευταίας είναι ακριβώς με αδιαπραγμάτευτα τα δύο κρατίδια, τους Τούρκους εποίκους και άλλα, να προχωρήσει σε «διαπραγματεύσεις» που οι υποχωρήσεις θα γίνονται μονόπλευρα από την ελληνική πλευρά. «Το σημαντικό είναι τα συμφέροντα της Τουρκίας», τι πιο σαφές απ’ αυτό μπορούσε να δηλώσει ο Ντερβίς Έρογλου;
Αν η κόκκινη γραμμή Έρογλου είναι τα συμφέροντα της Τουρκίας και όχι των ιθαγενών Τουρκοκύπριων είναι προφανές ότι δεν υπάρχει έδαφος διαπραγμάτευσης απέναντι στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Γιατί οι παραχωρήσεις για τις οποίες γίνεται ή θα γίνει λόγος, δημόσια ή εκτός δημοσιότητας, δεν θα είναι παραχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς προς εξασφάλιση θεμιτών δικαιωμάτων του λαού των Τουρκοκύπριων. Θα είναι παραχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς προς την Τουρκία και την εκπεφρασμένη επιδίωξή της να αποτελεί για αυτήν η μισή Κύπρος, εσαεί περίπου, τουρκικό έδαφος και ολόκληρη ηΚύπρος όμηρος της Άγκυρας, είτε με το Κυπριακό άλυτο, όπως σήμερα, είτε πολύ καλύτερα με «επίλυση» του Κυπριακού όπως προωθείται σήμερα, ή όπως προωθούσε το Σχέδιο Ανάν.
Για μια ακόμη φορά μετά το 2004, όταν οι ΗΠΑ μέσω -τότε- κυρίως του Αναστασιάδη προωθούσαν με πακτωλό οικονομικής ενίσχυσης την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν, υπάρχουν πολλοί που προειδοποιούν πως ο χρόνος κυλά σε βάρος της υπόθεσης του Κυπριακού, άρα και των Ελληνοκυπρίων και πως δεν συμφέρει η παράταση του ανεπίλυτου. Το ίδιο επιχείρημα προβάλλουν ή θα προβάλλουν και οι πιο ακραιφνείς μνημονιακές δυνάμεις σε Ελλάδα και Κύπρο που είναι βέβαιο πως θα σπεύσουν, όπως και στο πεδίο της οικονομίας, να υιοθετήσουν ό,τι πιεστούν να αποδεχτούν από τους ισχυρούς διεθνείς παράγοντες που αναμιγνύονται στις εξελίξεις περί το Κυπριακό.
Ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Δεν υπάρχει πιο ακατάλληλη στιγμή για να «επιλυθεί» το Κυπριακό από τη σημερινή. Με την Ελλάδα και την Κύπρο σε καθεστώς ασφυκτικής οικονομικής ομηρίας. Με τις κυβερνήσεις σε Ελλάδα και την Κύπρο στα χέρια ακραιφνών μνημονιακών δυνάμεων που έχουν αποδείξει με το παραπάνω ότι αδυνατούν να θέσουν και την ελάχιστη κόκκινη γραμμή στις επιταγές των ισχυρών.
Ισχύει όμως, ταυτόχρονα, κάτι άλλο. Ότι ορισμένοι από τους ισχυρούς, κυρίως οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και η Τουρκία, ο καθένας για δικούς του λόγους, βιάζονται πράγματι να διευθετήσουν με άξονα τα δικά τους συμφέροντα το Κυπριακό τώρα και όχι στο μέλλον. Οι ΗΠΑ επειδή λόγω των περιπλοκών της κατάστασης στη Μέση Ανατολή και λόγω της ενεργειακής σημασίας που έχει αποκτήσει στο μεταξύ η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η Ε.Ε. γιατί επιδιώκει να επωφεληθεί ή και να βάλει χέρι στους υδρογονάνθρακες της περιοχής και να αποκτήσει ταυτόχρονα περισσότερο λόγο στα πράγματα της Κύπρου. Και η Τουρκία, γιατί μια «επίλυση» τουΚυπριακού όπως αυτή θα ήθελε, εξυπηρετεί την παραπέρα ανάδειξή της σε περιφερειακή δύναμη, με ιδιαίτερο ρόλο στα ενεργειακά.
Δείτε και στις σελίδες 6-7
